The 47th hungergames

hoofdstuk 12

hoofdstuk 12

Als ik weer wakker word voel ik meteen de kloppende pijn in mijn been, als ik om me heen kijk ben ik in een stuk bos dat ik nog nooit heb gezien. Ik vraag me af hoe ik hier ben gekomen. Dan weet ik khet weer, ik ben in de arena. 

Als ik me omdraai zie ik een paar meter verderop een klein, knapperend vuurtje branden. Er zit iemand naast, maar vanaf hier kan ik niet zien wie het is. Mijn hand schiet automatisch naar het heft van mijn mes, als de schim zich omdraait, Alex. Hij glimlacht naar mij en schuift een beetje op. 

Ik sta op en probeer naar het vuurtje te lopen, om naast hem te gaan zitten. Meteen als ik mijn voet op de grond zet, gaat er een steek van pijn door mijn been heen en krimp ik in elkaar. "gaat het wel?" vraagt Alex verschrikt. "ja, het gaat"mompel ik, en ik strompel naar het vuurtje toe.

Als ik me eenmaal een beetje opgewarmd heb bij het vuurtje, stroop ik mijn broekspijp op, om naar de wond te kijken. Maar het enige wat ik zie is een bloederig verband. ohja dat is waar ook, we hadden natuurljk een EHBO doos. "waar is Thalia?" vraag ik. "Ze is even wat eten gaan zoeken en de waterflessen aan het bij vullen, er is hier vlakbij een meertje. "Hoe lang heb ik geslapen?" vraag ik. "wel bijna twee dagen,"antwoord hij. Zo lang, ik schrik er bijna van.

Alex lext een paar platte broodjes en een paar stukken gedroogd vlees voor me neer. Mijn maag knort en ik besef nu pas hoeveel honger ik heb. Ik schrok het dan ook meteen naar binnen. 

"hee je bent weer wakker!" zegt Thalia als ze aankomt lopen met twee flessen water in haar hand. "water," mompel ik zacht. Thalia geeft me een fles en ik neem een paar grote slokken. Ik geef hem terug en veeg het vocht van mijn lippen.

Ik pak mijn rugzak en haal er een handvol kastanje en noten uit. Ik verdeel ze voor mij, Alex en Thalia. De kastantjes poffen we op het vuur en de noten eten we meteen op.

"kijk, ik heb onderweg een grote appelboom gevonden" zegt Thalia blij, terwijl ze haar rugzak pakt. Ze haalt een appel uit haar rugzak en ik herken hem meteen. "waar heb je deze gevonden?" vraag ik. "hier vlakbij, het was een best grote boom. "Geef is een appel, volgens mij heb ik deze al eerder gezien, toen ik een paar dagen geleden eten ging zoeken. Ik denk dat ze giftig zijn." "giftig? hoezo?" Ik zucht en pak een appel. Ik pak mijn mes en snijd de appel open, de bekende, donkerpaarse vloeistof druppelt er direct uit. "geloof je nu wel dat ze giftig zijn?" vraag ik zuchtend. Thalia knikt als antwoord. 

"hoeveel doden?" vraag ik na een tijdje. "twee maar, Nathan de jongen uit 4, en het meisje uit 3. blijkbaar was zij de tribuut die het vuur had aangestoken." antwoord Alex. "nee, toen ik voedsel ging zoeken kwam ik de jongen uit twaalf tegen. Nu is hij ook dood." zegt Thalia. "je bent toch niet gewond geraakt?" vraag ik verschrikt. "niet heel ernstig, hij duwde me op de grond, ik hou er misschien een paar blauwe plekken aan over, maar meer niet. Triest hoor, zolang als ik me kan herinneren heeft er nog nooit iemand uit district 12  gewonnen." zegt Thalia. "vreemd, ik heb helemaal geen kanon gehoord." zegt Alexei. "dan zat je zeker weer niet op te letten, je zat zeker weer naar Sonia te staren, zoals je de afgelopen twee dagen alleen maar doet" zegt Thalia lacherig. Ik zie dat Alex begint te blozen en Thalia plagerig een duwtje geeft. 

Na nog een tijdje bij het vuur te hebben gezeten pakken we onze spullen en gaan we verder lopen. Alhoewel lopen... voor mij is het meer strompelen. Na een paar uur lopen begint mijn been wel heel erg pijn te doen. Alexei ziet het en bied aan om me te dragen. Ik protesteer dat ik heus wel zelf kan lopen, maar ik weet nu al dat ik deze discussie ga verliezen. Thalia neemt mijn rugzak over en Alex tilt me op.

Zo lopen we weer een stukje verder, we komen een paar beekjes tegen en komen bij een kleine waterval. We lopen via de waterval naar beneden en volgen de oever van de rivier. 

De oever bestaatuit grind en zand, dat een beetje modderig is geworden. Na een tijdje zie ik dat Alex moe begint te werden, dus besluit ik om zelf weer te lopen. Bij elke stap worden mijn voeten in de modder gezogen, en kost het me moeite om ze er weer uit te krijgen. Na een tijdje houden we pauze bij een bron die omringd is door rotsen. 

