Unknown Two

Chapter 19

Chapter 19:
Fate

Ais Ina's POV

"Hello, tita Blake?" Bungad ko sa kabilang linya nang sagutin ko ang tawag ni tita.

"H-Hello, Ais..." Kumabog sa kaba ang puso ko nang mahimigan ko ang pag-iyak ni tita.

"Yes, tita? Ano pong nangyayari? Is everything ok?" Tanong ko.

Nasa kalagitnaan ako ngayon ng field dahil napatigil ako sa paglalakad. Nagkalat ang mga estudyante ngayon sa paligid dahil lunch break ng university.

"S-Si Belle. S-She collapsed" Nanginig ang kamay ko sa narinig ko.

"What?! Ano pong nangyari?!" Gusto kong maiyak sa nalalaman ko ngayon.

"Umatake ang sakit niya. And when she woke up, she wants to see you. C-Can you come here?" Pagmamakaawa ni tita.

"Of course, tita. Where are you right now?" Tanong ko.

"We're in Palawan" Shit! They're far.

"Ok, tita. I'll be there within a few minutes" Sabi ko bago pinatay ang tawag.

Nag-dial akong muli sa phone ko. Hindi natapos ang ilang segundo, agad na may sumagot.

"Yes, miss Ais?" Tanong ni Alejandro sa kabilang linya. Siya ang aking kanang kamay. Hindi ko lang siya madalas kasama dahil ayoko.

"Alejandro, I need the FLV speed chopper. Now!" Tarantang sabi ko bago pinatay ang tawag.

Hindi ko mapigilan ang walang tigil kong paghinga ng malalim. Hindi din ako mapakali. Nasa gitna pa din ako ng field dahil dito bababa ang chopper na pinadala ko.

Habang naghihintay, may naramdaman na lang akong nakatayo sa likod ko.

"Are you ok?" Napatigil ako sa paggalaw-galaw nang makita ko sa likod ko si Dexter.

"You don't seem fine. May problema ba?" Nag-aalalang tanong niya.

Kung kanina, kaba ang dahilan ng puso ko kung kaya't mabilis ang pagtibok nito. Ngayon ay dahil na sa kanya. Sa lalaking mahal ko.

"I'm not fine. I'm not" Makahulugang sambit ko bago tumalikod.

Ilang segundo lang ang lumipas, nasa himpapawid na ang chopper na sasakyan ko.

Napatingin ang lahat sa pababang chopper. Ang mga nasa field ay nagsialis. Takot lang nilang mamatay dahil madadagnan sila nyan. Halata ang pagkamangha nila sa sasakyan kong ito. But I don't care about that, I care about my bestfriend.

Iniwan ko na si Dexter don at sumakay sa chopper. Hindi ito basta chopper lang. Hamak ang bilis nito at high technology. This can also be a luxury vehicle. Ang nakabili lang ng design na ito sa FLV Race, ay ang president ng America, China at Germany.

"This is captain Salazar speaking. Where is your destination, miss Ais?" Tumunog ang speaker sa loob.

Pinindot ko ang microphone na nakakabit sa upuan ko para makausap ang piloto, "Palawan" I said.

Mabilis lang akong nakarating sa Palawan. Sa malaking bakuran na nila Belle ako bumaba. Dito nakatira ang lola ni Belle kaya may bahay din sila dito. Ang sabi ni tita Blake, andito lang daw si Belle. Mukhang ayaw nanaman niya sa ospital.

"Ais. Salamat, nakapunta ka" Bati sakin ni tita Blake na may nagpapasalamat na ngiti.

"Syempre, tita. Belle is my bestfriend" Sagot ko.

"Nasa medication room siya" Sabi ni tita.

May sarili na talagang kwarto ang lahat ng bahay nila Belle kung saan pwede siyang magpahinga kapag inaatake ng sakit.

"Did she refused to go to the hospital again, tita?" Malungkot kong tanong.

"As always, yeah. Alam mo naman, nung bata pa kayo, lagi siyang umiiyak at nagwawala sa tuwing sinusugod siya sa ospital. You know your bestfriend, Ais. Ayaw niyang nagmumukhang kawawa. She feels like she's wasting time whenever she's in a hospital room. Kaya tumawag na lang din ako ng tatlong doktor na pwedeng tumingin sa kanya" Mahabang sabi ni tita Blake.

"Ang tigas talaga ng ulo niya. Ilang beses ko na siyang kinumbinsi na magpagamot na lang sa ibang bansa. I'm sure they have the ability to set her free from her brain cancer" Sabi ko. Hindi ko maiwasang masaktan sa tuwing nakikita siyang nahihirapan dahil sa sakit niya.

Nakarating kami sa medication room ng bahay nila. Para lang iyong simpleng kwarto na wala lang masyadong gamit. Mas nabibigyan lang ito ng sobrang higpit na sanitation.

Naabutan kong nakahiga si Belle, ngunit nakatulala sa kisame. Hindi na nga niya napansin ang pagpasok ko.

"Hey" Mahinang bati ko, dahilan upang mapatingin siya sa akin.

Ang lalim ng mata niya. Kahit nakangiti siya ngayon sa harap ko, alam kong malaki ang paghihirap niya sa loob niyang pilit niyang itinatago.

"Hi. Sorry if you had to leave school. Gusto ko lang kasi na nandito ka" Sabi niya na may tingin na humihingi ng pasensiya.

"Ano ka ba, basta ikaw, pupunta ako agad kahit sa ibang bansa o planeta pa yan" Sabi ko na nakapagpalapad ng ngiti niya.

Umupo ako sa gilid ng kamang hinihigaan niya at nanatili lang kaming tahimik. Ilang segundo ang nakalipas, nagsalita ako.

"Why don't you just let us take you abroad, Belle? They have the ability to set you free from your cancer. Mapapagaling ka ng mga specialist doon" Pagkukumbinsi kong muli sa kanya

Napatawa siya ng malungkot, "Life is unpredictable, Aya. One day you're so happy, and then the next, you're in pain. Love is also unexpected. Today, you have a normal feeling, tomorrow, you're already inlove, and then what? The very next day, you end up being left behind. Or it can be the other way around. And I know that a person's life is just the same, Aya. Unpredictable, unexpected, random, unsure, we can't really say. Kahit anong pilit natin na ipagamot ako, kung oras na ng tao, oras na niya. You know that I believe in fate. If it is my destiny to die soon, it is. I can't do anything about it. So why would I choose to leave my life here just to have those medications and treatments abroad? If I die tomorrow, at least I lived my life to the fullest" Tumutulo na ang luha ko dahil sa mga salitang lumabas sa bibig ng bestfriend ko. Bakit ganito? Bakit feeling ko, namamaalam na siya?

"You won't leave me, right? Please vow to me that you'll stay by my side" I pleaded.

She smiled sadly, "I can't promise, Aya. I better leave this world seeing you with no regrets, than leaving you with broken promises. I love you, Ais Ina Flovia" Sabi niya.

Tuloy lang sa pag-agos ang luha ko. Sometimes, she acts strong. But most of the time, she's nobody but a girl with no more hopes to live longer. And I hate her beliefs in her life. I hate that she believes so much in fate.