Sabah kalktığımda herkes gibi uyku sersemi olduğumdan kıyafetlerimle uyduğumu geç hatırlamıştım.
Üstümdekileri çıkartıp bugün ne giyceğimi düşünürken dün o hayvanı görmek için kapıyı çaldığım aklıma geldi. Kendime kızıyordum bir de sonra kendime kızdım diye bir daha kendime kızıyordum ama başka kime kızacaktım ki? Toz şekere ne demeli peki?
Mutfağa girmezdim ki ben ! Girersem de nescafe yapar ya da tıkınırdım toz şekerle napacaktım ki? Bu benim için bile basit bir bahaneydi.
Aklımdan ne geçiyordu acaba? Bir kere de bir şeyi düşünerek yapsam da böyle çocukça şeylerle uğraşmasam keşke. Zaten akşam yeterince düşündüğüm yetmezmiş gibi sabahta düşüncelerimi işgal ediyordu bunlar.
Peki ya Cansen? Hâlâ bir ev arkadaşının olduğunun farkında değil mi acaba?
Dün yaşadıklarımın siniri Cansen'den çıkarmayı planlıyordum ama odasına gittiğimde kimsenin olmadığını farkettim.
Her neyse biraz daha oyalanırsam derse geç kalacaktım zaten.
Kafam dağılsın diye çok dikkatli bir şekilde dinlemiştim dersi. Çok sıkılmıştım ama sonuçta başka şeylerle uğraşıyordu aklım.
Dersin ortasında kapı çaldı. Oha! Bu dün kapıyı açan kızdı. Peki ben neden bu kızı ilk defa görüyordum?
Kız dersin ortasında geldiği için hoca azalıyordu ve ben bu duruma sebepsizce sevinmiştim.
Kız yerine geçince ben ona bakıp dünkü olayı hatırladım tekrar. Bu olayı hatırlatmaktan çok sıkılmıştım. Küçük bir olayı bu kadar büyütmekten ama elimde değildi işte. Birden gözlerim doluverdi. Daha fazla dayanamayıp dersten çıktım çünkü insanların önünde ağlamak istemiyordum.
Arkamdan Burhan hocanın sinirli sesi geldi. "Kızım dersi bırakmak nedir izin almadan ? " İzin almadan derken bunu vurgulamaştı ama eğer izin alsaydım konuşurken gözümden yaşların döküleceğine emindim. "Özür dilerim hocam. Sadece karnım ağrıdı ve dayanamadım. Kızsal mevzular işte.
Burhan hoca " Peki kızım."dedi sadece. Sanırım gözlerim dolu olduğu için gerçekten acı çektiğimi falan düşünmüştü. Belki de sadece acımıştır. Bilemiyorum açıkçası şu an sadece burdan gitmek ve hiçbir şey düşünmemek istiyorum.
Eve gitmeden önce markete uğradım ve bolcana çikolata almıştım. Kasiyer kız sanki bütün marketi soyacakmışım gibi dik dik bana bakıyordu. Şu an kavga edebilecek olsam ' Parasını ödeyeceğiz herhalde. Merk etmeyin.'derdim fakat sorun o durumda olmamdı. Bende daha hoş bir şekilde " Niye böyle baktığınızı anlayamadım. Daha önce depresyona giren birini görmediniz mi?"dedim. O da " Pardon, hanımefendi. Afedersiniz. " dedi.
Eve girdiğimde Cansen evde yoktu ki buna sevinmiştim. Çünkü şuan onunla uğraşacak gücüm ve moralim yoktu.
Ben de yatağıma girerek battaniyeyi üzerime çektim. Kulaklıklarımı takıp son ses müzik açarak aldığım çikolatalari yemeye başladım fakat bir yerden sonra midem bulandı ve başım dönmeye başladı. Çikolataları yemeyi bırakıp müzik dinlemeye devam ettim zaten bir süre sonra uyuya kalmışım.
