Yanılgı

Bölüm 8 | Gerçekler

Fazla beklemeyelim demi,olaylara da yeni yeni girmişken,vote atın kii yeni bölümler gelsin,ne kadar vote o kadar bölüm..hadi size iyi okumalar ...♡

Yanlış görmüyordum,içeriye doğru gelen Defneydi,hani şu karıncayı bile incitemeyen ama şuan benim gibi giyinmiş olan Defne.

Defne hiç bizim olduğumuz tarafa bakmadan Baki abinin yanına gitti,ikimizinde şaşkınlıktan ağzı açık kalmıştı,Baki abi Defne'ye döndü.

''Hoşgeldin kızım..''

Duyduğum kelimelerle kan beynime sıçramıştı, aklıma gelen kötü ihtimali kabul bile etmek istemiyordum...hayal kırıklığının vermiş olduğu his yavaşça sinire dönüşmeye başlamıştı...bedenim sanki benim kontrolümden çıkmış öylece ayakta dikiliyordum...Demir hala ağzı açık bir şekilde Defneyi izliyordu.

Baki abi yüzündeki gülümsemeyi bırakıp yanıma geldi,elini yavaşça omzuma koydu ve kısık sesle konuşmaya başladı.

"Bak Barış biliyor-...." daha cümlesini bitiremeden hızlıca belindeki tabancayı alıp kafasına doğrultum,ne kadar da elini uzatsa da yetişememişti,öfkeden gözüm dönmüştü hiçbirşey duymuyordum,Demir ve Defne endişeyle bana bakıyorlardı, ellerimin titrediğini silahı düzgün tutamamamla farkettim ...

"Barış sakince silahı bana ver de konuşalım ha aslanım hadi...hadi bak birine zarar gelmesin." Cümlesini bitirdikten sonra yavaşça elini silaha doğru uzatmaya başlamıştı Baki abi, hızlıca geri çekildim ve var gücümle bağırdım.

"Uzak dur lann benden!!, neyi konuşucaz ha neyi konuşucaz sana güvendik,abi dedik lan abi... Peki sen Defnee ,sen naptın bize...sana da güvendim lan herşeyimle, konuştum o kadar seviyor dedim,yalan değil dedim Allah benim bel...-" cümlenin devamını kurmak istesemde ağzımı kıpırdatamadım başımda büyük bir ağrı hissetmemle gözüm kararmaya başladı ,ayaklarımın yerden kesildiğini ve silahın elimden kaydığını hissedebiliyordum...yerdeydim bilincim yavaş yavaş kapanıyordu.Gelen sesleri zor işitiyordum...birisi ismimi bağırıyordu,diğer ses ise bir kız sesiydi "Yalan değilll,seviyorum seni..Yalan değil..Yalan değil" hep aynı şeyi tekrarlıyordu,güçsüz sesi yavaşça duyamaz olmuştum..ve kendimi o sessiz karanlığa doğru bıraktım....

* * *
Defne

Sabahtan beri odada Barıştan haber bekliyordum,hepsi bizim yüzümüzden olmuştu.Bilmesi gereken şeyleri erkenden öğrenmişti ve bundan sonra yüzüme bakmayacaktı.O kadar çaresizdim ki onun güvenini kırmıştım,onu sevmediğimi herşeyin bir oyun olduğunu düşünüyordu biliyorum...Ama öyle değildi hiç birşey sandığı gibi değildi,ben Barışı çok seviyordum...Okulun ilk zamanlarıydı,babam emir aldığını ve benim de Barışı korumam ve izlemem için o okula başlayacağımı söylemişti.O zamanlar sorgulamadan o okula gittim ve Barışla yavaş yavaş tanıştım,onu seveceğimi hiç düşünmezdim yavaş yavaş onun yanındayken içimdeki rahatsızlık artmaya başlamıştı,çünkü ondan gizlediğim şeyler vardı,günler geçtikçe bu sır beni yiyip bitirdi ama bugün herşey ortaya çıkmıştı.Barış benden nefret ediyordu...korktuğum başıma gelmişti.Çok sinirlenmişti Barışı hiçbir zaman böyle görmemiştim,sanki beni gördüğü an bambaşka biri olmuştu...gözlerinde o tanıdığım Barış yoktu...

Odanın kapısı açıldı ve içeriye Salih girdi,acelesi var gibiydi hızlıca yanıma geldi ve,

"Barış iyi merak etme yanından geldim" dedi.Cümleyi bile çok hızlı söylemişti.

