სიყვარული ყოველთვის იმარჯვებს (დასრულებულია)

მეათე თავი

დაბლა ჩავედი. სეჰუნი, ქაი და ჯენი უკვე მზად იყვნენ.

- ძლივს, წამოდით დროზე..
დაიყვირა ქაიმ და გარეთ გავარდა.

- ბავშვებო ფრთხილად იყავით.
გაგვიღიმა ბებია იურამ

- იარაღი წამოიღე ხო?
იკითხა ქაიმ და სეჰუნს შეხედა.

- ხო, ვერ ხედავ ამხელა იარაღს?
(სეჰუნი)

- მოიცადეთ....... რა ჯანდაბაში გვინდა იარაღი?
(მე)

- შუა ტყეში რომ შეგიყვანთ მე და ქაიმ შენ და ჯენი უნდა მოგკლათ.
სერიოზული სახით თქვა სეჰუნმა. მე მართლა დავიჯერე.

- რა? ჯენი წამოდიიი ამ მანიაკებს უნდა გავეცალოთ.
შევკივლე და ჯენის ხელი ჩავავლე.

- შენ რა მართლა დაიჯერე? ვაიმე რა სულელი ხარ.
თვალები აატრიალა ქაიმ

- ოო რავიცი ისეთი სახით თქვა დავიჯერე.
თვალები ავატრიალე და წინ წავედი.

- სად მიდიხარ? გზა იცი?
დამეწია სეჰუნი და გვერდზე ამომიდგა.

- არა, არ ვიცი.
(მე)

- თუ არ იცი დაგველოდე.
(ქაი)

- ხო კარგით
ვთქვი და გავჩერდი.

- ისე აქ ძალიან ადრე მოვიდა თოვლი.
(ჯენი)

- მთაში ვართ და აბა რა იქნება?! ისე სეჰუნ....... უფრო სწორად ბატონო სეჰუნ ეგ იარაღი რათ გვინდა?
(მე)

- მთაში ვართ და აქ ძალიან ბევრი მგელია ლისა...
თქვა სეჰუნმა.

- მოიცა რაა? აუ მოდი სახლში დავბრუნდეთ.
ძალიან მეშინია.
ვთქვი მე და უკან წავედი.

- წამოდი რა გოგო. ორი ტანწერწეტა ბიჭი გიდგავართ აქ და კიდე გეშინია?
გამომძაღა ქაიმ.

- ხო კაი, კაი მოვდივარ

დავიყვირე და მათკენ გავიქეცი.
დაახლოებით ერთ საათში უკვე ძალიან შორს ვიყავით სახლისგან. ძალიან მეშინოდა და ვცდილობდი სულ სეჰუნის ან ქაის გვერძე მევლო, ჯენიც ჩემსავით იყო. უცებ ყმუილის ხმა მომესმა, ლამის გულმა დამარტყა. მაშინვე სეჰუნს ავეკარი. სეჰუნმა შემომხედა, მაშინვე მივხვდი რომ სიცილს ძლივს იკავებდა.