A Gangster Stole My Heart [PUBLISHED UNDER LIB]

Chapter 58

Zeilica’s POV

 Nilapitan ko siya at inihiga sa hita ko.

 Nagulat ako ng tawagin niya ang pangalan ko.

 “Zeilica..i know it’s you…”- ang ganda ng boses niya, parang isang boses ng anghel.

 Ngumiti siya at tinanggal ang maskara na suot ko. Naramdaman ko nalang na may tumutulong mainit na likido mula sa mata ko.

 "It makes me sad…that the Zeilica I adore is you…My heart is breaking…Zeilica you had a choice…and I envy you for that …but you chose the wrong one…”

“You need to face the consequence of your choice my friend…death, killing people and blood…that’s normal for us…for gangsters…but can you handle it?...I’m dying…I can feel it…you can’t tell anyone who killed me…you will remain silent…I don’t want my brother to find who killed me…I want him to suffer…like you…this is also his consequence for being a street fighter…Zeilica as your friend…promise me you’ll forget everything that happened tonight…as if it never happened…”

 Napapikit siya…ramdam ko na naghihina na siya.

 “Gomenasai Zeilica..”-sabi niya ng may ngiti sa labi.

 Bigla akong napaupo mula sa pagkakahiga.

 Panaginip. Napaakap ako sa tuhod ko.

 “Lorina…how long are you gonna make me suffer?”- bulong ko sa sarili ko.

 Bigla akong gininaw ng humangin ng malakas. Napatingin ako sa may balcony, bukas pala ang pintuan at hinahangin ang puting kurtina.

 Napangiti ako. Pakiramdam ko kinakausap ako ng hangin.

“I see…you’re still not going to let me go…”

 Nawala ang ngiti sa labi ko.

*** (TIME TRAVEL: after the day ji and zei broke up)

Naglalakad si Charlotte habang nakatingin sa kawalan. Gusto muna niyang tumakas sa gulo na ginawa niya kaya nag punta muna siya ng Korea.

 Napatingin siya sa mga batang naglalaro sa may park, Napangiti siya at kasabay ng mga ngiti niyang iyon ay ang pagtulo ng luha niya. 

“Why couldn’t you remember me?”- bulong niya sa sarili niya. 

“When we were kids..we went to the same summer music school together…we played together…but I guess everything changes over time…before, you and Kyo used to be my saviours from the bully kids…and now…you couldn’t remember me…and it hurts”- tumawa si Charlotte at pilit pinipigilan ang pag tulo ng luha niya.

 Sabi kasi ng pinsan niya na si Sayuki “sa tuwing nalulungkot ka, tumawa ka lang…even if it hurts..”

 Kahit siya mismo ay hindi maintindihan ang salitang iyon ng pinsan niya. Hindi niya alam kung ano ang magagawa ng pag tawa ngunit katulad ng sinabi ng pinsan niya ay tumawa siya ng mahina.

 Ang pag tawa niyang iyon ay puno ng sakit. Sakit na naipon ng naipon sa loob niya.

 Nag simula na rin siyang pag tinginan ng mga tao. Siguro ay iniisip ng mga tao na nababaliw na siya pero walang pakialam si Charlotte, patuloy pa din siya sa pag tawa habang tumutulo ang luha niya.

“ I told you to laugh whenever you are sad but not in public!”- nagulat nalang siya ng may biglang humila ng kamay niya.

 “Sayuki…”- wala sa sarli niyang sabi habang nakatingin sa likod ni Sayuki, patuloy pa rin sa pag hila sa kanya si Sayuki hanggang makarating sila sa sasakyan nito.