YASAK ELMA

ÖZEL BÖLÜM 1

"Kurtulduğumu sandığım an benim tutsaklığım olmuştu. Her şeyin güzel olabileceğine olan inancım o kadar büyüktü ki öylesine çok istemiştim ki her şeyin güzel olmasını. Olamadı aynı parkurun etrafında koşup durmuşum meğerse. Bir adım öteye gidemeden kendi etrafımda debelenmişim. Ayaklarım ondan kaçmak için çabalarken bedenimin bir parçası hep onda kalıyordu işte. Zavallı olan bendim. Acınası, kimsenin dönüp bakmayacağı, zavallı bir kızdım ben. Sevemezdim seveceğim tek kişi o olabilirdi ya da... Çok çabaladım ona anlatmak istedim ama o beni hiç anlamadı ki. Ben sadece korkusuz birkaç nefes almak istemiştim. Geceleri gözümü kapattığımda rahat bir uyku uyumayı dilemiştim ama her dileğim gibi buda gerçek olamadı. Her gece ağladım defalarca sinir krizleri geçirdim kaçtıkça yeniden buldu daha çok öfkelendi daha çok acıttı. Hastalıklı sevgisi beni de kendi gibi hasta yaptı şuna bakın ben ben değilim artık."

Konuşurken bir yandan ağlıyor bir yandan da vücudundaki yaraları ve izleri gösteriyordu.

"Koluma sigara bastı bunlardan sırtımda da var tabi kemer izleri cabası. Saçlarımı tutup duvara savurduğu zamanlar oldu hepsinde içimden dua ettim bitecek bitecek sabret az kaldı. Bedenime her sahip olduğunda gözlerimi kapadım onun yüzüne ya da bedenine bakmak istemedim. Bakamazdım ona ait her şey sadece midemi bulandırıyordu."

Bir hıçkırık koptu. Anlattıkça daha kötü oluyordu.

"Beni sıradan bir insanın anlamasını bekleyemem tabi. Zor öyle zor ki yaşayan bilir."

Derin bir nefes aldım elimi ona uzattım.

"Kendini bunu hak edecek ne yaptım diye sorgularken bulursun. Zaman zaman eski zamanlarını düşünür o küçük dünyamda mutlu bir kızdım dersin. Asla kurtulamam sanırsın ömür boyu hastalıklı bir sevginin mahkumu olacağını düşünürsün."

Kafasını salladı.

"Ben unutamıyorum bu yaşadıklarım."

Gözlerim doldu. Unutulmazdı her zerresi beyninin o köşesindeydi. Yaşayan oydu her şeyiyle deneyimleyen oydu.

"Geceleri kabuslar görerek uyanırsın her şeyin güzel olduğunu sandığın bir anda gece boğazına çöken bir karabasanla uyanırsın. Debelenirsin nefes almak için çabalarsın ama seni karanlığa çeker ve sonra tamamen nefessiz kalırsın."

Kafasını kaldırıp bana baktı. Gülümsedi.

"Sanki tüm bunları yaşamış gibisiniz beni çok iyi anlıyorsunuz. Özge sizin çok iyi bir psikolog olduğunuzdan bahsetmişti."

Güldüm ne eksik ne fazla aynılarını yaşadım çünkü. Yaşamasam bu kadar iyi anlar mıydım bilmiyorum. Yaşadığım acılar mıydı beni çok iyi psikolog yapan. Hiç yaşamamayı ve o kadar da iyi bir psikolog olmamayı dilerdim.

"Büşra ondan nasıl kurtuldun yani kaçmak için defalarca çabaladın ama hep başarısızdı."

Gözlerini kapadı. Sanki o anı getirdi gözünün önüne.

"Ben, ben onu..."

Yutkundu.

"Bunun acısı ile yaşayacağım ömrümün sonuna kadar ama yapmasam o yapacaktı beni o öldürecekti. Ben onu öldürmek istemedim sadece yaralarım ve kaçarım sandım ama o öldü. Lanet pislik gözümün önünde saniyeler içinde geberdi. Bu leş için hapislerde çürüyeceğim aklıma geldi kahroldum ama vücudumdaki her iz, her yara çekmiş olduğum her acım beni kurtardı. Tutuksuz yargılandım nefsi müdafa."