Karanlığın Meleği (Angel of darkness)

2. Bölüm - Geçmiş

      Bu hikayeyi ilk okuyucum olan
Elif213481 için yazıyorum. 🙂🙂

      Koltukta otururken düşüncelerimi bölen kapının yumruklanmasıydı. Cidden biri kapıyı hala yumrukluyordu. Korkmaya başlamıştım. Camdan baktım. Babamdı. Anahtarı vardı. Neden kapıyı yumrukluyordu? Elinde poşet vardı ve içinde ne olduğunu anlamam mümkün değildi. Yavaşça gidip kapıyı açtım. Babam yüzüme bile bakmadan sallana sallana eve girdi. Kendini koltuğa attı.

(Hani alarmın çalarda sıcacık yatağın kalkarsın. Sonra hafta sonu olduğunu hatırlayıp yatağına uçarcasına zıplarsın  ya.)

      Elindeki poşetten bir kaç tane şişe çıkardı. Bir tanesinin kapağını açıp içmeye başladı. Bir süre sonra beni farkedip yüzüme uzunca baktı. Ayağa kalkıp beni yanına oturtturdu. Elindekini bana uzattı. Kokusu iğrençti. Kalkmak istedim ama buna izin vermedi. Şişeyi zorla ağzıma sokup içindeki sıvıyı bana içirdi. Bu resmen bir kavanoz acı biber yemek gibiydi. Boğazım çok fazla yanıyordu. Ağzım, dişlerim, dilim acayip derecede yanıyordu. Anlık bir güçle ağzımdaki şişeyi itip ağzımdaki sıvıyı tükürdüm. Babam kahkahalarla gülerken, ben tuvalete koşmuştum. Kusmak için klozete eğildiğimde boğazımdan kan gelmişti. Yavaşça merdivenlerden inmeye başladım. Kafam allak bullak olmuştu. Merdivenin sonuna gelip yere çöktüm. Beynime çubuk sokmuşlar gibi hissediyordum. Başım çok ağrıyordu. Gözlerimin açık kalması için bir sebep yoktu. En son gördüğüm şey babamın bana doğru gelişiydi...

      Odama giriyorduk ve babamın iğrenç sırıtışı...

      Çığlık atışım ve babamın bana
'' ŞŞŞ, Kızlar bağırmaz. '' deyişi hatırladığım son şey...

 

      Gözümü zorlukla açmaya çalıştım. Ama sadece çalıştım. Çünkü gözlerim çok ağrıyordu ve şiştiklerine emindim. Dün gece babamın odadan çıkarken iyiki doğdun diyişi...

      Gözümden ardı ardına yaşlar döküldü. Hareket edemiyordum. Vücudumu hissetmiyordum. Canım yanıyordu. Anneme söylemek isterdim. Ama eğer bunu söylers- bu düşünceden vaz geçmiştim. Kardeşimle ilgilenmeliydi benimle değil. Yüzüme bir yaş düştü. Kim olduğunu umursamadım. Çünkü şuan, şu durumdayken, şu haldeyken fısıldayamazdım. Hatta mırıldanamazdım bile. Yorgundum. Fazlasıyla yorgun. Kendime yemin ettim. Kardeşim benim aksime yaşayacaktı.

     
      Hayatımı kabusa çeviren, hayallerimi ve duygularımı damla damla, parça parça yok eden herkese lanet ettim...