IRIS

CHAPTER 5

I have decided. Sumama ako sa kanya. We went on a top of a place where in I can see the city lights. Because im wearing a off shoulder gown sobrang nilalamig ako. Nagulat nalang ako ng binigay ni Lenard ang coat niya for me. Parang wala lang. Bakit ako kikiligin? Ano to? Korean drama. Hello!! Dapat hindi tayo marupok no? Tsaka ngayon ko lang siya nakilala.

(A/N: sorry defensive masyado ni Iris dito. Kasi deep inside. Kilig ng konti yan.) Hahaahahahaha.

"So anong ginagawa natin dito?" Tanong ko sa kanya.

Tahimik lang siya. At patingin tingin sa relo niya na parang may inaantay. Nakatingin lang ako sa magandang tanawin ng city light.

"Iris. Matutulungan mo na ba ko?" Nagulat ako ng may magsalita sa aking gilid. She is wearing a pink polo shirt and pants. Niisip ko kung saan ko siya nakiya then I realized, Oo, siya yung babaeng naaksidente sa motor.

Nakita ko si Lenard na nakatingin lang samin dalawa. Mukhang nag aantay siya kung anong gagawin ko. Siguro eto na tamang time para maliwanagan na ko. Handa na ba ko?

"Ano kasi ate. Kinakabahan talaga ako. Hindi ito normal. I mean, nakakausap kita pero patay kana. May powers daw ako. Pero di ko maintindihan." Paliwanag ko sa kanya.

"Tulungan mo ko Iris, nung araw ng aksidente." Hinyaan ko siyang mag kwento tutal yun ang sabi ni Lenard sakin.

"Nung araw ng aksidente, asawa ko ang kasama ko noon. Ako ang namatay pero siya buhay siya hanggang ngayon pero hindi niya matanggap ang pag kawala ko. Nalululong siya sa alak ngayon. Hindi na siya pumapasok sa trabaho, ang mga anak namin natatakot na sa kanya. Gusto ko lang na maging maayos na buhay nila kahit wala na ko." Ramdam ko ang lungkot habang nag kwekwento siya.

"Ate. Ano pong gusto ninyong gawin ko?" Tanong ko sa kanya.

"Gusto ko lang na kausapin mo siya. At ibigay itong sulat na ito. Dito naisulat ko na lahat lahat ng gusto kong sabihin sa kanya. Sa ganitong paraan magiging masaya na ko. Hindi ko kayang makita ang mag aama ko na nag kakaganito ng dahil sakin." Halata na sa boses niya ang kalungkutan.

"Hmm. Ganon po ba. Sige po. Gagawin ko pa lahat ng aking makakaya. Sana po ay maging masaya na kayo." Sabi ko sa kanya ng walang halong biro.

Seryoso na ko. Mukhang eto na tlga ang mission ko. Nagulat ako ng nawala na si ate sa tabi ko. Palapit na si Lenard sakin ngayon.

"Tinanong mo na ba kung bakit?" Tanong ni Lenard sakin.

"Oo. Mukhang eto na tlga ito. I really meant to do this. Pero i have question. Pwede bang malaman ito ng family ko? Kasi baka mag alala sila sakin?" Tanong ko sa kanya.

"Walang dapat makaalam nito. Ngunit ikaw, ako at ang mga multong humihingi ng tulong sayo. Para sa proseso ng iyong mission, mag bibigay ang bawat souls ng sulat para ibigay ito sa kanilang mga naulila. Sa pamamagitan nito, eto ang magiging tulay ng mensahe." Paliwanag ni Lenard.

"Oo nga pala. Huwag kana magalala. Nakikita din ako ng mga tao sa paligid natin kaya hindi kana mapag kakamalang baliw." Dagdag pa niya.

----

*Kinabukasan*

Simula ng bagong araw ngayon. Eto na ang araw na maliwanag na sa akin ang lahat. Ang problema ko lang kung matutuwa ba ko na sakin pa naibigay ito. Pero masaya kasi nakakatulong ako sa mga taong namatay na. Medyo creepy nga lang kasi nakakagulat bigla bigla nalng sila susulpot. Pero siguro masasanay na din ako.
Nagayos na ko para asikasuhin ang sulat na ibinigay ni ate kagabi.

*Ding dong*

Agad akong pumunta sa main door para buksan ang pinto. Nagulat ako ng makita ko si Lenard. Naka ayos siya ng porma.