Game Of Feelings

1

Ένιωσα ένα σκουντιγμα και ανοιγοκλεισα τα μάτια μου. Κοίταξα τον Μανουέλ δίπλα μου, τον σοφέρ μου να μου χαμογελάει.

"Φτάσαμε κορίτσι μου. Είναι η πρώτη μέρα της τελευταίας σου τάξης, δεν νομίζω να θες να αργήσεις." Μου είπε ζεστά και χαμογέλασε.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο το τεράστιο κτήριο-βασανιστήριο, που ονομάζεται σχολείο και ξεφυσιξα.

"Είναι ανάγκη να πάω?" Ρώτησα κοιτάζοντας τον και γέλασε ξανά. Παρακαλούσα από μέσα μου να αρνηθεί όμως δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση.

"Πήγαινε, δείξε τους ποια είσαι και πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις. Μην τους αφήνεις να σε περνανε για το "Κακομαθημένο διάσημο κοριτσάκι" όπως νομίζουν κάποιοι." Μιμήθηκε τα λόγια μου από την τελευταία φορά που του έκανα παράπονα για το σχολείο και το ότι σχεδόν όλοι έχουν σχηματίσει μια λάθος εικόνα για μένα, και γέλασα.

"Πρέπει να πάω." Είπα αποφασιστικά και έγνεψε ικανοποιημένος.

Πάλι καλά έχω και έναν άνθρωπο στον οποίο μπορώ να ανοιχτώ, να μιλήσω ξεκάθαρα χωρίς κανένα ψέμα, χωρίς να κρύψω τίποτα απ'όσα με βασανίζουν. Ο Μανουέλ είναι 35 χρονών. Είναι ο προσωπικός μου σοφέρ εδώ και 2 χρόνια αλλά νιώθω σαν να τον ξέρω 20, κι ας ειμαι 18.

Του χαμογελάω και κατεβαίνω από το αυτοκίνητο. Με ψηλά το κεφάλι και με απλό βήμα προχωράω προς την καγκελόπορτα του σχολείου μου.

Αυτό το σχολείο παίζει να είναι το ομορφότερο σε όλη την Νέα Υόρκη. Είναι τεράστιο, βαμμένο σε γαλάζιο, μπλε και άσπρο χρώμα. Τα παράθυρα στους διαδρόμους είναι μικρά και μπλε, ενώ αυτά των τάξεων και των γραφείων είναι μεγάλα και κανονικά. Υπαρχει πολυ πρασιναδα σε ολο το προαύλιο και είμαι ευγνώμων που διατηρείται καθαρό.

Μπαίνοντας μέσα στο προαύλιο βλέπω από μακριά τις "φίλες" μου. Μόλις με βλέπουν τσιριζουν από χαρά και τρέχουν όλες προς το μέρος μου. Ξεφυσαω και χαμογελάω ψεύτικα καθώς κοιτάζω γύρω μου και βλέπω πως η προσοχή σχεδόν όλων των μαθητών έχει στραφεί πάνω μου.

"Κρίστην!" Φωνάζουν και οι τέσσερις μαζί και σχεδόν πηδάνε πάνω μου. Η Έμυλι απομακρύνεται πρώτη και στην συνέχεια το κάνουν και οι υπόλοιπες.

"Γαβριέλα, Έμυλι, Λάουρειν, Μάντισον. Χαίρομαι που σας βλέπω." Ναι. Σιγά μην χαρώ. Είναι τόσο ψεύτικες που θα ταίριαζαν τέλεια δίπλα σε μια κούκλα Μπάρμπι. Πιστευω η μονη φυσιολογηκη εδω ειναι η Έμυλι.