Bu konuda şansım hiç dönmeyecekmiş gibi, galiba sürekli ben hata yapıyordum, bu işi bilmiyorum belli ki, çok cesaretimden midir nedir bilmem, çabucak kendimi kaptırmaktan mıdır yoksa?
Çok ilgiden insan kaybediyorum hep, ben öylesine seviyorum, ansızın, bir çırpıda, bu diyorum, bunu istiyorum ben, oluveriyorum, olduruveriyorum ama sadece kendimde, karşıya olduramıyorum. Ben yapamıyorum, belki böyle olmuyor. Sahi kim biliyor bu iş nasıl oluyor?
Kendime konuşuyorum şimdi, bir kendimi sevemedim ben, asla kendime inandıramadım, benim sevgimi kaçıranların, beni kaybedenlerin asıl kaybeden olduğunu. Hep kendime kaybettirdim, bundandır hep kendimi kaybettim.
Hep çok yetenekli olduğumu düşündüm, insanları hep benden etkilendiğini düşündüm ama kendi düşüncelerime hiç inanmadım. Özgüvenim içinde olmayan güvenimle boğuldum. Bu tezatlıkla nasıl yaşadım geldim buralara? İçimde neden hep böyle bir his? Sanki geçmişten gelen bir şeyler, farklı bir acı, farklı bir aşağılanma...
Geri dönüşü nasıl oluyor, cevabı çok merak ediyorum, var mı ki bir cevap? İyileşebiliyor mu bu yaralar?!
Aslında küçücük bir yaraydı başta ama her gelen aynı yere vurdukça bir bakmışım göğsümün tam orta yerinde beni gittikçe yutan bir karanlık ve ben hissediyorum. Her gün benden bir şeyler yiyip bitiriyor bu yara. O kadar saklıyorum ki sakladıkça da besliyorum onu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
19
Non-Fictionİçimde dışarı vuramadığım bir öfke var. Anlatamadığım, eski öfkelerimden farklı. İleri gidip, gidip duruyorum. Düşüyorum yine, aynı yere, aynı çukura, aynı koku, aynı aşağılık duygu, aynı kendinden haz edememe, sevememe kendini ve o kadar da iyi du...
