The 47th hungergames

hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10

Het kanon gaat en ik ren zo snel mogelijk van mijn verhoging af. Ik ren niet naar een rugzak om daarna zo snel mogelijk het bos in te gaan, zoals Mex ons nadrukkelijk verteld heeft. Nee! Ik ga naar die mooie, glimmende messen in de hoorn.

De adrenaline giert door mijn lijf als ik de andere tributen voorbij ren, ik ben altijd al snel in sprinten geweest.

Mijn vingers sluiten zich om een blauwkleurige tas, sla hem om mijn schouders en gesp hem snel om mijn borst heen. En dan ben ik eindelijk bij de messen. Ik pak ze van de grond af en maakt me gereed om te gooien, als iets groot en zwaars tegen me opbeukt. Ik kom met een smak op de grond terecht. Alle lucht word uit mijn longen geperst en ik voel mijn ribben beurs worden.

Ik probeer op te staan, als ik zie wie mee geduwd heeft: De stierachtige jongen uit district 1. Hij heeft een bloeddorstige grijns op zijn gezicht van oor tot oor, en zijn reusachtige hand houd een zwaard vast dat blinkt in de zon. Hij loopt op rustige tred naar mee toe, laat zich op zijn knieën zakken, en zegt dan de woorden waar ik het meest bang voor ben: "Zal ik dit lichtje eens doven?" zegt hij vriendelijk.

Hij staat op en ik sluit mijn ogen om me voor te bereiden om de pijn die zal komen, maar hij komt niet. Ik hoor een zoevend geluid, waarvan ik eerst denk dat het geluid is van een neerdalend zwaard, als ik een luide schreeuw hoor en een zwaar lichaam dat op de grond valt. Mijn ogen gaan open en zien dat een speer de jongen uit 1 doorboord heeft. Wie heeft zo net mijn leven gered? Is het eerste wat in me opkomt, als ik Aldx op mee af zie rennen, gevolgd door Thalia met een boog in haar hand en een buis met pijlen op haar rug.   Blijkbaar kan Alexei meer dan hij tijdens de training heeft laten zien.

Een sterke hand helpt me omhoog, en de eerste vraag die in mee opkomt is als volgt: Hoe wist Alex dat ik een bondgenootschap heb gesloten met Thalia?

Alex legt zijn handen op mijn schouders en Thalia werpt me mijn messen toe. De messen, zie ik nu, zijn hetzelfde als waar ik mee geoefend heb, er zitten er ook een paar bij met een gekartelde rand en dus geschikt om dingen mee door te snijden. 

"Gaat het vraagt?" vraagt hij en ik knik ja."Zullen we gaan kwebbel tantes, of zullen we maken dat we hier weg komen," Thalia zit helemaal onder het bloed en ik weet meteen dat dat niet van haar is.

Alexei trekt de speer uit het lichaam van de dode tribuut, en bevestigd het zwaard in zijn riem.Ik steek snel de messen in mijn riem,en controleer of mijn rugzak nog stevig om mijn schouders hangt. Dat is zo dus zeg "Ja,  we gaan nu"  en we vertrekken snel richting het bos.

Ik kan het niet laten om een laatste blik achter me te werpen. Er liggen al een paar doden op de grond, en er word nog aardig gevochten. Ik zie hoe Emerald, het meisje uit 1, met een snelle houw met haar bijl  het hoofd van het meisje uit 7 eraf slaat. Zo snel is de dood van een meisje uit de lagere districten. En zo snel kan mijn dood ook wezen.

We zijn al twee uur onderweg als we eindelijk een beschutte plek vinden. Ik val uitgeput op de grond en ga in een kleermaker zit zitten. Ik haal de rugtas van mijn schouders en leg hem rustig neer. Ik ben uitgeput, maar Alexei en Thalia lijken er geen moeite mee te hebben. De zon schijnt fel en dan klinken de kanonschoten.

Iedere kanonschot staat voor een dode, maar tijdens het bloedbad wachten ze altijd af tot de laatste gevechten zijn afgelopen.

