กลางดึก
เคะ:ปล่อยผมเถอะครับ..นะ
เมะ:มีเหตุผลอะไรที่ข้าต้องปล่อยเจ้า
เคะ:ฮึก..ถ้าคุณไม่ปล่อยผม คุณก็ฆ่าผมเถอะ ผมไม่อยากทรมาณ..ได้โปรด
เมะ:มันยังไม่ถึงเวลา
เคะ:แล้วเมื่อไหร่..ฮึก..คุณพูดแบบนี้กี่ครั้งแล้ว คุณรู้บ้างไหม!//ร้องไห้//ตะคอกเสียงดัง
เมะ:เจ้าตะคอกใส่ข้า//พูดเสียงเย็น//ตาแดงก่ำ
อ่า~เคะไปสะกิดอารมณ์โทสะของร่างสูง ในเมื่อเคะจะลองดีร่างสูงก็จะไม่ปราณี ร่างสูงบีบคอร่างบางแน่นขึ้นเรื่อยๆ
เคะ:แค่กๆ..ห..หายใจไม่ออก
กำปั้นเล็กทุบลงที่ข้อมือร่างสูงแต่เหมือนยิ่งทำร่างสูงยิ่งบีบแน่นขึ้น
เมะ:ข้าไม่ได้รักเจ้า ข้าแค่สนใจเจ้า! เจ้าได้ยินมั๊ยห้ะ!!
เคะ:ค..คุณพูดอะไรของคุณ..อึก//เริ่มหมดแรง
เมะ:ข้าไม่มีวันรักเจ้า
เคะ:คุณกำลังจะฆ่าผมใช่มั๊ย//ตาปรือ
เคะค่อยๆทิ้งมือลงข้างๆลำตัว ร่างบางหลับตาปล่อยให้ภาพที่ร่างบางมีความสุขยามได้อยู่กับพ่อแม่และยายผู้ที่มีพระคุณกับเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไป ร่างบางรู้ถึงแรงมือของคุณเขาค่อยๆคลายออก
เมะของร่างที่นอนสลบไสลก่อนที่จะช้อนตัวร่างบางขึ้น
เมะ:ข้า..ไม่ได้รักเจ้า เจ้ามันก็แค่ของเล่นที่ข้าไม่อยากให้ใครมาแย่งก็เท่านั้น
รุ่งเช้า
เฮือก!
ร่างบางรีบลุกพรวดขึ้นมาทำให้ต้องล้มลงไปนอนเหมือนเดิมก่อนจะมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่ห้องของคนๆนั้นแต่เป็นห้องตัวเอง เค้าปล่อยร่างบางแล้วงั้นหรอ
เคะ:เรา..ฝันไปใช่รึป่าว
ร่างค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะมองหาสัมภาระของตัวเอง
เคะ:อยู่ที่ร้าน//พึมพำ
ร่างบางลุกไปอาบน้ำ ร่างบางถอดเสื้อผ้าออกก่อนจะมองตัวเองในกระจกที่ตามร่างกายมีแต่รอยที่แดงๆ ร่างบางเปิดฝักบัวก่อนจะถูรอยนั่นออกอย่างรังเกียจ ขัดเท่าไหร่ก็ไม่ออกเลย
เคะ:ผมเกลียดคุณ
ร้านกาแฟ
ดีนะที่ตอนนี้มันเป็นฤดูหนาวทำให้เคะที่ใส่เสื้อแขนยาวคอเต่าแล้วพันผ้าพันคอทับอีกที ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้าไปในร้านกาแฟ
ตอนต่อไป!
ตอนที่ 11
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
