Yapamadım. Yine. Arkadaşlarıma anlattım ve kimse şaşırmadı biliyor musun? Gene yaptırmadı. Dünya bu konuda bana hiç acımadı. Gece küçük bir yürüyüş yaptım yolda, çok soğukta, baktım gökyüzüne ve ilk kez nefret ettiğimi söyledim dünyanın kendisine ki ben bunu hiç söylemem, o an itiraf edemediğim gerçeğimi fark ettim, bende çok doldum, bende keyif almadım yaşamaktan.
Olmuyor ve bu kaçıncı diyorum, son zamanlarda da çok deniyorum. Eksiğim ve biliyorsun. O gece sana yalvardım, beni lütfen yine aynı şekilde sınama dedim, her sınamanda koparıyorsun beni, önce kendinden, sonra kendimi benden. Çok koparıldım, ısrarın hiç azalmıyor.
Ama nasıl bir salaksam bende asla yılmıyorum, hep aynı yolun sonunu farklı bir konuma çıkacakmış gibi yürüyorum.
Atmam lazım bunu içimden. Çok acıyor, her yerim, her anım, nefes alamıyorum ve hep göğsümde bir ağırlık, adımımı zor atıyorum, ruhum hep yerde yığılı ve yapma sadece yapma, boğazımda koca bir düğüm var ve öyle bir hale geldim ki ağlayamıyorum, çok acım var atamıyorum. Anlatamadığım şeyler var, anlatmak istemediğimden değil, ne kelimelerim ne aklım toparlayamıyor, hiçbir kelime bulamıyorum. Gözümü kapatıp, dayanmaya çalışıyorum ama fiziksel acılar hissediyorum, atmaya çalışıyor tenimden dışarı, gerçek bir acı hissediyorum, soyutluktan uzaklaştım, somutlukta ölüyorum ve hiç acımıyorsun, kendime saygı duyamıyorum bu yüzden, kendimi sevemiyorum, yaşayamıyorum, bende mutlu olmak istiyorum bu konuda, bu konuda yalnızım işte, neden verdin böyle duygular bana, neden hiç doymasını istemedin, kovulmuş ve sürgün edilmiş gibiler, sevilmiyorlar ve acımıyor kimse, görmüyorum kimsede de aynısını, en çokta merak ediyorum, nasıl bir günah ya da nasıl bir nefret bu bana karşı beslediğin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
19
Non-Fictionİçimde dışarı vuramadığım bir öfke var. Anlatamadığım, eski öfkelerimden farklı. İleri gidip, gidip duruyorum. Düşüyorum yine, aynı yere, aynı çukura, aynı koku, aynı aşağılık duygu, aynı kendinden haz edememe, sevememe kendini ve o kadar da iyi du...
