სიყვარული ყოველთვის იმარჯვებს (დასრულებულია)

მეთოთხმეტე თავი

- რატომ დამირეკეთ?
(მე)

- ლისუნაა........ხო იცი როგორ მიყვარხარ.......
(სეჰუნი)

მოიცა რა?! რა ვუყვარვარ.....სწორად გავიგეეე?

- ......... (მე)

- აუ კლუბში ვარ, ბიჭებს ვეღარ ვპულობ, გოგოები დაკერეს და მე მარტო დავრჩი.
(სეჰუნი)

აჰა გასაგებია, ესეიგი უგონო მთვარლია, მე მეგონაა......ფუ რა სულელი ვარ.

-  ამ დროს?
(მე)

- აუ რომ გეუბნები მოდი.
უცებ გაბრაზდა სეჰუნი.

- კარგი, მალე მოვალ.
ვთქვი და ტელეფონი გავთიშე.

- აუ როგორ მეძინებაა რაა. ეგდოს მანდ ვინმე გოგოს დაკერავს ეგეც. ოჰ ლისა წუწუნს აზრი არ აქვს, მაინც მოგიწევს წასვლა.
(მე)

საწოლიდან ავდექი და რაც ხელში მომხვდა ის ჩავიცვი

სახლიდან გავედი. ჯანდაბა ეხლა რითი წავიდე? ტაქსები იქნებიან?
ფუ ამის........ეხლა ნერვები მეშლებაა. უცებ ტაქსი გამოჩნდა, გავაჩერე და შიგნით ჩავჯექი. კლუბში მალე მივედი და სეჰუნის ძებნა დავიწყე. მალე ვიპოვნე კიდეც......მართლა უგონო მთვრალი იყო. ჩემს დანახვაზე სეჰუნმა სიცილი ატეხა.

- ჩემი დამხარეც მოვიდაა დაიყვირა მან და ჩემსკენ წამოვიდა.

- წასვლის დროა.
მკაცრად ვთქვი.

- კარგი.....წავიდეთ.
გაიღიმა სეჰუნმა და დამეყრდნო.
უხ ჩამენგრა მხარი.

- ბატონო სეჰუნ აქ თქვენი მანქანით მოხვედით?
ვკითხე სეჰუნს, რომელსაც ცოტაცღა და ჩაეძინებოდა.