სიყვარული ყოველთვის იმარჯვებს (დასრულებულია)

მეჩვიდმეტე თავი

მოიცა რა თქვა ახლა ამან?! ეჰ ეს საწყალი, მორჩა გადამეკეტა.
ქაი უცენაური სახით მიყურებდა, ალბათ სახეზე დამეტყო როგორ გავმწარდი.

- მგონი ეგ არ უნდა გეთქვა აირინ. ჩაილაპარაკა მან.

- გაიმეორე რა თქვი შე მახინჯო ძუკნა?
დავიყვირე მე და აირინსკენ წავედი.

- შენ მე როგორ მეძახი მახინჯ ძუკნას ბინძურო?
დაიყვირა აირინმა

- მაგ ბინძურ ენას ამოგაცლი იდიოტო.
დავიყვირე და აირინს თმებში ჩავავლე ხელი. მე თუ გადამეკეტა შეიძლება ადამიანიც კი მოვლა, სოუუ ჯობდა ეგ არ ეთქვა.

- ვაიმე ლისა დაწყნარდი გიჟი ხო არ ხარ?
დაიყვირა სეჰუნმა, ხელები წელზე შემომხვია და აირინს მომაშორა.
ქაიმ აირინი ააყენა.

- ლისა ეს როგორ გააკეთე? შენ რა ქაჯი ხარ?
მიყვიროდა სეჰუნი.

- და შენ გეგონა მაგ იდიოტს ჩემი დამცირების უფლებას მივცემდი?
(მე)

- ეს სამსახურია, ჩვენ კი შენი უფროსები ვართ. ჩვენ რაც არ უნდა გითხრათ უნდა გაჩუმდე და დაგვერმორჩილო. გასაგებია?
დაიყვირა სეჰუნმა.

- არა არ არის გასაგები
(მე)

მოულოდნელად სეჰუნმა სილა გამაწნა. ამას არ მოველოდი.
ვეღარაფერს ვამბობდი. თითქოს მთელი ჩემი სიმამაცე და თავდაჯერებულობა სადღაც გაქრა. სეჰუნიც გაშეშებული იდგა და თავის ხელს უყურებდა, იმ ხელს რომლითაც რამდენიმე წუთის წინ სილა გამაწნა. 

- ლისა......მაპა......
სეჰუნს არ დავაცადე სიტყვის დამთავრება.

- სამსახურიდან მივდივარ, ნახვამდის.
ჩუმად ვთქვი და კარებისკენ წავედი. სახლიდან გავედი და სიარული დავიწყე. აზრზე არ ვიყავი სად მივდიოდი.

- მან მე.......მან მე სილა გამაწნა, ვერ ვიჯერებ. იმ იდიოტის გამო, ან საერთოდ რა უფლება ჰქონდა. უნდა დავივიწყო სეჰუნი, ვერ ვიტან.
ვფიქრობდი ჩემთვის.

- აჰ დროა სახლში წავიდე 
გავიფიქრე და სახლისკენ წავედი. დაახლოებით თხუთმეტ წუთში მივედი სახლში..