Love is alive

My mistake.

(Pov Libby)
8 lipca 2019 roku - poniedziałek

Przemierzałam szybkim krokiem korytarz szpitalny aż w końcu dotarłam pod odpowiednie drzwi, które od razu popchnęłam. Odetchnęłam z ulgą gdy przyjrzałam się spokojnej twarzy dziewczyny i usłyszałam jak aparatura wciąż cicho rozbrzmiewa w pomieszczeniu. Zbliżyłam się do łóżka brunetki, a następnie ujęłam jej chłodną dłoń w swoje ręce i ucałowałam jej wierzch uśmiechając się smutno.

- Wszystko będzie okej - szepnęłam przytulając się do jej dłoni i przymykając oczy - Nic ci nie będzie, obiecuję.

Nasza wspólna cisza nie trwała jednak długo ponieważ usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi przez co uniosłam powieki i spojrzałam w ich stronę.

- Śpieszyliśmy się jak tylko mogliśmy - oznajmił zdyszany Luke wchodząc do sali i zbliżając się do mnie zdecydowanym krokiem.

Za nim wyłonił się poważny Josh, a w tym samym momencie blondyn przyciągnął mnie do swojego boku, w który się wtuliłam.

- Gdzie dziewczyny? - zapytałam cicho.

- Na korytarzu - odpowiedział z smutnym uśmiechem, a ja uniosłam na niego swoje spojrzenie i pokiwałam głową w zrozumieniu.

- Jade płacze - dodał jeszcze równie cicho co wcześniej, a ja przymknęłam na chwilę oczy czując kłucie w okolicach klatki.

- Pójdę do niej - oznajmiłam po czym dodałam podając dłoń Sophie Luk'owi - Pilnujcie jej.

Chłopacy pokiwali jedynie głowami, a Josh ścisnął jeszcze pocieszająco moją dłoń na co posłałam mu nieprzekonywujący uśmiech po czym wyszłam z sali. Korytarz straszył pustkami, pomijając oczywiście obecność dwóch osób. Jade siedziała na jednym z plastikowych krzesełek, a jej głowa spoczywała na dłoniach opartych o kolana. Mary klęczała przed nią trzymając ją za kolana i szepcząc coś z zmartwioną oraz pełną bólu miną. Usłyszałam jak dziewczyna zanosi się płaczem i smarka w kawałek papieru, który spoczywa w jej ręce po czym znów ukrywa swą twarz za kurtyną ciemnych włosów. Zbliżyłam się do nich powolnym krokiem, a pierwsza zauważyła mnie blondynka, która uśmiechnęła się do mnie smutno.

- Hej - szepnęłam zajmując miejsce obok brunetki, która drgnęła na dźwięk mojego głosu.

Jadey nie ruszyła się ani o milimetr, a jedynie zakryła sobie usta dłonią i ukryła swoją twarz jeszcze bardziej. Przełknęłam ślinę spoglądając w przestrzeń i zastanawiając się co zrobić. Byłam chujowa w pomaganiu, naprawdę. Pomimo mojego zawodu i ludzi, którzy jakimś cudem otaczali mnie swoim zaufaniem oraz wdzięcznością za każdą niby pomocną rozmowę to gdy miałam coś powiedzieć bliskiej mi osobie byłam w kropce. Moje życie ostatnio to była jedna wielka kropka. Czułam się jak śmierć. Jak gdyby zassała mnie czarna dziura, w której tkwię bez żadnych wspomnień, emocji czy przekonań. Jak gdybym po prostu sobie była, ale zabrakło czegoś wewnątrz. Wszystko było takie obce i zimne, a ja sama nie potrafiłam wydobyć z siebie choć pozytywnej iskierki. Uniosłam niepewnie swoją dłoń po czym ułożyłam ją na plecach dziewczyny.

- Jade - szepnęłam wciąż nie będąc przekonaną co mogę powiedzieć.

- Przepraszam - odszepnęła ona zwracając swoją zapłakaną twarz w moją stronę - Przepraszam.

Pokręciłam głową czując jak i w moich oczach gromadzą się niechciane łzy, których tak dawno tu nie było. Przymknęłam oczy, ale gdy poczułam jak po moim policzku spływa łza szybko je otworzyłam i otarłam mokre miejsce.

- Przepraszam za wszystko - powiedziała tak nagle łapiąc mnie za dłoń i mocno ją ściskając przez co nasze spojrzenia znów się spotkały - To wszystko moja wina i czuję się tak cholernie źle przez to iż przez moje cierpienie przysporzyłam je też mi najbliższym osobom. Libby tak bardzo cię przepraszam za wszystko.