BOOM, BOOM BOOM,BOOM ,BOOM ,BOOM ,BOOM ,BOOM, BOOM. Negen doden op de eerste dag. Nog 13 te gaan,denk ik spijtig."Hebben jullie nog iemand gedood. Op de die jongen uit een na dan?" vraag ik schuw. "2,"antwoord Alexei."Een met Thalia hier. En Coco,"vervolgd Alexei. "Wie is Coco,"vraag ik. "De jongen uit 1,natuurlijk," Emerald en Coco. De mensen daar in district 1 bedenken echt de domste namen ooit.

"Zullen we kijken wat onze vangst is bij de hoorn?" vraagt Thalia. Alexei heeft zijn speer, die een bladvormige punt heeft  en het zwaard van de jongen uit 1. Thalia heeft een pijl en boog en twee sikkels. En ik heb mijn eigen messen natuurlijk en de rugzak. We halen alles uit onze rugtassen, twee van Alex, 1 van Thalia en 1 van mij. We hebben een paar platte broodjes, pakjes met crackers, gedroogd fruit, een stofpotje in een blikje, twee stukken touw, vuurstenen, twee legen, plastic 2L flessen, een gevulde 2L fles, een kleine lege, glazen fles, een bril, twee zaklampen, twee dekens en een slaapzak, extra speerpunten, jodium om het water te zuiveren en een EHBO kist. Een EHBO kist! Dat zijn spullen die meestal niet in de Hoorn liggen.

Er zitten meerdere verbandjes, pillen, zalfjes en poedertjes in. Ik grijp een tube en lees de beschrijving. Voor blauwe plekken en schaafwonden. Licht aanbrengen. Ik lik meteen een klodder over mijn geschaafde knieën en de beurse plek op mijn ribben waar Coco me vol heeft geraakt. Thalia legt een verbandje aan op Alexei zijn arm, terwijl hij een poeder gemengd met speeksel over een plek op haar been smeert. Gadver denk ik.

We verdelen de spullen over elkaar. Ik krijg een pakje crackers, twee platte broodjes, wat gedroogde appeltjes, een vuursteen, de gevulde twee liter fles, de met wol gevoerde slaapzak,  en een van de brillen.

Dan komt de opdracht weer in mijn hoofd die Aurelia me opgaf. Ik heb de eerste genegeerd, dus zal deze zeker opvolgen. Ik geef de rest de taak water te zoeken,terwijl ik opzoek ga naar eetbare planten en bessen. De bomen en planten lijken helemaal niet op die we thuis hebben, maar sommige lijken de zelfde bouw te hebben.

Ik vind witte noten die je moet pellen, kruisbessen-tenminste ze lijken erop-, bessen en kastanjes. Die kunnen we poffen boven het vuur, denk ik met een glimlach. Ik graaf nog wat wortels uit en dan besluit ik terug te gaan naar ons kamp.

Terwijl ik naar het kamp loop, kom ik langs een appelboom. Ik pluk er een appel uit, maar er klopt gewoon iets niet denk ik bij mezelf. De appels bij ons thuis in het bos zijn niet zo rond en rood als deze. Ik pak een van mijn messen uit mijn riem en snijd de appel open. Er druipt vrijwel meteen een donkerpaarse vloeistof uit. Precies wat ik dacht, giftig.

Ze hebben hun spullen hier laten liggen, ik besluit te wachten met eten tot ze terug zijn. ik kan het niet laten om toch iets te eten, ik pak een cracker en eet hem langzaam op. De rest stop ik in mijn rugzak.

Alexei en Thalia komen precies aan gelopen, als het volkslied lied door de lucht heen schalt. Het embleem van het Capitool verschijnt, en de gezichten van de dode tributen komen een voor een naar voren. Coco,vermoord door Alexei, de jongen uit 3, de meisjestribuut  uit 6,meisje uit 7 die vermoord werd door Emerald, jongen uit 9, dus de broer en zus uit 8 leeft nog. Thalia lijkt er helemaal geen zak om te geven dat haar mede tribuut uit haar district dood is. District 10 beide tributen, district 11 jongen en het meisje uit 12. Het embleem van de president verschijnt nog een keer aan de hemel, en dan is het stil. Niet te geloven dat we een paar dagen geleden nog met zijn allen aan het lunchen waren tijdens de trainingen, dat er al 9 van ons dood zijn...  De spelen zijn nu echt begonnen.