'မင္းတို႔တို႔အားလံုး ေပ်ာ္ႏိုင္တုန္းေတာ့ ေပ်ာ္ထားၾကေပါ့ကြာ။ မိုးျမင့္ထြဋ္ေခါင္ဆိုတာ လိုခ်င္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲခက္ခဲ ရေအာင္ယူတတ္တယ္။ တစ္ေန႔ ငါမင္းကို ပိုင္ဆိုင္ေစရမယ္ သိဂႌ'
ေဒါသေတြေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက နီရဲေနေလသည္။ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး သူလည္း ျပန္သြားေတာ့သည္။ မဂၤလာပြဲရက္က နီးလာေလၿပီ။ မင္းဘုန္းျမတ္ေမာင္ကေတာ့ စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္မကပ္ေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ရည္ေတြက်ေနတတ္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္ထဲ မိႈင္ေနတတ္သည္။
'ေမာင္ ဘာလိုလိုန႔ဲ ခ်စ္တို႔မဂၤလာပြဲေတာင္နီးလာၿပီေနာ္။ ေမာင္ မေပ်ာ္ဘူးလား'
သိဂႌေျပာေနေသာ္လည္း မင္းဘုန္းျမတ္ေမာင္ဆီမွ စကားသံထြက္မလာ။ သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ေငးေနေလရာ သိဂႌစိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘဲ သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆြဲလႈပ္လိုက္ၿပီး
'ေမာင္ သိဂႌေျပာေနတာေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး အေရးလုပ္ပါဦး။ ေမးေနတာေရာ ၾကားရဲ႕လား'
ထိုအခါမွ မင္းဘုန္းျမတ္ေမာင္ သတိျပန္ဝင္လာကာ
'ဪ အင္း ေျပာေလခ်စ္ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။ ေမာင္ အေတြးလြန္ေနလို႔'
သိဂႌ့ႏႈတ္ခမ္းေလးစူသြားတာကိုျမင္ေတာ့ သူလည္း သေဘာက်စြာရယ္မိေလသည္။ သိဂႌကေတာ့ သူ႔ဗိုက္ေခါက္ကိုလိမ္ဆြဲေတာ့သည္။
'အား... အား... နာတယ္ခ်စ္ရ ဘာလုပ္တာလဲ။ ခ်စ္လို႔စတာေလးကို စိတ္ကလည္းဆိုးတတ္လိုက္တာကြာ'
'ဟြန္း... ေနာက္ဆို ဒီထက္ပိုနာမယ္'
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ မွဴးဆက္ပိုင္ကိုေတြ႔သြားေလသည္။ တစ္ေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္... မိုးျမင့္ထြဋ္ေခါင္က ေနာက္မွပါလာေသးသည္။ မင္းဘုန္းျမတ္ေမာင္ အလိုမက်စြာပင္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ ၾကည့္ေနေလသည္။ မွဴးဆက္ပိုင္ကို မိုးျမင့္ထြဋ္ေခါင္က အတင္းလိုက္ဆြဲေနသည္။
YOU ARE READING
အမုန္းနယ္နိမိတ္ကို လြန္ေသာ္.....(Completed)
Romansaအမုန္းနယ္နိမိတ္ကို လြန္ေသာ္ အျပံဳးပန္းတို႔ ေဝဆာစြာပြင့္လတၱံ႔ ခ်စ္ျခင္း၏ အလင္းေရာင္တို႔ ထြန္းေတာက္အံ့... ထိုနယ္နိမိတ္၏ တျခားဘက္အျခမ္းတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္းေကာင္းကင္ႀကီး ေစာင့္ႀကိဳေနလတၱံ႔....