Uncle Jae (Complete)

Part (25)

Taeyong's POV

ဦးဂ်ယ္ခုတင္ေဘးက ထိုင္ခံုမွာ က်ေနာ္ ငိုရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာပဲ။ ေနေတာင္ေကာင္းေကာင္းထြက္ေနၿပီ။ က်ေနာ္ခါးေတြလည္း ေညာင္းေနၿပီ။က်ေနာ္ မ်က္လံုးကိုတစ္ခ်က္ခ်င္းပြတ္ေနလိုက္ၿပီး သမ္းေဝေနမိတယ္။ မအိပ္စဖူး ထိုင္လ်က္ႀကီးနဲ႔ အိပ္မိသြားေတာ့ မတ္တပ္ေတာင္ရပ္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါအေရးႀကီးတာမဟုတ္ဘူး။ အေရးႀကီးတာ ဦးဂ်ယ္!!

ဦးဂ်ယ္ကို အျမန္ဆံုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မေန႔ညက အတိုင္းပါပဲ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးနဲ႔ အိပ္ေနတုန္းပဲ..

က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီမွာပူေလာင္ေနလိုက္ရတာ....
သူက ခုထိ အိပ္ေနတုန္းပဲ
က်ေနာ့္ကို သနားရင္ ထပါေတာ့ ဦးဂ်ယ္ရယ္..

အေနာက္ကတံခါးဖြင့္သံၾကားလို႔ က်ေနာ္လွည့္လိုက္ေတာ့ Markေရာက္လာတာျဖစ္တယ္

"Jaehyun hyung??"

သူလည္းပဲ က်ေနာ့္လိုပဲ။ တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ရီေနၿပီး စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး

"ဘယ္..ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"

က်ေနာ္ ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ Markကို အကုန္စင္ ႐ွင္းျပဖို႔က်ေနာ့္မွာ အားမ႐ွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္မွားတာေလ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဦးဂ်ယ္ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရတာ။ က်ေနာ္ Markကို ေကာင္းေကာင္း ရင္မဆိုင္ရဲဘူး

က်ေနာ့္ဘက္က စကားသံမၾကားလို႔ Markလည္း ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ အျပင္ကိုျပန္ထြက္သြားတယ္

"ဦးဂ်ယ္..က်ေနာ္ အရမ္းမွားခဲ့ၿပီ"

"လူေတြက က်ေနာ့္ကို ဦးဂ်ယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေကာင္းျမင္ၾကေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမလဲ huh? ဦးဂ်ယ္!"

က်ေနာ္ ထပ္ငိုျပန္ၿပီ။ မ်က္လံုးေတြလည္း စပ္လွၿပီ။ အသံေတြလည္းနာေနၿပီ။ လက္ေတြလည္း အၾကာႀကီးဆုပ္ကိုင္ထားရလို႔ နီရဲေနၿပီ။ ဒါေတြထက္ပိုဆိုးတာက က်ေနာ့္ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးလည္း စုတ္ျပတ္ေနၿပီ။ အထဲက ႏွလံုးသားဟာလည္း ဦးဂ်ယ္ကိုျမင္တိုင္း တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ခံစားရတယ္။

အျပစ္သားတစ္ေယာက္လိုပဲ ခံစားေနရတယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့အရာတစ္ခုအတြက္နဲ႔ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္လံုး ဆံုး႐ွံုးရေတာ့မလိုျဖစ္ခဲ့တာ...
က်ေနာ္ အေတာ္အသံုးမက်တာပဲ