The 47th hungergames

hoofdstuk 5

Wanneer ik de eetkamer binnenkom zit de rest al op me te wachten. Ik glimlach naar Alexei en ga tegenover hem aan tafel zitten, hij lacht niet terug maar kijkt weg en gaat verder met eten. Op tafel staan gevlochten mandjes gevuld met broodjes in de vorm van bloemen. Er zijn zoveel soorten beleg en van bijna elke fruitsoort is wel een jam gemaakt. Ook staan er kannen met thee, melk en een ander bruin drankje. "Wat is dit?" vraag ik nieuwsgierig terwijl ik wijs naar de kan met de bruine substantie erin. "Dat, lieverd, heet nou chocolademelk." zegt tjinta terwijl ze me aankijkt alsof ik de domste persoon ben die ze ooit heeft gezien. Ik werp haar een boze blik toe en pak een broodje uit een van de mandjes. Het broodje is in de vorm van een roos gedraaid en het lijkt alsof er kleine stukjes fruit in zitten. Ik smeer een royale laag boter op het broodje en neem een flinke hap. Het is verrukkelijk, heerlijk luchtig en zoet.

Ik heb mezelf voorgenomen zoveel mogelijk soorten broodjes en beleg te proeven als ik maar kan. Broodjes met stukjes chocolade, met vruchten of nootjes.. er is zoveel keuze. Tijdens het eten probeer ik een luchtig gesprek te voeren met Mex en Levina. Ik merk dat Alexei niet veel zegt dus ik probeer hem bij het gesprek te betrekken door hem wat vragen te stellen. Wanneer ik dit doe reageert hij kortaf, hij geeft wel antwoord op mijn vragen, maar daar blijft het dan ook bij. Ach sommige mensen zijn misschien niet zulke grote praters. Aangezien het gesprek met Alexei vrij eenzijdig is, praat ik verder met Mex en Levina. Ze vertellen over eerdere keren dat ze in het capitool zijn geweest en wat voor gekke dingen ze hier al hebben meegemaakt. Het is fijn om even te kunnen lachen en ik merk dat ik voor het eerst vandaag even niet aan thuis denk.

"Pfoe, volgens mij kan ik echt geen hap meer op nu" zeg ik terwijl ik de laatste hap van mijn zoveelste broodje doorslik. Ik ben ondertussen de tel al kwijt geraakt. Mex begint spontaan te lachen "je geniet wel van het eten hier hè?" Ik lach met hem mee en wanneer mijn mond weer leeg is zeg ik "ach, als dit de laatste dagen van mijn leven worden kan ik er maar beter van genieten toch?". Ik probeer het luchtig te zeggen, maar ik krijg de laatste woorden met moeite naar buiten. Plotseling schuift Alexei zijn stoel hard naar achteren en hij loopt de eetkamer uit.

Ik blijf een beetje beduusd achter en ik weet niet goed wat ik moet doen. Moet ik iets zeggen? Moet ik achter hem aan lopen? Voordat ik een beslissing kan maken is Mex al opgestaan om achter Alexei aan te gaan. Nu Alexei en Mex weg zijn hangt er een ongemakkelijke stilte aan tafel. Heb ik soms iets verkeerds gezegd? Ik drink het laatste slokje van mijn chocolademelk op, het is ondertussen lauw geworden, maar nog net zo lekker zoet.

Na een tijdje kijkt Levina op de klok en ze zegt "het is bijna tijd om jullie klaar te maken voor de parade, ik hoop dat Mex zo terug komt". We blijven in stilte even aan de tafel zitten totdat Mex en Alexei eindelijk de eetkamer weer binnen komen. Ze moeten minstens een kwartier zijn weggebleven ondertussen. "Waar bleven jullie nou?" zegt Levina, "het is al bijna tijd voor de parade". "Sorry er kwam even wat tussen" zei Mex terwijl hij zijn hand even op de schouder van Alexei legde. Ik weet niet of ik mijn ogen kan vertrouwen, maar volgens mij glimlachte Alexei zowaar even naar me.

Als we eenmaal in het correctiegebouw zijn aangekomen word ik naar een kamertje gebracht waar al twee mensen zitten te wachten. Alhoewel, mensen, ik vind ze meer lijken op mislukte poppen. Duidelijk capitool inwoners. Ze stellen zich aan me voor en bekijken me van top tot teen. "Oh wat moeten we hier toch allemaal mee!" roept een vrouw met afschuwelijke roze highlights in haar donkerpaarse haar. Ze heet blijkbaar Fuchsia. "Mee eens, we hebben we wel genoeg tijd om haar helemaal klaar te maken voordat we haar naar Salvia sturen?" zegt een jongeman met kortgeschoren haar geverfd in een vage blauwe kleur. Zijn naam is Fernando. Uit hun gesprek heb ik afgeleid dat mijn stylist Salvia heet. Interessant.

Fuchsia en Fernando helpen me bij het uittrekken van mijn kleding en ze leggen het op een hoopje op de grond. Ik merk dat ik een beetje rood word en ik probeer me zoveel mogelijk te bedekken met mijn armen. Vervolgens plakken ze repen stof op mijn armen en benen. Als ze erop zitten pakt Fuchsia de repen stof vast en rukt ze eraf. "Aaaah!" schreeuw ik. Ik dacht dat de arena het pijnlijkst zou zijn van de hele spelen, blijkbaar had ik het weer fout. "Sorry." zegt ze schril. Als ik helemaal onthaard ben gaan ze nog langs met pincetten om de kleine overige haartjes te verwijderen. Alsof dat nog nodig zou zijn.