"Neden bu kadar acelecisin" dedim,kafasıyla üst katı gösterdi,"Baki abi çağırdı onun yanına gideceğim,başka merak ettiğin birşey var mı?"

"Barış neden öyle oldu." dedim öksürdükten sonra devam etti.

"Biliyosun Barış depremden sonra birsüre hastanede kaldı...bugün de duydukları ağır gelmiş ve kafa tramvasının üzerinden pek fazla geçmediği için küçük bir atak geçirdi ama şuan iyi yavaş yavaş iyileşecek,sende kendini üzme tamam mı lazımsın bize." Cümlesini bitirdikten sonra elini omzuma koymuş gülümsemişti.Salihle samimi birer arkadaş gibiydik ne kadar başkalarının yanında ciddi olsakta.

"Salih söyle de Barışı odasına götürsünler." Kafasıyla beni onayladı ve odadan dışarı çıktı,görevden geldiğim için çok uykusuzdum...Kendimi ne kadar da istemesemde biraz dinlenmek için yatağa bıraktım.

Barış

İnanmıştım,seviyor demiştim öyleydi çünkü öyle davranıyordu...ama hergün şaşırıyordum,hergün hayatımın farklı olduğunu öğreniyordum,insanlara olan güvenim azalmıştı,Defnenin neden bana yakın olduğunu az çok anlayabiliyordum,ama artık umrumda değildi ne Defne ne başkası ben bu görevi insanlar için yapacaktım...Görevim bitince de defolup gidecektim bu yerden.Daha öğreneceğim çok şey vardı,beni doğduğum günden beri takip ettikleri izledikleri belliydi ve ben bunu hiçbir zaman farketmemiştim,nasıl bir işin içinde olduğumu öğrenecektim en büyük görevlerimden biri buydu.

Yine kafamda aynı ağrıyla uyanmıştım,kendi odamdaydım.Bundan sonra hiçbirşey olmamış gibi görevimi yapacaktım,ne yaşasam da belli etmeyecektim.Yataktan kalktım ve kapıya doğru yöneldim.Ben kapıyı açacakken kapı kendi kendine açılmıştı,kapıyı açan Yiğitti.Beni merak ettiğini düşünüyordum.

"İyi misin Barış?" düşündüğüm gibi olmuştu.Yiğit iyi biriydi yada ben öyle düşünüyordum çok bekletmeden cevap verdim."Saol biraz dinlendim iyiyim şimdi.Baki abinin yanına gidiyorum."

"Gitmeden konuşalım mı biraz?" sanırım bu günkü konuyu konuşup olanları anlatacaktı,ama konuyu birdaha açıp sinirlerimin bozulmasını istemiyordum.

"Şimdi çok acelem var sonra konuşalım mı?" anlayış göstereceğini biliyordum önümden çekildi ve gülümsedi.

"Tamam sonra görüşürüz." Yiğiti ardımda bırakıp odadan çıkmıştım.Koridor yine herzaman ki gibi doluydu asansöre bindim ve en üst kata bastım,yine hızlıca yukarı çıkmıştım.Asansörden indim ve Baki abinin odasına doğru yürüdüm,bayıldığımdan beri Demiri görmüyordum yanıma da gelmemişti,işim biter bitmez onun yanına gidecektim.Odanın kapısında Salih vardı,beni görünce biraz şaşırmıştı ,kafamla selam verip içeri girmek için kapıyı ittirdiğim sırada elini önüme uzattı.

"Barış sakinsin demi,yoksa izin veremem girmene." Baki abiyi korumak istiyordu çünkü,sabah sinirden ne yaptığımı bilmiyordum.Salihe gülümsedim ve koluna hafif bir yumruk attım.

"Sakinim Salih sadece konuşucaz,o konu kapandı hem."dedim ve göz kırptım.Salih elini çekti ve o da gülümsedi.

"Tekrar hoşgeldin Barış umarım halledersiniz kardeşim." Kafamı salladım ve içeri girdim,gördüğüm kişiyle kafamı diğer tarafa çevirdim Defne de burdaydı karşısında da kumral,minyon tipli bir kız oturuyordu,Baki abi ve Defne beni görünce şaşırmıştı,diğer kız ise gülümsemiş ve tanımaya çalışıyordu.Bende gülümsedim ve içeri girdim...