Lost soul

Hoofdstuk 5 - Sarah

Sarah's moeder komt de kamer binnen en staart me aan. 'Wat sta jij hier nu zo te staan? Maak je klaar en kom naar beneden, lieverd.' Ze trekt de deur toe en gaat de trap af.

Ik heb geen idee wat ik nu moet doen. Merkt ze niet op dat ik haar dochter niet ben? Maar dan... Het begint me stukje bij beetje duidelijk te worden. Ik stap verbaasd naar de spiegel in de hoek van de kamer en zie iets waarvan ik als aan de grond genageld blijf staan. Dit ben ik niet, dit is Sarah!  Haar bruine haren, felgroene ogen...Ik weet zeker dat zij het is want op het bureau stond een foto van haar en haar vriendinnen.

Ik heb geen andere keus dan te doen alsof ik echt dat meisje ben en dus moet ik mij nu ook klaarmaken om naar háár school te gaan. Hoe ga ik dit in hemelsnaam voor elkaar krijgen?

Ik heb wat schone kleren van haar aangetrokken en me een beetje opgemaakt. Ik doe zachtjes, nog steeds wat onwennig, de deur open en ga de trap af. Haar moeder heeft al een ontbijt klaargezet en dus begroet ik haar - ik heb geen idee hoe Sarah dat precies doet - en ga aan tafel zitten. Ik schuifel een beetje ongemakkelijk op mijn stoel en begin te eten.

'Is er iets aan de hand, lieverd?' vraagt ze bezorgd, 'Je gedraagt je anders dan normaal.'

'Neen, er is niks', zeg ik stil, 'Gewoon wat slecht geslapen, dat is alles.'

Ik wil me vlug uit de voeten maken, dus laat een kwartje van mijn boterham liggen en ren naar de gang. Ik neem de schooltas die daar klaarstaat en open de deur.

'Dag mama, hou van jou!' roep ik nog achterom. Ik zie een meisje met donkere haren met haar fiets aankomen en hier voor het huis stoppen. Ik herken haar van de foto die op het bureau stond.

'Hey Sarah,' begroet ze me, 'Kom je? Anders zijn we niet meer op tijd en dat kan echt niet.'

Ik zou niet weten wie ze is maar in m'n eentje vind ik die school toch nooit, dus ik ga met haar mee. Ik neem de fiets die voor de gevel staat - een hele mooie blauwe fiets - en vertrek naar school samen met het meisje. Ik hoop maar dat niemand iets doorheeft. Maar hoe kan dit allemaal nu toch, terwijl ik gisteren nog in het ziekenhuis lag?