The 47th hungergames

hoofdstuk 2

"Sonia Volleti". Het voelt alsof ik verdoofd ben. Ik hoor de woorden uit Tjinta's mond komen, maar ze lijken niet tot me door te dringen. Ik kijk om me heen, op zoek naar het meisje dat aan het instorten is, maar in plaats daarvan zie ik alleen de priemende blikken van de menigte op mij gericht. "Sonia Volleti ben je daar?" vraagt de schrille stem van Tjiinta. Ik voel de hand van Amalia strakker om de mijne sluiten. "Sonia," fluistert ze.

Ik kijk Amalia aan en dan trekt ze me naar zich toe om me te omhelzen. Amalia begint zachtjes te snikken en ze houdt me zo stevig vast dat ik me haast van haar moet lostrekken om naar het podium te kunnen lopen. Voordat ze me loslaat geeft ze me een geruststellend kneepje in mijn hand en ik zie dat ze haar best doet om haar emoties te onderdrukken.

Terwijl ik naar het podium loop probeer ik mijn ouders te vinden in de menigte. Ik heb ze snel gevonden. Ik zie dat mijn moeder zich een weg probeert te banen door de menigte om dichterbij mij te komen. Mijn vader komt achter haar aan en wanneer ze de rand van de menigte bereikt wordt ze tegengehouden door vredebewakers.
"Sonia!" schreeuwt ze, terwijl ze snikkend ineenstort. Mijn vader omhelst haar en ik zie dat hij haar gerust probeert te stellen.

Wanneer ik mijn ouders zo zie voelt het alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en ik heb moeite met ademhalen. Ik merk pas dat ik gestopt ben met lopen wanneer ik de hand van een vredebewaker tegen mijn rug voel duwen. Ik kan niet wegkijken van het plekje in de menigte waar mijn ouders staan. Ik vang de blik van mijn vader en hij geeft een kort knikje met zijn hoofd. Ik knik terug en ruk mijn blik los van mijn ouders om weer op het podium te focussen.

Stapje voor stapje kom ik dichterbij het podium en de geur van Tjinta's parfum wordt steeds sterker naarmate ik dichterbij kom. Met licht trillende benen klim ik het podium op en ga ik voor de microfoon staan. Ik sluit een paar seconden mijn ogen tot mijn ademhaling weer wat rustiger is en ik probeer te stoppen met trillen.

"Sonia Volleti, 15 jaar." zeg ik, wanneer ik weer rustig adem kan halen. Ik ga naast de vrouwelijke mentor Levina staan en Tjinta neemt haar plaats weer in achter de microfoon. "Hopelijk is onze mannelijke tribuut net zo'n schatje als de vrouwelijke." zegt Tjinta door de microfoon terwijl ze een gemaakte glimlach op haar gezicht plakt.

Ze laat haar hand door de bol met jongensnamen gaan. Wanneer ze een briefje uit de bol heeft gegrepen loopt ze weer naar het midden van het podium. "Alexei Henderson!" roept ze.
Ik ken Alexei. Alhoewel kennen.. Ik heb hem wel eens zien lopen op school en in het dorp, maar ik geloof niet dat we ooit meer dan vijf woorden hebben gewisseld.

Het is wat rumoerig in het vak met 16 jarige jongens en dan komt Alexei naar voren lopen. "Alexei Henderson, 16 jaar." zegt hij door de microfoon. "Geweldig!" roept Tjinta terwijl ze enthousiast in haar handen klapt. Nou het is maar net wat je geweldig vindt, denk ik.

Alexei gaat naast onze mannelijke mentor Mex staan. Dan komt de burgemeester van district 5 naar voren en leest het verdrag van verraad voor. Ik kan mijn gedachten niet bij zijn toespraak houden waardoor ik nauwelijks iets mee krijg van wat hij verteld. Het enige wat ik kan denken is: Ik, ik Sonia, moet meedoen met de hongerspelen..

Als de boete is afgelopen brengen de vredebewakers ons het gerechtsgebouw in, waar ik naar een kamertje wordt gebracht. "Hier kun je afscheid nemen van je vrienden en familie." vertelt een van de vredebewakers. Ik kijk de kamer rond, de kamer ziet er chique uit en ik ruik de frisse geur van schoonmaakmiddelen.
Het voelt raar om hier te zijn en de kamer brengt allerlei herinneringen naar boven. In een soortgelijke kamer in dit gebouw hebben mijn ouders en ik drie jaar geleden afscheid genomen van mijn broer Fin. Dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien. Ik laat me langzaam zakken op een van de luxe stoelen om te wachten op mijn bezoekers.