The 47th hungergames

hoofdstuk 13

hoofdstuk 13

Ik word wakker van het ochtendlicht dat door de bladeren van de bomen schijnt. Ik kijk naast me en zie dat  Alex en Thalia nog rustig liggen te slapen. hmm.. Thalia had de laatste wacht moeten houden, ze is vast in slaap gevallen denk ik. Ik sta op en pak een klein handje besjes uit een van de rugzakken. 

Ik ga tegen een boomstam aan zitten en eet rustig de besjes op. Er is iets anders, maar ik kan niet precies thuisbrengen wat het is. 

Als een paar minuten later de eerste zonnestralen ook door het bladerdek van de bomen heenschijnen weet ik het pas. De zon! De zon schijnt! Voor het eerst in de afgelopen dagen, ik merk nu pas dat ik het ook al wat warmer is.

Ik sta op en doe mijn vest uit, ik knoop hem om mijn middel en laat me weer zakken langs de boomstam. Ik zit nu heerlijk in het zonnetje, wat wel lekker is aangezien het de afgelopen dagen in de arena ijskoud is geweest. Hier zit ik dan 10 à 20 minuten, misschien zelfs wel een half uur. 

Maar de temperatuur is niet het enige wat anders is. Het is.. Het is niet stil. De andere ochtenden was het muiststil als ik wakker werd, afgezien van de geluiden van vogels of andere dieren die je af en toe hoorde. Maar nu, nu hoor ik een soort van gezoem. Een zacht zoemend geluid. 

Misschien zijn het wel andere tributen. Met die gedachten schiet ik overeind en leg mijn hand over een van mijn messen. Ik kijk goed om me heen maar zie echt niemand. 

Ik luister nog eens goed naar het gezoem. Het kunnen geen tributen zijn, denk ik. Het is te zacht en gelijkmatig.

Na een paar minuten dommel ik in slaap tot iemand me wakkerschud. Alexei. "hoor jij dat gezoem ook?" vraagt hij, een beetje paniekerig. Ik luister nog eens goed en ik weet niet of ik het me verbeeld maar het lijkt wel alsof het zoemende geluid harder is geworden. "Ja ik hoor het ook. ongeveer een uurtje geleden was ik al wakker, toen was het gezoem er al, maar het was is harder geworden." zeg ik. 

Omdat we het niet helemaal vertrouwen, proberen we Thalia ook wakker te maken. Met de nadruk op 'proberen'. We schudden aan haar schouder en we fluisteren haar naam, we zijn bang dat als we harder praten andere tributen ons misschien zouden horen. Als ze nog steeds niet wakker word, loop ik naar een van de tassen toe en pak een fles water. Ik keer de halve inhoud van de fles leeg boven haar hoofd. "Moest dat nou?!" zegt ze, terwijl ze ons boos aankijkt. "sorry het was de enige manier om je wakker te krijgen" zeg ik terwijl ik mijn onschuldigste glimlach opzet. "zo" grinnikt Alex. "heeft er iemand een ochtendhumeur?" "Ik zou geen ochtendhumeur hebben als IEMAND geen fles water over me heen gooit!" 

"Oke! rustig jongens!" probeer ik hen gekibbel te stoppen. "hé? wat is dit voor gezoem?" vraagt Thalia. "héhé, je hebt het ook eindelijk door" zegt Alex geïrriteerd. "sorry hoor.." mompelt Thalia.

"Oké" wat gaan we doen?" vraag ik, om ze te stoppen. "Ik stel voor om eerst wat te eten en dan dieper het bos in te lopen" zegt Alexei. "Nee, we kunnen beter vandaag hier blijven en goed uitrusten. Dan zijn we morgen weer op volle krachten om dieper het bos in te trekken." zegt Thalia. "maar wat nou als.."  begint Alexei. "stop toch is met ruzie maken" zeg ik zuchtend. "jullie lijken wel een stel kleine kinderen." 

Thalia doet haar mond open om iets terug te zeggen, maar voordat ze dat kan doen begin ik "Ik ben het met Thalia eens, we kunnen beter eerst even wat eten en uitrusten, dan kunnen we morgen of misschien zelfs vanavond al vertrekken." 

heey,

sorry dat ik al zo lang niet geupdate heb :( en dat dit zo een kort en saai hoofdstukje is...

Maar ik heb het heel erg druk gehad met school en toetsweek.

Als je een tip/idee hebt voor het verhaal kan je het in een reactie achterlaten of in een bericht naar mij sturen :)

doegg!