"Που πας?" Γύρισα το κεφάλι μου για να δω από που προερχόταν η φωνή αλλά δεν έβλεπα κανέναν.
Συνέχισα να περπατάω ευθεία στον άδειο δρόμο, μέσα στο σκοτάδι μόνη μου, χωρίς να ξέρω τον προορισμό μου.
"Περίμενε!" Άκουσα την φωνή ξανά. Μου φαίνεται τόσο γνωστή! Δεν βλέπω κανέναν όμως.
Προχωράω. Δεν ξέρω που πάω αλλά δεν σταματάω. Προχωράω. Φτάνω σε ένα στενό. Που βρίσκομαι?
Σκέφτομαι να γυρίσω πίσω αλλά δεν ξέρω που είμαι. Κοιτάω πίσω μου αλλά πλέον δεν βλέπω τον δρόμο από τον οποίο ήρθα. Μπροστά μου υπάρχει ένα τεράστιο εγκαταλειμμένο κτήριο. Μπαίνω μέσα.
"Γιατί μπήκες εκεί?" Άκουσα την φωνή ξανά μα πιο δυνατά αυτή την φορά. Γυρνάω απότομα και τοτε τον βλέπω. Στέκεται στην εξώπορτα και με κοιτάει με φόβο.
"Έλα μαζί μου." Λέει και τεντώνει το χέρι του προς το μέρος μου. Δεν έρχεται όμως. Δεν μπαίνει μέσα. Σαν να μην μπορεί να κάνει ούτε βήμα μέσα στο σπίτι.
"Όχι, Σαμ! Με πλήγωσες." Λέω πληγωμένη και έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
"Συγχώρεσε με, Κρις. Αλλά έτσι είμαι εγώ. Πληγώνω χωρίς να το θέλω. Δεν σκέφτομαι τις συνεπείς των πράξεων μου. Είμαι εγωιστής για να το παραδεχτώ όμως, πρέπει. Κρίστην...πρέπει να μιλήσουμε. Έλα μαζί μου."
"Κρίστην."
"Κρίστην!" Πετάγομαι πάνω και κοιτάζω γύρω μου. Μου παίρνει αρκετή ώρα να καταλάβω που βρίσκομαι αλλά όταν γυρίζω δεξιά και βλέπω τα σκούρα καφέ μάτια του και το στραβό χαμόγελο του, καταλαβαίνω πως είμαι στο αεροπλάνο.
"Καιλ. Συγνωμη εγώ, έβλεπα ένα περίεργο όνειρο." Εξηγώ και πέφτω πίσω στο κάθισμα ξεφυσωντας.
Θεε μου Σαμ. Με κατέστρεψες.
"Το κατάλαβα. Συγνωμη που σε ξύπνησα αλλά φτάνουμε σε λίγο, οπότε πρέπει να ετοιμαστούμε σιγά σιγά." Λέει και μου χαμογελάει ενώ βάζει τα ακουστικά του στην τσαντα του.
Γνεφω και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Τόσο όμορφη η Ισπανία. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να πάω, και χαίρομαι που θα περάσω τις διακοπές μου εδώ, με τον καλύτερο μου φίλο και εννοείται την πολυαγαπημένη μου θεία.
[...] Μπαίνουμε μέσα στο σπιτι-παλατι της θείας Ρόζας και κοιτάζω τριγύρω. Θαυμάζω την κάθε λεπτομέρεια μέχρι που φτάνουμε στο τέλος της σκάλας και εκείνη μας οδηγεί στα δωμάτια μας.
YOU ARE READING
Game Of Feelings
Adventure"Ξέρεις ότι δεν είσαι ο τύπος μου, έτσι? Όμως δεν μπορώ να απορρίψω το συναίσθημα που εμφανίζεται κάθε φορά που σε κοιτάζω." Είχε καρφωμένο το βλέμμα του πάνω μου, με είχε στριμώξει στο τοίχο, στο πίσω μέρος του σχολείου και με είχε εγκλωβίσει ανάμε...
