The 47th hungergames

hoofdstuk 9

hoofdstuk 9

Ik schrik wakker en weet meteen welke dag het is, we moeten vandaag de arena in. Terwijl ik me snel aankleed en naar de ontbijtzaal toe loop, kan ik aan niks anders meer denken dan de arena. 

Ik ga aan tafel zitten en pak een broodje van een schaal af. Het is stil en er hangt een gespannen sfeertje, dat is eigenlijk wel logisch aangezien we straks de arena in moeten en misschien niet meer terug komen. 

Mex is de eerste die iets zegt. "Als jullie straks in de arena zitten, moeten jullie je niet teveel mengen met het gevecht bij de hoorn, zorg dat je daar zo snel mogelijk weg komt. zoals jullie misschien wel hebben gezien in andere edities van de spelen zijn de spullen rond de hoorn in ringen neergelegd: in de buitenste ring liggen de minst  belangrijke spullen, naarmate je dichter bij de hoorn komt, kom je steeds betere spullen tegen, in de hoorn zullen ook de gevaarlijkste wapens liggen." 

ik luister niet helemaal naar wat Mex allemaal zegt, het enige waar ik aan denk is: ik MOET messen te pakken krijgen.

"luisteren jullie wel? Dit is belangrijke informatie, als je wilt overleven" terwijl Aurelia dit zegt kijkt ze nadrukkelijk mij aan. 

Mex begint weer te praten. "ik stel voor dat jullie proberen een rugzak te pakken, daar zit het hoog nodige in om  een tijdje te overleven. Als jullie er een hebben moet je maken dat je weg komt, het beste zoek je een bos of iets dergelijks, als het maar iets is wat je bescherming kan bieden."

"Als jullie ver genoeg van de hoorn verwijdert zijn" gaat Aurelia verder "en een goede beschutte plek hebben gevonden, moet je niet meteen gaan zitten en uitrusten. Ik begrijp dat jullie moe zullen zijn, maar zodra je een veilige afstand hebt bereikt tussen jezelf en de andere tributen, zal je meteen voedsel en water moeten zoeken. Dat is in de eerste paar dagen belangrijker dan wapens." 

Dan komt Tjinta binnenlopen "zijn jullie hier nog steeds! over een half uur moet iedereen al in de hovercraft zitten!" mopperend loopt ze weer weg. 

De rest staat op van tafel en loopt achter Tjinta aan, naar de hovercraft. Voordat we instappen nemen we afscheid van onze mentoren. Als Aurelia naar me toeloopt zie ik dat haar ogen waterig worden, ze pakt me stevig vast en fluisterd "Sonia je kunt het, je kunt dit overleven". Dan laat ze me los en worden we de hovercraft ingebracht. 

Als we eenmaal in de hovercraft zitten, bekijk ik alle tributen goed. De komende tijd zullen dit grootste vijanden zijn.. denk ik bij mezelf. Ik word ruw uit me gedachten gehaald als er een vrouw aan komt lopen met een enorme spuit in haar hand. "je arm" zegt ze, en ze wil mijn arm pakken. "wat is dat?" vraag ik. "Dit is de volgvloeistof die we in je arm spuiten, zo kunnen de spelmakers zien waar in de arena jullie precies zitten." Ik zucht en geef haar mijn arm. k ben niet bang voor naalden, maar deze is zo groot... Ze steekt de naald in mijn arm. Ik wil al 'AU!' roepen maar hou me net optijd in. Wat zullen de andere tributen wel niet denken als ik al begin te gillen van een spuit, de arena zal nog veel erger worden.

Na ongeveer een uur te hebben gevlogen met de hoovercraft, worden naar een soort ondergrondse kamertjes gebracht. Salvia staat al op me te wachten met kleding in haar hand. 

Ik trek de kleding aan, wat bestaat uit: een lange donkergroene broek van een soepele stof, een zwart t-shirt met daaroverheen een grijze trui met een capuchon en stevige, dichte, zwarte schoenen. "ik weet niet wat voor klimaat de arena straks heeft, ik denk dat de temperatuur wisselend is aangezien jullie een t-shirt aanhebben maar daarentegen ook een warme trui. De trui en broek zijn ook  zo gemaakt, dat het zich aanpast aan de temperatuur. " vertelt Salvia.

Salvia trekt me tegen haar aan en fluisterd"ik heb een verrassing voor je"  ze doet haar hand open en daarin heeft ze de haarspeld van Amalia en de ketting van mijn moeder vast. "hoe kom je hieraan? en je mag toch maar één districts aandenken meenemen?" vraag ik haar verrast. "Dat klopt, we hebben gezegd dat de ketting van je moeder je districtsaandenken is, maar de haarspeld kan ik in je kapsel verwerken zodat het niet opvalt. Ze doet de ketting bij me om en ze maakt een strak knotje in mijn haar waar ze de zilveren haarspeld in verwerkt. 

"30 seconden tot lancering" klinkt een robot achtige stem. Salvia zegt dat ik nu op het platform van de buis moet gaan staan. Dus dat doe ik. Ik loop naar de buis toe en ga op het platform staan, meteen word ik omhult door een soort van glazen buis. "20 seconden tot lancering" klinkt die vervelende robot stem weer. Ik leg mijn handen tegen het glas, Salvia doet hetzelfde maar dan via de andere kant. "10 seconden tot lancering" Nog net voordat ik omhoog ga roept Salvia "je kunt het Sonia! Jij kunt dit overleven! Ik geloof in je" 

De buis schiet omhoog en zodra we boven de grond komen, word ik verblind door het licht. Als mijn ogen aan het licht gewend zijn zie ik alle tributen in een halve cirkel om de hoorn des overvloeds opgesteld staan. Dezelfde robotachtige stem begint met aftellen. Ik kijk om me heen. Aan mijn rechterhand zie ik een groot bos dat zich uitstrekt tot achter de hoorn, achter me is een grote kale vlakte met alleen paar rotsblokken en grasplantjes ter beschutting, aan mijn rechterhand zie ik een berg, Recht voor me zie ik de hoorn ik kijk wat er allemaal omheen ligt.

Het verst verwijdert van de hoorn zie ik een paar kleine rugzakken, kleine stukjes brood en plastic lappen liggen, hoe dichter je naar de hoorn gaat, zie ik steeds meer voedsel en grotere rugzakken liggen, mijn oog word getrokken daar een aantal messen, ze liggen gevaarlijk dicht bij de hoorn, maar ik moet het er maar op wagen. 'Gewoon niet naar Mex luisteren Sonia' zeg ik in mezelf. 'pak gewoon een paar messen en desnoods een rugzak en ga dan zo snel mogelijk weg' 

"10, 9, 8" Ik maak me klaar om zo snel mogelijk bij de messen te kunnen komen.  5, 4, 3, 'Ik kan het wel'  2, 1! "Dames en heren, de 47e hongerspelen zijn begonnen!"