မင္းဘုန္းျမတ္ေမာင္န႔ဲ မွဴးဆက္ပိုင္တို႔လည္း ေ႐ွ႕မွေျပးေလသည္။ ေနာက္မွ သိဂၤါလည္း လိုက္လာေလရာ မွဴးဆက္ပိုင္က အရိွန္ျမႇင့္ကာ ေျပးေတာ့သည္။
'အကို.... ညီ့ကိုခ်စ္တယ္ဆို... ညီ့ကိုထားခ့ဲမလို႔လား။ အကို... မသြားပါနဲ႔.... ညီေတာင္းပန္ပါတယ္'
မင္းဘုန္းျမတ္ေမာင္လည္း ရပ္ၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ မွဴးဆက္ပိုင္က သူ႔လက္ကိုဆြဲကာ
'အကို အခ်ိန္မရိွဘူး... အျမန္လာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေသသြားလိမ့္မယ္'
သူတို႔ေ႐ွ႕မွာေရာက္ေနေသာ ထိုမိန္းကေလးက အသံနက္ႀကီးျဖင့္ရယ္ကာ
'ဟား...ဟား....ဟား.... နင္က ငါ့လက္ကေန လြယ္လြယ္န႔ဲေျပးလို႔လြတ္မယ္ထင္ေနတာလား.... ဟား...ဟား...ဟား...'
မွဴးဆက္ပိုင္လည္း သူမႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေျပးရျပန္သည္။
'ညီ.... ဒီအတိုင္းဆက္ေျပးေနရင္ လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး... ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ'
မွဴးဆက္ပိုင္လည္း သူစေရာက္ခ့ဲေသာေနရာသို႔ ေခၚသြားေလသည္။ ထိုမိန္းကေလးက သူတို႔အေ႐ွ႕မွာ ႀကိဳေရာက္ေနျပန္သည္။ မွဴးဆက္ပိုင္က တျခားလမ္းမွ ေကြ႔ေ႐ွာင္ကာ ေျပးျပန္ေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ အေတာ္ပင္ေမာေနၾကေလၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ေနမဝင္ခင္ အေရာက္ျပန္ခ့ဲရန္ အဘိုးအိုကမွာထား၍ ေျပးေနသည္ကိုမရပ္ရဲေပ။ ၾကာလာေတာ့ မွဴးဆက္ပိုင္မွာ မေျပးႏိုင္ေတာ့ဘဲ လဲက်သြားေလေတာ့သည္။
'ညီ.... ရရ႕ဲလား... ညီ'
'အ... အကို... ညီ... အရမ္းေမာေနၿပီ။ ညီ... ဆက္...မေျပး... ႏိုင္ေတာ့ဘူး... အကို... လြတ္ေအာင္... ေျပး... ေျပးပါေတာ့...'
'မေျပးဘူး... ညီမပါဘဲ အကိုမသြားႏိုင္ဘူး'
မင္းဘုန္းျမတ္ေမာင္လည္း မွဴးဆက္ပိုင္ကို ေက်ာပိုးကာ ေျပးေလသည္။ မွဴးဆက္ပိုင္မွာ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
YOU ARE READING
အမုန္းနယ္နိမိတ္ကို လြန္ေသာ္.....(Completed)
Romanceအမုန္းနယ္နိမိတ္ကို လြန္ေသာ္ အျပံဳးပန္းတို႔ ေဝဆာစြာပြင့္လတၱံ႔ ခ်စ္ျခင္း၏ အလင္းေရာင္တို႔ ထြန္းေတာက္အံ့... ထိုနယ္နိမိတ္၏ တျခားဘက္အျခမ္းတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္းေကာင္းကင္ႀကီး ေစာင့္ႀကိဳေနလတၱံ႔....