სიყვარული ყოველთვის იმარჯვებს (დასრულებულია)

მეთერთმეტე თავი

მე, სეჰუნი, ჯენი და ქაი უკვე მანქანაში ვართ. ამჯერად მანქანას მე ვატარებდ

- ლისა ცოტა ჩქარა ატარე. უკვე ექვსი დაიწყო.
აფორიაქდა სეჰუნი.

- კარგი, გამაგრდით.
ვთქვი და გაზს მივაწექი. მიყვარს როცა მანქანას ძალიან სწრაფად ვატარებ.

- ლისააააა შეანელეეე
ყვიროდა ჯენი.

- არა არ შეანელო, მაგარიააა
ყვრიოდნენ ქაი და სეჰუნი.

დაახლოებით საათნახევარში მე და ჯენუ უკვე სახლში ვიყავით. ჯენი მომზადებაში მეხმარებოდა. 
კაბა ძლივსძლივობით ავარჩიე. ნახევარ საათში ვიყავი მზად.
ასე მეცვა :

- ვაუ ლალისაა შენ აღარ ხუმრობ
ძალიან ლამაზი ხარ
(ჯენი)

- მადლობა ჯენი. უნდა წავიდე დამაგვიანდა.
(მე)

- და ტაქსით უნდა წახვიდე?
თავი უკმაყოფილოდ გააქნია ჯენიმ.

- არა, სეჰუნმა მითხრა რომ მძღოლს გამომიგზავნიდა. ალბათ გარეთ მელოდება..
ვთქვი მე. იასამნისფერი მანტო შემოვიცვი და გარეთ გავედი.
ეზოში დიდი შავი მანქანა იდგა. შიგნით ჩავჯექი. დაახლოებით ათ წუთში დიდ სახლში მივედი. კარზე დავაკაკუნე, კარი მოსამსახურემ გააღო. მოსაცმელი გავიხადე და უკანა ეზოში გავედი. იქაურობა ძალიან ლამაზი იყო. ოოჰ ეს ქუსლიანები რაა. ძლივს დავდიოდი. ეზოს კარი დაცვამ გამიღო. თითქმის ყველა მე მიყურებდა, მათ შორის სეჰუნიც და ქაიც. კიბეებზე ჩავედი. არ ვიცოდი რომელ მაგიდასთან წავსულიყავი. ალაფურშეტი იყო. თავისუფალ მაგიდასთან მივედი. ვერ ვხვდებოდი რა საჭირო იყო რომ მეც აქ ვყოფილიყავი. არავინ მაქცევდა ყურადღებას. უცებ სიმღერა ჩაირთო. ყველა ცენტრში, საცეკვაოდ გავიდა. მე კი მარტო ვიდექი. მალე ჩემთან უცნობი ბიჭი მოვიდა, არა არა უცნობი არ იყო. ეს ბექიონი იყო.