Ölüme 30 Gün

↪30 Gün (part 2)↩

Medya:Purpose (Jungkook)

Lütfen şaka yapıyorum de. Seni takip edip hastaneye geldim ve az önce seni takip ederken kayboldum deme.✅✅

Bay Egoist :
...zeki olmandan nefret etmeye başladım.✅✅

Sen var ya... neyse... şu an neredesin? ✅✅

Bay Egoist:
Onkoloji bölümündeyim.✅✅

Tamam orada buluşalım.✅✅

Bay Egoist:
Olmaz. Beni görmene izin veremem.✅✅

Partide tanışacaktık zaten şimdi ne değişecek?✅✅

Bay Egoist:
Ben seninle böyle tanışmayı istememiştim ama...✅✅

Seni ilk gördüğüm yerde öldüreceğim. Morga döşek sereceğim orada yatarsın bol bol! Onkoloji bölümündeki danışmaya hastane krokisini bırakacağım onu al ve 1 saat içinde çık buradan!✅✅

Bay Egoist:
Sakin ol şampiyon. Saol...✅✅

Telefonu cebime koyup bir süre düşündüm. Krokiye göre onkoloji 2 kat aşağıda, ileriden döndüğüm ilk koridordaydı. Eğer şanslıysam Bay Egoist'in bildirim seslerinden onu bulabilirim.

Çekmecede olan yedek krokiyi alıp onkoloji bölümüne girdim. Burası heryerden daha temizdi ama hiç ses yoktu. Biraz düşündüm de... burada yatan hastalar nerede?

Onkoloji kanser hastalarının tedavi edildiği yerdir. Hastaların siteril (mikrop olamayacak kadar temiz) ortamlarda kalmaları gerekir. Onlar neredeydiler?

Normalde otomatik açılan ama şimdi sürekli açık duran kapıya asılmış afişe baktım.

Onkoloji bölümü bakıma alınacağı için tüm hastalar tahliye edilmiştir.

İçime su serpildi ve hemen yanımdaki masaya krokiyi bıraktım. Egoist'e mesaj atıp kulak kestim. Ne yazık ki düşündüğüm gibi bildirim seslerini kapatmıştı. Omuz silktim ve çıkmak üzere geri döndüm.

Krokiyi gözümün önünden ayırmadan bir o koridordan, bi bu koridordan dönüyordum. Üroloji bölümünden yani en kısa yoldan çıkmayı düşünüyordum.

Gözümle yolu kontrol ediyordum ki tepemdeki lambanın bi yanıp bi söndüğünü farkettim. Üstelik bu sadece üstümdeki için değil, diğer lambalar için de geçerliydi. Korktuğum gibi lambalar birden sönünce küçük bir çığlık attım. Düşündüğüm şey oluyordu. Sınırlar kapanıyordu ve sanırım bu bölümden başlıyorlardı.

Beynim bugün fazladan mesai yapıyor olmalıydı ki telefonumun flaşını açtım ama bu şarjımı olduğundan hızlı tüketecekti. Ve şarjım...

"Kahretsin! 15!" Yürümeyi bırakıp koştum. Acele işe şeytan karışır derler ya hani. Bende sürekli haritanın gösterdiği yerlere değil de çıkmaz koridorlara giriyordum. Heyecanın be saçmalığın böylesi resmen!

Başımın üzerindeki tabelaya göz attım. Psikiyatri bölümüne girmiştim. Filmlerde görürdük... özellikle korku filmlerinde. Psikolojisi bozuk insanlar bana hep korkutucu gelmiştir.