hejj,,
ładnie wam poszło, aż juanita się zdziwiła,,
jak dalej będziecie tacy szybcy to niedługo skończymy,
miłego czytania(!!)
1 października
Jego oczy płonęły żarem, gdy na mnie spoglądał. Mogłem poczuć tą silną potrzebę, jaka się z nich ulatniała. Chciałem w nie spojrzeć. Chciałem wiedzieć, jaki odcień by one przybrały gdyby patrzyły na moje nagie ciało, jakby wyglądały gdyby on mnie w końcu wziął...
- Panie Potter! Czy ty naprawdę nie jesteś zdolny do tego, by skoncentrować się na więcej niż jedną minutę?! - krzyknął Snape, gdy wszedł do pomieszczenia i chwycił jego pamiętnik.
Harry spojrzał w górę, w czarne oczy swojego nauczyciela.
- Profesorze?
Snape zamknął gwałtownie pamiętnik, po pobieżnym zapoznaniu się z tekstem.
- Szlaban, zostań po lekcji.
Harry uśmiechnął się, gdy zauważył, że Snape nie chce spojrzeć mu w oczy.
- Zrobiłeś to specjalnie, prawda Harry? - zapytała radośnie Hermiona.
- Dlaczego Harry miał by próbować dostać szlaban ze Snape'em?!
Harry i Hermiona spojrzeli na Rona. Jak mogli zapomnieć, że on tu jest?!
- Więc? - zapytał rudzielec, podnosząc nieco głos. - Nie jestem kompletnie głupi, wiecie? Coś się dzieje. - Odwrócił się do Hermiony. - Wiem, że coś ukrywacie.
Harry rozumiał. Ron bał się, że nie jest wystarczająco dobry dla Hermiony. Nie chciał by jego przyjaciel źle zrozumiał zaistniałą sytuację.
- Ron uspokój się, Hermiona tylko sobie żartuje.
- Ale teraz wszystko jest inaczej! - oburzył się Ron.
- Oczywiście, że tak - westchnęła dziewczyna. - Jesteś teraz moim chłopakiem, więc między nami jest inna więź niż ta między mną, a Harrym. Jest tak jak być powinno. Gdybyśmy byli znów przyjaciółmi traktowałabym cię tak jak traktuję Harry'ego.
- Ona ma rację - odparł Harry, gdy profesor ogłosił koniec lekcji. - Widzimy się później.
- Na razie, stary - pożegnał się Ron kładąc zaborczo rękę wokół talii dziewczyny.
- Tak, trzymaj się Harry - dodała nieco ciszej Hermiona zamykając za sobą drzwi.
- Potter!
Harry podskoczył gwałtownie i odwrócił się.
- Profesorze?
Snape oddał Gryfonowi pamiętnik.
- Jeśli jeszcze raz będziesz pisał na mojej lekcji, dostaniesz automatycznie szlaban z Filchem. Czy wyraziłem się jasno?
- Jak słońce, panie.
- I jeszcze raz się tak do mnie odezwiesz, a dam dwa miesiące.
- Tak, profesorze.
Mężczyzna przyglądał mu się chwilę.
- Profesor Dumbledore powiedział, że pytałeś o jakąś książkę, uznał, że mógłbym ci pomóc w jej znalezieniu.
Harry przytaknął, trochę zawiedziony, że Snape nie zarumienił się, gdy nazwał go panem.
- „Czarna Magia: Poradnik bezpieczeństwa". Nie mogę tego znaleźć w bibliotece.
Snape uniósł brew.
- Chcę wiedzieć wszystko, co możliwe. Dumbledore zaoferował mi pozycję nauczyciela OPCM w przyszłym roku.
- Jedyna kopia jest w Dziale Zakazanym.
- Nie jesteś zły? - spytał niewinnie Harry - Że będę uczył Obrony?
- Nie, nie jestem, Potter. Jedyny problem w tym wypadku polega na tym, że będę się musiał użerać z tobą więcej czasu.
Na twarzy Gryfona pojawił się wielki uśmiech.
- Dziękuję, profesorze.
Snape przytaknął i ruszyli razem do biblioteki.
Harry spojrzał na Mistrza Eliksirów.
- Czytał pan tę książkę, profesorze?
Snape zmilczał.
Harry szedł obok niego i nagle zatrzymał się.
- „Hogwart i ty"?
- Kopie zasad, które Dumbledore toleruje, jednak woli by uczniowie o tym nie wiedzieli.
- Och. - Harry spojrzał na mężczyznę, wodzącego dłonią wzdłuż półek.
Uśmiechnął się. Podszedł do Snape'a i wślizgnął się pomiędzy niego, a regał. Jego plecy przylgnęły do klatki piersiowej profesora.
Nauczyciel próbował się odsunąć, jednak wciąż był za blisko swojego ucznia.
Harry próbował ukryć uśmieszek, który czaił się w kącikach jego ust, gdy wypinał swój tyłek w stronę miednicy Mistrza Eliksirów. Ugryzł się w wargę by powstrzymać jęk, który próbował się wydobyć z jego ust.
Snape wciągnął gwałtownie powietrze, jego ręka zacisnęła się na jednej z półek. On doprowadzał go do szaleństwa! Ten jędrny tyłek. Właśnie tu, czekający na to by go posiąść. Jęk wyrwał się z jego ust, kiedy Harry przylgnął do niego mocniej. Nie mógł tego znieść.
Chwycił jedną ręką jego biodro, a drugą sięgnął po kruczoczarne, potargane włosy i pociągnął go do tyłu. Potem pchnął go w przód, na regał, poruszając gwałtownie biodrami i ssąc namiętnie szyję Gryfona. Westchnął głęboko.
Harry również się poruszał. Chciał więcej. Jego ciało ocierało się o twarde drewno naprzeciw niego. Ich odgłosy rozkoszy mieszały się. Och, bogowie, jak on tego pragnął! Czuł się jak w niebie, gdy czuł erekcję Snape'a za sobą.
Właśnie wtedy mężczyzna znieruchomiał i doszedł.
Orgazm był tak silny, że w przypływie ekstazy, przygryzł szyję chłopaka. Mógł poczuć tą słodką krew na swoim języku. Był na granicy wytrzymałości, kiedy Harry wrócił w tym roku do Hogwartu. Cholerny chłopak, robił z jego życia piekło! Ale gdyby wiedział, że ono tak wygląda, to już dawno dałby się ponieść pragnieniom. Harry westchnął, dochodząc tuż po Snape'ie. Odwrócił się z uśmiechem na twarzy i książką w ręce.
Mistrz Eliksirów spojrzał na okładkę i stężał. Rumieniec okrył gwałtownie jego twarz, kiedy doszło do niego, że kompletnie zapomniał o tej cholernej rzeczy.
- Dziękuję za pomoc, profesorze. - Harry uśmiechnął się jeszcze szerzej i podążył ku wyjściu z biblioteki.
mam nadzieje, że nikt nie poczuł się niezręcznie,
chociaż kto wie co my mamy w tych głowach,
miłego dnia i do zobaczenia za dziesięć gwiazdeczek(!!)
CZYTASZ
jak zarumienić snape'a na dwadzieścia sposobów | snarry
Fanfic'kiedy dla harrego niezwykle pociągające okazało się oglądanie rumieńców swojego profesora od eliksirów, więc zaczął robić wszystko, aby stać się ich przyczyną' 🔥1(!!!!) w #snarry (chciałabym tylko napisać że dzięki cudownym czytelnikom co chwila...
