เคะ:ร..รับอะไรดีครับ
เสียงของร่างบางสั่น ไม่ใช่เพราะเขินอายไปกับความหล่อของเขา แต่ร่างบางกำลังรู้สึกกลัว
เมะ:อเมริกาโน่1แก้ว
เคะ:เชิญนั่งก่อนค..ครับ
เสียงสั่นแค่ไหนก็ต้องทำหน้าที่ต่อไป ผู้ชายที่น่ากลัวร่างบางก็เจอมาแล้วแค่ร่างสูงตรงหน้าดูน่ากลัว เขาก็จะไม่กลัวเด็ดขาด
ร่างสูงของเมะหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ก่อน
จะสังเกตร่างตรงหน้าของเขา ส่วนสูงที่ไม่น่าจะเกิน170ซม.
เอวก็คอดอย่างกับผู้หญิง ผมสีดำสนิทรับกับใบหน้าขาว ริมฝีปากอมชมพู
อ่า~นี่เขาสนใจในตัวร่างบางมากเลยหรอเนี่ย
เคะ:ได้แล้วครับ
เมะ://.จ่ายตังค์
เคะ:โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ
เมะ:ไม่คิดจะให้นั่งดื่มชิวๆเลยรึไง ไล่กันเลยหรอ
ความคิดของเมะ://หึ ดูซิจะแก้ปัญหายังไง
เคะ:ป..ป่าวนะครับ ปกติลูกค้าที่มาที่นี่ไม่ค่อยซ้ำหน้าเท่าไหร่ บางคนก็เป็นคนสัญจรมาซื้อแล้วก็ไป ผมเลยนึกว่าคุณเป็นคนที่สัญจรมา
เมะ:น่าสนใจ//พูดเบาๆ
เคะ:อะไรนะครับ
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรร่างบาง
เคะ:หน้าคุณคุ้นจังครับ
เมะ:คิดว่าเราเคยเจอกันน่ะหรอ
เคะ:คือผม..
เมะ:เราอาจจะเคยเจอกันแล้วก็ได้
เคะ:คุณชื่ออะไรหรอครับ
เมะ:อย่ารู้จักผมเลย ผมไม่ได้เป็นคนดีอะไร
ร่างสูงทิ้งท้ายให้ร่างบางคิดก่อนจะเดินถือแก้วกาแฟออกไปจากร้าน
ร่างสูงหันกลับมามองชื่อร้านก่อนจะยิ้มแสยะและดวงตาที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ใช่แล้ว ร่างสูงน่ะไม่ใช่มนุษย์...
ตอนต่อไป!
ตอนที่5
"อยากได้แล้วนะ"
ทุกคนเหมือนมันจะสั้นลงทุกที คือตอนนี้งานไรท์เยอะมากแต่ก็อยากจะเขียนให้ทุกคนอ่านเลยเอาตอนละสั้น ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ🙏
