The 47th hungergames

hoofdstuk 7

hoofdstuk 7

Ik word wakker en kijk op de klok die op mijn nachtkastje staat. 02:37. Pff.. dan probeer ik nog maar even te slapen. Als ik een half uur later nog niet kan slapen besluit ik om maar even een douche te nemen, misschien dat ik daarna dan wel in slaap kan komen. Nadat ik een douche heb genomen ga ik weer in bed liggen. Ik kan nog steeds niet in slapen, mijn gedachten kunnen alleen nog maar gaan naar de spelen, de arena, de andere tributen. Ik probeer me steeds  voor te stellen in wat voor arena ik straks terecht kom. 

Ik moet mijn hoofd even leeg maken denk ik. Ik stap weer mijn bed uit en loop door de gang richting het grote balkon. Als ik de glazen deur open wil maken, zie ik dat er al iemand op het balkon zit. De schim draait zich om, ik draai me snel om en loop weg, in de hoop dat de persoon op het balkon me nog niet gezien heeft. 

"Sonia?" vraagt de schim. Als ik weer iets dichter bij kom zie ik dat het Alexei is. "ja, ik ben het. Alex wat doe jij hier?" "hetzelfde als jij denk ik, ik kon niet slapen en had even wat frisse lucht nodig" 

Ik loop het balkon op en ga naast Alexei zitten. "Het zijn de spelen, he?" "hoe wist je dat?"vraag ik schuw.

"Het leek me gewoon logisch. wie zal daar nou geen last van hebben."

Dan valt er een ongemakkelijke stilte en ga ik staan. Ik snuif de vroege ochtendgeuren op en leun over de balustrade. Om de stilte verbreken begin ik over een ander onderwerp.

"zijn ze niet bang dat er tributen weglopen?" vraag ik. "kijk maar, hier vanaf het balkon kan je via deze pijp naar dat lage schuurtje klimmen, vanaf het schuurtje kun je wel naar beneden springen het is niet zo hoog." 

"volgens mij zit er om elk balkon een soort krachtveld. Ik weet het niet precies, maar zoiets heb ik een keer gehoord" zeg Alexei.

"oh, oke" Ik probeer zo nonchalant mogelijk te klinken, maar dat lukt niet helemaal. 

"wat vind jij van het capitool?" vraagt Alexei opeens. Omdat ik het gevoel heb dat we worden afgeluisterd denk ik eerst goed na over mijn antwoord. "Gaat wel, maar de luxe en al het eten zijn wel leuk.." 

"Vind je het dan niet een beetje overdreven? Ik bedoel, er hier is zoveel eten terwijl de mensen in de districten sterven van de honger." zegt Alex.

Stomkop! Snapt hij dan niet dat we misschien wel afgeluisterd worden. Maar ergens heeft hij wel gelijk, het is oneerlijk verdeeld, maar daar is moeilijk verandering in te brengen.

"Ik ga maar naar bed toe. De zon komt al bijna op en mischien is het handig om nog eens wat uurtjes te slapen." zeg ik.  Ik ben al bijna bij de schuif deuren, als Alexei zijn hand op mijn schouder legt. Ik draai me om en kijk hem recht in de ogen. "Mag ik soms bij jou blijven slapen?"vraagt hij. 

Blijkbaar duurt mijn reactie te lang want hij draait zich al om en loopt terug naar de balustrade. "eh.. je mag best blijven slapen.." zeg ik twijfelend. "Echt waar?"vraagt hij met zijn smekende, bruine ogen.  "tuurlijk, waarom niet" zeg ik. "kom je? Ik wil nog een paar uurtjes kunnen slapen voordat we morgen weer vroeg op moeten om te oefenen voor de interviews." "ik kom zo, ga maar alvast"zegt Alexei. "oke" zeg ik, ik draai me om en loop richting mijn kamer. 

Ik kleed me om en ga in bed liggen. Ik wacht niet meer op Alex want ik val vrijwel meteen in slaap. Ik merk het ook niet als hij een paar minuten later erbij komt liggen en zijn arm om me heen slaat. 

hoii!

sorry voor het korte hoofdstukje :(

de volgende zullen we wel iets langer maken!

vergeet niet te voten en reageren als je het een leuk verhaal vind.

als je een leuk idee of een tip hebt voor het verhaal kan je het achterlaten in een reactie of in een berichtje naar mij sturen. 

doei xx