Έχει περάσει μια εβδομάδα.
Πήγαινα κάθε μέρα στον Σαμ. Μέχρι να βγει από το νοσοκομείο ήμουν όλη μέρα εκεί. Πριν τρεις μέρες βγήκε και τον επισκέπτομαι κάθε μέρα σπίτι του.
Ο χρόνος που περάσαμε οι δύο μας ήταν ευχάριστος. Αν δεν ήταν χτυπημένος και μπορούσε να βγει για να πάμε καμία βόλτα θα ήταν ακόμα πιο ωραία. Αλλά και έτσι, δεν με πειράζει. Νομίζω πως έχω αρχίσει να βλέπω την καλή πλευρά του. Και μου αρέσει. Μου αρέσει ο Σαμ οποία πλευρά του εαυτού του κι αν μου δείχνει, και αυτό είναι κακό.
Τώρα κάθομαι στο προαύλιο του σχολείου και τον περιμένω να έρθει. Υποτίθεται ότι θα ερχόταν σήμερα σχολείο. Αλλά δεν τον βλέπω πουθενά.
Αρχίζω να αγχώνομαι όταν βλέπω την Γαβριέλα να τρέχει ενθουσιασμένη προς την έξοδο του προαυλίου. Το σώμα μου μουδιαζει ολόκληρο όταν συνειδητοποιώ ότι έχει πέσει ολόκληρη στην αγκαλιά του Σαμ και τον φιλάει με πάθος.
Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο και αφήνω τα δάκρυα να πέσουν ελεύθερα στο πρόσωπο μου. Σηκώνομαι και τρέχοντας τους προσπερνάω και βγαίνω από το σχολείο. Αγνοώ τις φωνές του Σαμ και κατευθύνομαι προς το σπίτι μου.
[...] Η ώρα είναι 7 και δεν έχω όρεξη να κουνηθώ από δω. Είμαι κλεισμένη όλη μέρα, λες και έχασα κάτι σημαντικό. Δεν είναι λόγος να αντιδράω έτσι, και δεν ξέρω γιατί πρέπει να ειμαι τόσο ευαίσθητη. Με πείραξε. Με πείραξε που μου έκανε κάτι τέτοιο. Νιώθω προδομένη.
Θα μπορούσε να την είχε σπρώξει. Να την είχε ξεκολλήσει από πάνω του. Αλλά εκείνος της άφησε και χωρίς αντιρρήσεις ανταπεδωσε στο φιλί της.
Σηκώνομαι και με βαρια βηματα κατευθύνομαι στο μπάνιο. Βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω κάτω από το καυτό νερό για να ξεπλυθω. Όταν τελειώνω βγαίνω και φοράω το μπουρνούζι μου. Βγαίνω από το μπάνιο και παγώνω.
Αυτό το παράθυρο πρέπει να αρχίσω να το κλείνω όταν είναι να μπω για μπάνιο!
Το βλέμμα του με εξετάζει από πάνω μέχρι κάτω και εγώ κοκκινίζω ολόκληρη.
Έτσι όπως στέκεται εκεί, θέλω να πάω και μα τον χαστουκίσω τόσο δυνατά που να μείνει σημάδι πάνω στο μάγουλο του. Και χωρίς να το καταλάβω κάνω την σκέψη μου πράξη. Το χέρι μου προσγειώνεται στο μάγουλο του με τέτοια δύναμη που νιώθω πλέον όλο τα νεύρα να φεύγουν από μέσα μου και να ηρεμώ.
Γυρίζει σιγά σιγά και με κοιτάει με το πιο θυμωμένο ύφος που έχω δει ποτέ. Τρομάζω. Το πρόσωπο του έχει κοκκινίσει από τα νεύρα και είναι έτοιμος να μου ορμιξει.
YOU ARE READING
Game Of Feelings
Adventure"Ξέρεις ότι δεν είσαι ο τύπος μου, έτσι? Όμως δεν μπορώ να απορρίψω το συναίσθημα που εμφανίζεται κάθε φορά που σε κοιτάζω." Είχε καρφωμένο το βλέμμα του πάνω μου, με είχε στριμώξει στο τοίχο, στο πίσω μέρος του σχολείου και με είχε εγκλωβίσει ανάμε...