Unknown Two

Chapter 13

Chapter 13:
Fallen

Isabelle's POV

   It's been two weeks since the day I started avoiding Dex. It was really damn hard! I always have to make sure that my mind will win over my heart. Every beat my heart does, everytime my eyes laid on him, every second he keeps on chasing me... while I was walking away. It's the only way to stop this feelings... until the right time comes.

    "Never let my heart rule over my mind🎵🎶

    But I keep breaking everytime I tried🎵

    Please understand me, baby...🎶

    This is not the right time,🎵

    I love you, but you can't still be mine...🎶🎵🎶"

    I sang my heart out. What I feel, what I want to say, what my heart beats.

    I wiped my eyes from where the tears came from. It was slowly breaking my heart... staying away from what my heart wants.

    Huminga ako ng malalim bago lumabas ng girl's restroom ng Grade 12 building's first floor.

    Bear with it, Isa. You need to stop those tears, avoid him, and keep your heart to yourself.

    Pagpasok ko sa room, nakita ko sa gilid ng mata ko na nakatitig sa akin si Dex. Pero deadma lang ang peg ko at umupo sa seat ko. Nagbasa lang ako ng libro, lagi naman. Laging ganito ang paraan ng pag-iwas ko.

***

    Uwian na. Malapit na akong umuwi at hindi na mahirapan pa... sa araw na ito.

    Lumabas na ako ng classroom at naglakad na. Medyo dulo pa kasi yung building namin kaya malayo sa gate. Kahit na malayo, binagalan ko lang ang paglalakad. Kahit naman umupo lang ako sa maghapon, I still feel so tired. Feeling ko babagsak na lang ang puso ko. Kaya mo yan Heart!

    Kinaya mo nga maging kaluluwa di'ba? Charot!

    Nasa kalagitnaan na nga ako ng paglalakad, ng biglang may humablot sa'kin at dinala ako sa bench na napapaligiran ng mga puno, kung saan walang tao.

    Nung una hindi ko pa tinignan kung sino dahil wala ako sa mood para makakita ng engkanto. Here we go again.

    Pero parang malalagutan na ako ng hininga nang makita kong si Dex yun.

    Nang huminto siya sa paghatak sa'kin, nakatitig lang ako sa kaniya. I missed this face...

    "Bakit ka umiiwas?" Tanong niya with a poker face.

    Aalis na sana ako nang hawakan niya ang braso ko.

    "I won't let you go until you're able to answer my question" madiin niyang sabi.

    "Let go, Dex" bulong ko at sinubukan ulit tanggalin ang braso ko sa kamay niya, pero bigo ako. Mas lalo niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa braso ko.

    Umiwas ako ng tingin dahil titig na titig siya sa akin.

    "It's been two weeks, Isa. Two weeks... you've been punishing me" he said with a glimpse of... hurt?

    "I need to go Dex"

    "Just fucking tell me what's wrong?!" Nagulat ako sa pagsigaw niya.

    "Please... don't make this so hard for me, Dex." I pleaded.

    "So answer my question, Isa!!"

    Tears started to fall, as my heart continues to break...

    "Answer me!!"

    "I was caught!!!"

    "What 'caught', Isabelle?!!"

    "I was caught by love!!..."

    Hindi ko na inalala pang punasan ang mga luha ko. Humahagulgol na ako ng iyak.

    "I love you, Dex"

    He was stunned because of what I whispered.

    Natulala siya at unti-unting lumuwag ang pagkakahawak niya sa braso ko.

    Tuluyan na akong tumakbo at inisip ng mabuti ang nasabi ko.

    You messed up, Isabelle...

    My mind is right. I messed up. Pero hindi na niya kailangan ipaalala! Shutangnang utak. Siya na nga ang laging sinusunod eh... Hala siya, di na pinagbigyan ang puso.

***

    Kung titignan ang kalagayan ko ngayon. Mukha akong nasiraan ng bait. Parang tanga. Pramis!

    Nakahiga ako habang yung ulo ko ay nakalaylay sa dulo ng kama. Lahat na ng dugo ko nasa utak ko na!

   Ano'ng kabaliwan ang ginagawa mo, babae?

   Stoping my tears?...

   Kinakausap ko na din ang sarili ko... Nakakatanggal pala ng katinuan ang pagkukulong sa kwarto ng ilang oras ng hindi gumagalaw. Kanina pa ganito ang pwesto ko.

   Tumayo ako ng biglaan at pinagsisihan ko din. Sakit sa ulo paksiyet!

   Nang makarecover ang ulo ko, naglakad ako papuntang study table ko. Gagawa na lang ako ng assignments para mawala sa isip ko yung nangyari kanina.

   Dinaig pa namin ni Dex ang Drama sa TV dahil sa galing ng pag-iyak at pag-amin ko. Bravo! Thank you, Thank you! *bow *bow...

   Hayyy... Sa lahat ng nangyari, pano pa kaya ako magpapakita kay Dex? Pano ako papasok? Paano?!

   Humakbang ka sa gate at itapat sa ID scanner and ID mo. 'Pag bumukas yung gate, maglakad ka patungong classroom. Nakapasok ka na. Tapos ang problema mo.

   Magaling utak! Nadali mo! Naku naman talaga! Kung pwede lang, matagal ko nang tinanggal ang utak ko mula sa ulo ko!

   Gumawa na ako ng assignments, pero nadismaya ako nang matapos ko na agad ang walo kong assignment sa loob ng 20 minutes.

    Naisip kong gawin ang thesis ko --este namin ni Queeny pala, pero natapos ko na nga pala yun bago ang intrams.

    Kinuha ko na lang ang cellphone ko at speaker.

    Nagpatugtog na lang ako. Soundproof naman ang kwarto ko, kaya kahit mag-wala ako dito, walang makakaalam sa labas.

    Habang tumutugtog ang music, humiga ako sa kama. Tumitig sa kisame.

    "And at last I see the light🎵🎶

    And it's like the fog has lifted🎶

   And at last I see the light🎶🎵

   And it's like the sky is new🎵

   And it's warm and real and bright🎶

   And the world has somehow shifted..."🎶🎵🎶

   Pagsabay ko sa kanta. That song is from Tangled, my favorite Disney movie. 'Cause in a way, I feel like I have the same thing happened with the girl.

   Habang patuloy ang pagtugtog ng mga kanta, unti-unti akong nakakaramdam ng antok.

   Ilang sandali pa tuluyan na akong nasakop ng kadiliman dahil sa labis na antok at... pagod.

   Napagod ako sa ginawa ko simula pag-uwi ko galing school.

   Pagod ako sa pag-iyak...

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-