The 47th hungergames

hoofdstuk 1

26-08-2019

Het is nu ongeveer vijf jaar sinds ik ben begonnen met dit verhaal. Zoals je misschien wel weet is het verhaal al erg lang niet meer geüpdatet en ik had ook niet verwacht dat ik ooit verder zou gaan met het verhaal. Tot ik laatst weer eens inlogde op wattpad en de reacties las. Ik vond het erg bijzonder om te lezen dat jullie het verhaal leuk vonden en dat jullie meer wilden. Dit inspireerde me om het verhaal weer op te pakken. Mijn plan is nu om de oude hoofdstukken te herschrijven en te verbeteren en wanneer dit gedaan is zal ik ook nieuwe hoofdstukken schrijven die aansluiten bij de verbeterde hoofdstukken. 

Ik hoop dat jullie het verhaal leuk gaan vinden en ik beloof om dit keer geen jarenlange pauze te nemen. 

x Sarina

Hoofdstuk 1

Het licht kruipt onder de gordijnen vandaan en verlicht mijn tweepersoonskamer. Vroeger deelde ik deze kamer met mijn broer, totdat hij precies drie jaar geleden mee moest doen aan de 44e hongerspelen. Hij maakte een goede kans om te winnen. Hij had een 9 gescoord voor de trainingen en hij wist zelfs tot de laatste 8 te komen! Toen werd hij vermoord door dat vreselijke meisje uit district 2. Gelukkig heeft ze niet gewonnen en stierf ze een pijnlijke dood. Dat klinkt nogal gemeen, maar ik en mijn broer hebben nogal een sterke band. Hadden bedoel ik...

Ik ga rechtop in bed zetten en rek me langzaam uit. Ik stap mijn bed uit en loop zachtjes naar de keuken. Ik doe het keukenkastje open. De kast is zo goed als leeg, op een paar crackers en een zakje gedroogde pruimen na dan. Dat betekent op naar de winkelstraat. Ik pak wat geld uit het laatje en een cracker voor onderweg. ik trek mijn favoriete gestreepte sweater en mijn laarsjes aan. Ik trek de voordeur achter me dicht en kom zo terecht op de straten van district 5.

Ik loop over de stenen weg die naar de winkelstraat leidt. District 5 is wel een van de welvarende districten, dat betekent niet dat we geen armoede kennen. Vooral in district 5 is het verschil groter dan in andere districten. Zolang je werk hebt kun je je over het algemeen wel onderhouden, maar als je niet kunt werken onder de zware omstandigheden van de elektriciteitscentrales heb je een probleem. De armen moeten hier soms stelen van de rijken of ze moeten andere, vaak illegale, manieren bedenken om rond te komen. Ik ken dat leven goed, zo heb ik zelf ook een tijdje geleefd.

Toen mijn moeder gewond was geraakt bij een ongeluk in de elektriciteitscentrale, was mijn vader de enige van ons gezin met een baan. Dat was lang niet altijd genoeg om eten, medicijnen voor mijn moeder en kleding van te kopen. Fin en ik waren nog te jong om te werken, dus moesten we ons verlagen tot het stelen van de rijkere burgers.
'S middags, wanneer onze vader aan het werk was en onze moeder in bed lag om te rusten, gingen wij dan op pad. We zwierven door de winkelstraten en over het marktplein. Op zoek naar doelwitten: een marktkoopman die zijn kraam een paar seconden onbeheerd achterliet of te druk met een klant bezig was om op de rest van de kraam te letten; een rijke vrouw die alleen nog maar oog had voor de producten in een etalage en het niet merkte wanneer een vlug kinderhandje in haar handtas graaide. 

Eerst stalen we alleen wat ons gezin zelf kon gebruiken, maar na een tijdje bedachten we dat we niet kieskeurig konden zijn en stalen we alles wat we maar konden krijgen zonder betrapt te worden. De spullen die we zelf niet konden gebruiken verhandelden we op de zwarte markt. Dit ging goed voor een tijdje. Erg goed zelfs. Onze ouders vroegen wel eens hoe we aan het extra eten en aan het geld kwamen. Wij zeiden dan dat we wat klusjes hadden gedaan voor de rijkere burgers in het district. Aan de ogen van onze ouders was af te lezen dat ze ons niet helemaal geloofden, maar omdat zij ook blij waren met het extra inkomen vroegen ze niet door. 
Totdat Fin en ik op een dag betrapt werden. Ik zou de kraampjes aan de westzijde van de markt in de gaten houden en Fin zou zich focussen op de kraampjes aan de oostzijde. Toen ik iemand "Dief! Dief!" hoorde schreeuwen draaide ik me met een ruk om en zag ik dat een man de arm van mijn broer greep en hem met zich mee een winkel in trok. Ik rende naar huis en heb daar een uur trillend van de schrik op bed gezeten totdat Fin thuiskwam. Omdat hij zo jong was  lieten ze hem weer gaan met een flinke waarschuwing en een gebroken hand. Vergeleken met andere verhalen die ik wel eens hoorde was de straf van Fin gelukkig niet zo zwaar.