Sessiz Çığlık

Hayata Küs Bir Nefes

Çocukluğum der susarım...
Yoktu çünkü.
Satır aralarında gizlenmiş bir çocuktum.
Bir sığınağım olmadığı için bilmediğim diyarlarda yuvarlanıp gidişimi seyretmekti.
En çok gözyaşlarımın sessizliğinden korkar,tebessümün içinde saklanıp çıkmazdım.
Duygularımı anlatamayan küçüklüğüm,
mevsimin başka bir mevsime geçerkenki karışıklık gibi hayatım,kışta kış,yazda yine kış yaşarmış gibi titremem...
İçimdekileri biriktirdim,bozmadım hiç bir günün sıradanlığını.
Susturmadım deliliğimin eserini,
Sonunda kalakaldım öyle...
Ne bir tebessüm kaldı,ne bir hayat...
Ne de bu yalnızlığımın esiri değişti bu koca şehirde...
(Başlıyor)...
Her şey yaklaşık 8 yıl önce başladı. Çocuktum olan bitenlere bir anlam veremiyordum. Çok sevdiğim bir ailem vardı,ama ben o günden sonra sevdiğim her şeyi kaybetmeye başlamıştım. Kardeşim,annem,babam...
Ben niye kalmıştım. Bu hayatta hep birlikte ölmeyi istemiştim.
Kelimeler kifayesiz,ne desem az.
Tek kalmıştım,kimsesiz.
Tabii o zamanlar ne oldu farkında değildim,her şeyin farkında olana kadar...
Yalnızlık o gün beni yanına almıştı.
Onu daha tanımıyordum bile,ne olduğunu bile bilmiyordum,tanımadığın bilmediğin birine nasıl güvenebilirsin ki...

Birlikte vakit geçirmeye başladık,yalnızlıkla...
Bana her zaman birlikte olacağımızı söylerdi. Ben ise olacaklardan haberim yoktu.
Herkesin ailesi,akrabası,elbet biri büyütmüş yetiştirmişti. Beni ise yetiştiren tek şey yalnızlık.
Hep merak ediyordum acaba benden başka yalnızlığın büyütüğü insanlar var mı?

Artık yalnızlığa daha fazla güvenim vardı. Sebebini ben de bilmiyorum. Benimle yatıp,kalkıyordu. Nereye gitsem hep yanımda gelir,hiç yanımdan ayrılmazdı. Hep aklımdan geçirirdim acaba yalnız mı uyuyordum,yoksa yalnız uyumuyor muydum,her şey çok garip tek gerçek ben çocuktum...

Acaba her şey yolunda mı gidecek? Yoksa her şey yolundan mı çıkacak? Diye mırıldanıp durdum...
Yalnızlık var mı,yoksa bu yokluk mu?
Bir şeylere sahip olmak istiyordum,galiba sahip olduğum tek şey yalnızlık.
Sonunda beklediğim karşı karşıya geldim. Hayattan sağlam bir tokat yedim. Sordum ona yalnızlığa "yalnızlık da kaybedilen bir şey mi?"
Şu ana kadar sevdiğim herkesi kaybettim. Ya yalnızlık da kaybolursa bu sefer kim yanımda olabilir benim.
Yalnızlık bırakmazdı benim güvenmiştim. Sarıldı bana ve öylece karanlığa girdim...

~ Hikaye başlıyor!
Bakalım neler olacak!
😊😊😊