Broken Promises

Chapter Twenty-Four

*Kinabukasan*

Khate's pov

Okay eto na naman tayo, kahit ayaw pang bumangon kelangan dahil may pasok na naman. Kaasar!

Okay don't stress yourself Khate! Goodvibes only.

Pero ayos lang, mas okay pa ako pag may pasok kesa naman nandito lang ako sa bahay! Geez, kulang na lang maging malamig na bangkay ako kakacellphone at dahil na din sa boredom!

Duhhh, I can't stay here for 24/7 hours na ang kasama lang ay sila yaya, di bali kung nandito mga pinsan ko, mas okay pa dahil sasaya pa ako.

Oo nga pala, last day na ng practice namin ngayong araw para sa laban namin para bukas.

Siyempre pukpukan na naman sa training, training all day. Himatay another day. Charooot!

Hindi seryoso, sobrang nakakapagod mag training mag hapon, yung tipong walang pahinga pahinga.

Yung tipong pag wala pang sinabing water break bawal pa kayong uminom.

Pero wala eh, volleyball talaga ang hilig ko. This isn't only my game this is my passion.

Pag may mental break down ako, volleyball lang makakapitan ko. Isang laro lang wala na tanggal na yung lungkot at sakit na nararamdaman ko.

Kaya nga gusto kong lumaro ng lumaro ngayon eh. You know what I mean.

I already packed my stuff and extras para sa training mamaya, who says I'm not ready ahaha.

Hell yeah! Bumangon na ako at nag quick shower lang, mabilisang ligo lang dahil malamig ang tubig.

Meron pa pala ako ngayon, okay lang kaya ko pa naman lumaro.

Sanayan lang na mag training habang meron kang period.

Pero di naman gaano mahigpit si coach dahil dahan dahan ka lang niya pagtre-training.

Lam mo yung feeling na hihilingin mo na lang na lagi kang meron pag hard traing na hahaha.

Bumaba na ako mg hagdan at tinawag ang driver namin.

Buti naman nandito na si Manong at may driver na ulit kami. Makakagala na ulit ako kung saan saan hehe.

"Miss Khate, sino pong nag hatid sayo nitong wala ako?" Tanong ni Manong.

"My friend po, yung taga diyan sa kalapit natin. Anak po ni Mrs. Buenaventura" Napatango naman siya.

"Ahh, yung binata na pogi ba? Kasing idaran mo lang ata iyon ija" Napangiti naman si Manong na animo'y nangaasar.

Napatawa na lamang ako, "Opo na lang po"

Nag earphones na lang ako at pinakinggan ang favorite kong song, Thru These Tears by Lany.

This hurt like hell but I keep tellin' myself, is gonna be better...

In the end I'm gonna be alright, but it might take a hundred sleepless night...

Ganda talaga ng lyrics niyan, damang damang.

*tututut*