The 47th hungergames

hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11

Ik kan maar niet slapen. Het lijkt ook wel alsof de spelmakers de temperatuur aan het verlagen zijn. Als ik me omdraai zie ik Alexei en Thalia liggen slapen.

Ik kruip nog wat dieper in mijn slaapzak en bedenk me dat het misschien handiger is als we om de beurt de wacht houden. Aangezien ik al wakker ben, zal ik die taak maar als eerste op me nemen.

Als ik na ongeveer een uurtje toch wel erg moe begin te worden, besluit ik om Alexei wakker te maken. Ik schud hem zachtjes wakker "Alex word wakker" fluister ik, bang dat er tributen vlakbij zijn die me zouden kunnen horen.

Als Alexei zijn ogen open doet en me verdwaasd aan kijkt leg ik hem uit dat het handig is als er steeds iemand op wacht staat, dat ik al een uur of 2 wakker ben om de wacht te houden en of hij dat nu even wil doen.

Hij knikt en gaat rechtop zitten, met zijn rug tegen een boomstam en zijn speer in zijn hand.

Omdat ik het toch wel erg koud krijg, kruip ik wat dichter tegen Alex aan. Hij slaat zijn arm om me heen en zo val ik in slaap.

Na een tijdje word ik wakker van Alex die beweegt. Als ik mijn ogen op doe fluisterd hij  "Sorry, ik wilde je niet wakker maken"  "Geeft niks, ga jij maar weer slapen, ik hou de wacht wel." zeg ik.

"Nee ik ben nog niet moe, ga maar weer slapen" zegt hij. net als ik wil zeggen dat ik toch niet kan slapen, zie ik een rookpluim boven de bomen uit komen. Ik tik Alexei aan en wijs naar de rook, "Wat is er, ik zie helemaal niks?" Zegt hij. Ik draai zijn hoofd een stukje naar rechts en wijs opnieuw naar de rook.

"Rook, er is dus een tribuut dichtbij" zegt hij als hij het eindelijk ziet. "Niet zo slim om vuur te maken, zullen we Thalia wakker maken en er heen gaan?" vraagt hij. "Nee joh! Ben je gek! De beroeps gaan er vast al naartoe, met hun wil ik liever er geen gevecht." Zeg ik "en sinds wanneer ben jij zo moordlustig geworden?" Vraag ik grinnikend.  "Ik ben niet moordlustig, het is gewoon beter als zo snel mogelijk alle andere tributen dood zijn." Ik knik, hij heeft wel een punt, maar met de beroeps is het te gevaarlijk.

"Wacht is" zeg ik "als de beroeps waarschijnlijk naar het vuur gaan, komen ze misschien ook hierheen, we zitten best vlakbij"

"Maak je maar geen zorgen, ze zullen niet komen en als ze dat toch doen gaan we optijd weg, oke ?" Ik knik en leg mijn hoofd op de schouder van Alex. 

BOOM. Het kanon, het zal wel de tribuut van het vuur zijn, de beroeps hebben hem of haar gevonden.

"Sonia?" Zegt Alexei na een paar minuten. "Ja?" Zeg ik terwijl ik mijn hoofd naar hem toe draai, om hem te kunnen zien.

Als ik me om heb gedraaid drukt Alex zijn lippen op mijn mond. Ik kus hem terug en zo zitten we een tijdje, ik heb het gevoel dat we weer 's avonds op het grote balkon zitten, niet in de arena. Ik weet niet hoelang we al aan het zoenen zijn, maar we worden ruw onderbroken door een meisjesstem die zegt "zo zo, tortelduifjes"

Ik schrik en kruip een stukje naar achteren. Een meisje met glanzend blond haar en een dodelijk uitziende bijl in haar hand. Emerald. Thalia word ook wakker en pakt haar pijl en boog.

Emerald loopt rustig op Alexei af met een bijl in haar hand. " zo, dus jij vermoorde Coco?  Dan vermoord ik nu jou!" Zegt ze terwijl ze haar arm naar achter haalt om met de bijl te gooien.

Net voor de speer Alex kan raken, duw ik hem opzij en gooi een van mijn messen naar Emerald toe. Ze kreunt als het mes in haar arm blijft steken. Thalia schiet nog een pijl op haar af die in haar schouder terecht komt. Ze laat de bijl vallen en strompeld onze schuilplaats uit.

Nu komen er nog 3 beroeps aan rennen. -De vierde zal wel de wacht houden bij de voorraad van de beroeps, denk ik- Ik had het kunnen weten, als er 1 beroepstribuut is, zijn er altijd meer.

Nathan, de jongen uit vier, maakt met zijn dolk een diepe snee in de arm van Thalia.  Ze gilt en laat haar boog op de grond vallen.

Ik word misselijk als ik zie hoeveel bloed er uit haar wond stroomt. Alex gooit zijn speer naar de jongen. Hij blijft recht op de plek van zijn hart zitten. Ik zie hoe het meisje uit 4 wegvlucht. BOOM. De jongen is dood.

Ik zie het meisje uit 4 weg vluchten. Ik gooi een mes naar een van de overgebleven beroeps, het meisje uit 2. Het mes raakt haar buik. Ze valt op de grond. Ze is nog niet dood, maar wel gewond.

De jongen uit 2 pakt een van zijn messen en gooit het naar me. Hij kan duidelijk niet zo goed richten als ik, het mes raakt me maar in mijn been. Een steek van pijn gaat door mijn been heen en ik laat me op de grond vallen. Op de plek van mijn wond, wordt mijn broekspijp langzaam rood.

Ik zie hoe Alex met zijn zwaard een diepe wond maakt in de buik van de jongen. Hij valt gewond op de grond. Thalia heeft ondertussen haar boog weer opgepakt en de rugzak om haar schouders gehangen. 

Ik zie nog net dat Alex zijn speer opraapt, zijn rugzak om doet en mij optilt. Ik wil nog protesteren dat ik echt wel zelf kan lopen. Ik probeer op te staan, maar val weer op de grond en alles om me heen word wazig.

Alexei tilt me op en we rennen samen met Thalia weg. Langzaam word het zwart voor mijn ogen.