We eten en rusten wat, en we vullen onze waterflessen bij. Ik ga languit op het gras langs de oever liggen om naar de wolken te kijken. Dat deed ik vroeger ook vaak met Fin, in het bos was een grote groene grasvlakte, waar we vaak uitruste na een dag jagen in het bos. Ik laat mijn hand langs mijn borst gaan opzoek naar mijn ketting, ik merk dat ik hem niet omheb. "mijn ketting!" zeg ik paniekerig. "je ketting?" vraagt Thalia verbaasd. "Ja! mijn districtsaandenken, hij is van mijn moeder geweest! en mijn broer droeg hem ook in de arena!" zeg ik nog steeds in paniek. ik doorzoek alle zakken van mijn broek maar daar zit hij ook niet in. "misschien ben je hem verloren tijdens het gevecht met de beroeps?" zegt Alexei. Ik knik alleen maar als bevestiging. 

Ik haal de zilveren speld van Amalia uit mijn haar en mijn haar valt golvend over mijn schouders. Ik stop de speld in mijn borstzak. gelukkig heb ik deze nog, denk ik. We wassen ons allemaal even in de bron en maken ons klaar om een stukje verder te lopen. 

Na een tijdje te hebben gelopen, merk ik dat de pijn in mijn been steeds erger lijkt te worden. Ik zeg tegen ze dat ik even wil uitrusten. We stoppen bij een stukje bos met een overlappend stuk rots. "hebben jullie het ook zo warm?, ze zullen wel weer aan het knoeien zijn met de temperatuur"zeg ik. "warm? het lijkt alleen maar kouder te worden!" zegt Thalia. Ze legt de rug van haar hand tegen mijn voorhoofd aan. "volgens mij heb je koorts, en niet zo'n beetje ook!" Thalia pakt wat koortsverlagende pillen uit de EHBO doos, en geeft ze aan me samen met een fles water. Ik neem de pillen in en ga zitten. 

Ik haal langzaam het verband van mijn been af, en ik schrik van wat ik zie.De wond is aan het zweren en er druppelt zelfs pus uit. Ik word al misselijk als ik er alleen maar naar kijk. "eh jongens.." zeg ik. Thalia en Alex komen meteen aanlopen. "dat ziet er niet goed uit, volgens mij is het ontstoken." zegt Alex. Ik zucht, we hebben geen zalfjes voor dit soort ontstoken wonden, en ik ken ook geen medicinale kruiden die sterk genoeg zijn voor dit. Ik pak een paar pijnstillers uit de EHBO dood en slik ze moeizaam weg met een slok water.  Ik doe ook nog even een schoon verband om de wond.

"laten we hier maar blijven vanacht. Met Sonia kunnen we nu toch niet verder, ze kan beter even uitrusten." ja.. met mij kunnen ze niet verder.. denk ik. 

Ik kan niet slapen, want ik lig alleen maar te piekeren. "Alex, word wakker" fluister ik. "wat?" vraagt Alex slaperig. "ik heb liggen denken, en misschien kunnen jullie morgen maar beter verder zonder mij" "wat?!" zegt Alex nu klaarwakker. "we kunnen je toch niet zomaar hier achterlaten!"zegt hij. "denk nou is na, jullie hebben nu niks aan mij! ik kan niet eens goed lopen, hoe moet dat nou als we worden aangevallen." "oke je hebt wel gelijk.. maar ik laat je hier niet achter, oké?" "oke dan.. zucht ik" "ik ga even een klein stukje lopen, ik kan toch niet slapen"zeg ik tegen Alexei. "zal ik meegaan?" vraagt hij. "nee hoor, ik red me wel"zeg ik.

Ik neem voor de zekerheid een paar messen mee. Na ongeveer een kwartiertje lopen, oftewel strompelen, word de pijn in mijn been steeds erger. Ik zak op de grond, en er valt een zilveren parachutje voor me neer. Een sponser! denk ik.

Ik draai hem open en zie wat erin zit: Een potje met een zalf. Dit moet wel voor mijn wond zijn!  Ik strompel terug en laat mezelf tegen de wand van de grot zakken. Ik draai het potje open en smeer een dikke klodder zalf op mijn wond. Een zucht van verlichting verlaat mijn mond. blijkbaar is Alex ook nog wakker want hij zegt "Sonia, wat is dat?" "een potje zalf! het kwam met een zilveren parachute van een sponser."  antwoord ik enthausiast. Ik pak uit de EHBO kist nog een schoon verbandje en wikkel het om mijn been heen.

De koorts neemt af en het kloppende gevoel in mijn been ook. De zalf heeft zijn werk goed gedaan, ik voel het nauwelijks meer. Ik maak met het mezelf gemakkelijk, als het volkslied begint. Het embleem van panem verlicht de hemel, en dan komt de foto van de jongen van 12 aan de hemel, daarna verschijnt het embleem weer. Als er vandaag dus maar 1 doden is, en in de dagen dat ik bewusteloos was maar 2. Zijn er de afgelopen dagen maar drie doden gevallen. De spelmakers zullen snel wel iets bedenken om het weer wat 'leuker' te maken.