KIRIK KALPLER #wattys2019

12

Gözlerini açtı. Mavi. Her yer masmaviydi. giydiği beyaz kıyafetle her yerin mavi olduğu bir alandan yürüyordu. Gülümsüyordu. Neden buradaydı? Mavi özgürlük müydü? Yoksa gökyüzü mü? Bir anda mavinin yerine etraf laciverte dönüştü. Yüzündeki gülümseme soldu, sessizce ve korkarak yürümeye devam etti. Ne olmuştu birden. Ve o sevmediği renk siyah. Her yer her yer siyah olmuştu. Ne bir mavilik, ne de bir koyuluk. Sadece siyah. Sadece kıyafeti beyazdı. Gözlerini kapattı, derin nefes aldı, ürkek bir şekilde nefesini verdiği sırada gözlerini açtı. Bu sefer etraf doluydu gökkuşaĞının renkleri ile. Ama siyahti kendisinin bulunduğu yer. Ya da kendisi siyahti. Kestiremiyordu. Siyah sonsuzluk muydu? Yoksa ölüm mü?

IYİ OKUMALAR...

Gözlerini açtığında bir yıl öncesine kadar cehennem olan hayatı şu an harikaydı ya da harika gibi. Bu şey gibi cehennemde günahlarının bedelini ödeyip cennete geçmiş gibi. Bir yandan ateşin izleri varken bir yandan da cennetin ferahlığı vardı.

Yan tarafındaki diğer yatağa baktığında Hava'nın uyuduğunu farketti. Zaten haftasonuydu okula gitmeyecekti. Küçükken hayal kurarlardı annesiyle. Asmira'nın en büyük hayali psikolog olup babasını tedavi etmekti. Annesinin ise sağlıklı ve huzurlu bir hayattı hayali. Olmadı. Ikiside hayallerini gerçekleştiremedi. O toprağın altında, Asmira'da ondan çok da farklı sayılmaz sadece üzerinde toprak yoktu. Şu aralar da toprağı hiç istemiyordu zaten. Önce gerçekleştirmesi gereken meseleler vardı.

Ayaklarını yatağın içinden çıkartıp yere indirdi. Ayaklarını izlemeye başladı. Ayaklarını severdi. Evet evet gerçekten severdi.  Biraz da halı desenini izlemeye başladı. Düz siyah beyaz çizgili bir halıydı biraz da çiçekli acaba şu köşesine bir şey mi dökülmüş diye düşündü. Daha dikkatli bakınca bir şey olmadığını farketti. Biraz da duvarları izlemeye başladı. Duvar siyah beyaz çizgiliydi diğer duvar ise düz ten rengine yakındı ama üzerinde pek de belli olmayan gül şekilleri vardı odaya güzel hava veriyordu.

Aslında bu oda biraz farklı, halının yarısı siyah beyaz çizgili yarısı ise renkli çiçeklerden oluşuyordu. Asmira'nın yatağı yine siyah beyaz çizgiliydi duvarı da öyleydi. Hava'nın yatak örtüsü ise düz mordu duvar tarafı da bildiğiniz gibi ten rengi dikkatli bakınca belli olan güller vardı. Güzel bir odaydı. Asmira odasına alışmıştı ama zor bir hayatın içinde olduğunu biliyordu.

Kısacası iki oda gibiydi ama bir kapı vardı. Tabiki de bu odayı Asmira ve Hava tasarlamamıştı. Yemek alacak paraları bile yokken birde oda tasarlayacak değildiler ya. Eskiden bu evde üniversiteli dört beş kişi kalıyormuş. Onlar odaları ayırmak yerine böyle bir çözüm bulmuşlar ki oldukça da mantıklı. Zaten tarzları çok farklı olan iki kişiye ait olduğu belli.

Asmira'nın üvey annesi ise ekmek almış eve doğru ilerliyordu. Hayatını her zaman aynı yaşıyordu şu sıralar. Ekmek alır eve gelir yemek yapar uyur. Sıkıcı bir hayata sahip olduğu belliydi ama yorucu olduğu pek de söylenemezdi. Gerçi eskiden evin bütün işlerini alınacak her şeyini halleden birisi vardı ve oldukça rahattı.

Şimdi kendisi yaşlanmıştı oğlu da pek ilgilenmiyordu onunla. Kocası ise içer içer evin yolunu unuturdu. Eve geldiğinde ise uyumaktan ve yemek yemekten başka bir işe yaramazdı. Fatma hanım bazen kendine sorardı 'o gece Asmira'yı evden kovmak yerine oğlumu kovsaydım ne olurdu?' Tabikide bu soruya cevap bulamazdı.

O gece anne yüreği ön plandaydı ne yaptığı ne düşündüğünü hatırlamıyordu bile ama Asmira'nın yalvarışları gözünün önünden gitmiyordu. Rüyalarına bile girdiği oluyordu. Şimdi tekrar Asmira'yı görse özür dileyip ayaklarına kapanacağını her zaman kendine hatırlatıyor.

Giriş kapısının önüne geldiğinde kapıyı anahtarıyla açıp yorgun bedenini evin içine aldı ve kapıyı arkasından kapattı. Mutfağa gidip elindeki ekmek poşetini masanın üzerine bıraktı. Bir sandalyeyi çekip oturdu. Soluklandı. Uykusunun geldiğini hissetti ama yemek yapmalıydı. Az önce oturduğu sandalyeden kalktı ve kahvaltıyı yapmaya başladı.