IRIS

CHAPTER 12

Aakma na siya na sasaksakin si Lenard, kaya ako'y tumakbo papalapit sa kanila. Hinawakan ko si Lenard at hinahatak palayo kay Blue. Ngunit hindi maibaba ni Blue ang kanyang kamay. Pimiglas si Lenard sa mga braso ni Blue agad naman itong nakawala.

Napaatras kami ni Lenard sa nakita namin. May pumipigil kay Blue sa gagawin niya ngunit hindi namin nakikita.

"Anong nagyayari! Bakit di ako makagalaw!!" Ani ni Blue na nahihirapan na. Nilalabanan niya kung ano man ang pumipigil sa kanya.

Nabitawan ni Blue ang kutsilyo na hawak niya. Napahawak siya sa leeg niya parang sinasakal niya ang sarili niya. Nagulat kami dahil parang lumulutang si Blue at hirap na hirap huminga para siyang nasasakal.

Napayakap ako kay Lenard, he just hugged me tight.

Nagulat nalang ako ng bumagsak na ang katawan ni Blue sa sahig wala ng siyang buhay.

Pero may mas maganda akong nakita, resulta ng pag tulo ng aking mga luha.

Lumapit ako sa kanila, iyak ako ng iyak. My Papa, my Mama, Casi at Rein.

"Tahan na Iris, everthing is okay now." Ani ni Mama na rason kung bakit lalo akong umiyak na parang bata. Humahagulgol ako sa kanya.

"Bakit niyo ko iniwan lahat. Isama niyo na ako. Please. Ayoko na dito!!!"

"You still have a mission Iris. Im sorry kung hindi ko nasabi sayo ang lahat. Hindi ko aakalain na mangyayari ito." Paliwanang ni Mama.

"I missed you anak." Ani ni Papa sabay yakap sakin. "Be strong enough! Just wait for four years."

Hindi ko amintindihan ang sinabi ni Papa. Four years? Anong four years?

"Iris. This will be our letter for you. See you soon. We need to leave now. We love you." Ani ni Mama.

Naglaho na sila parang bula. Naramdaman kong niyakap ako ni Lenard sa likod. Tumutulo nanaman ang luha ko hindi ko mapigilan. Nasasaktan ako dahil wala na akong pamilya. Wala na si Mama, mga kapatid ko.

"I called the police, papunta na sila dito. Pero sa ngayon we need to go to the hospital. Para macheck ka nila doon."

Inalalayan ako ni Lenard pasakay ng kotse niya. Dinala niya ako sa pinaka malapit na ospital. Nang makarating kami sa ospital dinala nila ako sa ER. Hawak hawak ko padin ang letter na binigay ni Mama. Hindi ko namalayan na nakatulog na ako.

----

*Tuut tuut tuut*

Nagising ako sa tunog ng kung anong nasa paligid ko. Nasa ospital padin pala ako. Tinignan ko ang mga kamay ko ang daming nakatusok na kung ano ano. Nakapag palit na din ako ng damit. Bahagya kong inangat ang aking kama para makaayos ako ng upo. Nilingon ko ang paligid ngunit walang tao. Nakita ko sa gilid ko ang sulat naibinigay ni mama sakin kagabi. Binuksan ko ito para basahin.

Dear Iris,

I love you, We love you. Don't blame yourself sa pag kawala namin. God has plan for everything. Im sorry I haven't tell you about my pass. I just think that it won't bother the present but it's not. Im sorry Iris kung naipasa sayo ang tungkulin, and Im sorry kung hindi kita nainform about dito.

Im dying that day, buntis ako noon sayo, naaksidente ang sinasakyang kong taxi, sumalpok kami sa isa pang sasakyan sa harap namin at nabunggo kami ng nasa likod na sasakyan. Naka handusay ako sa kalsada noon hindi ko na maimulat ang mata ko at hindi na din ako makagalaw, then someone whisper in my ears, sabi niya "do you accept to be my Messenger so that you can still live?" And I just remember saying Yes. Nagulat ako ng nagising ako nasa ospital na ako. Nang makalabas na ako ng ospital noon. Someone approach me, isang lalaki na nagsasabing He is my protector. He never mentioned na im a Messenger kaya lagi ko siyang binabaliwala. And I thought stalker siya kasi he followed me everywhere. Sinabi ka sa kanya noon na may asawa na ako at mag kakaanak na kami. He still never explained to me.