SESSİZ EMANET (Tamamlandı)

43. Bölüm- Kardeşim olduğuna dair bir kanıtın var mı?

Keyifli okumalar..

Acıyı hafifleten, başka bir acıdır aslında..
Biri diğerinin acısını bastırır..
Yine acının merhemi acıdır...
M.P

Öfke ile karısından uzaklaşıp dolaptan valizi çıkardı. Ayakta, elini ağzına kapatmış sessizce ağlayan karısına bakarak, açtı valizi ve dolaptaki kıyafetlerini hızlı bir şekilde toplamaya başladı.

Askılarını çıkarmadan valizin içine attığı kıyafetlerden gözlerini kaldırdı, çatık kaşlar ile ve ekledi.

"Bu evden gidiyorsun."

Selin'in dizlerinin bağı çözülmüş, daha fazla dayanamayarak, dizlerinin üzerine düşmüş ve hıçkırarak ağlamaya başlamıştı.

Genç adam karısının hıçkırık seslerini duyunca valizi öfke ile iteleyerek yere düşürdü ve bağırdı.

"Aptal Yekta Aptal."

Hızla karısına yaklaşıp eğildi ve başını göğsüne çekerek, tüm acılarını almak ister gibi sarıldı.

"Özür dilerim birtanem. Özür dilerim, özür dilerim gece gözlüm. Özü..."

Gözlerinden süzülen yaşlar ve hıçkırıkları konuşmasına engel oluyordu. Hıçkırık sesleri birbirine karışırken, genç adam toparlanmaya çalışarak göz yaşlarını sildi.

"Ben korktum Selin. Çok korktum. Doktor senin kanser olduğunu söylediğinde, o an dünya başıma yıkıldı. Seni kaybetmekten öyle korktum ki? Duygularım birbirine karıştı. Öfkeme engel olmadım.

Hastaneden eve nasıl geldiğimi bilemedim. Aklımdaki seni kaybetme düşüncesi, kalbime öyle ağır geldi ki? Kendimi kaybettim. Özür dilerim. Affet beni güzelim. Senin gözlerinden akıttığım her damla inci için affet."

Genç adam geri çekilip, karısının yüzüne baktı. Gözlerinin kapalı olduğunu görünce, endişe ile yanağına koyduğu eli ile hafif hafif sarstı.

"Güzelim, kendine gel."

Selin üzerine çöken ağırlıkla birlikte, kendini bırakmıştı. Gözlerini açmak istediği halde acamıyordu.

Genç adam karısını yatağa götürüp, bulduğu kolonya ile bileğini ovuşturmaya başladı.

Kendine geldiğini görünce, rahat bir nefes alarak gözlerini açmasını bekledi.

"Selin."

Araladığı gözlerle bukanıkta olsa kocasını görmüştü. Kısık çıkan sesi ile tekrar kapattı gözlerini.

"Yekta."

"Buradayım güzelim. Kalkabilecek misin? Eşyalarını toparlayalım, biran önce gitmelisin."

Kapalı olan gözlerinden yine yaşlar süzülmeye başladığında, genç adam başını elleri arasına aldı.

"Şiii ağlama. Burada kalamazsın. Doktor stres ve üzüntüden uzak olman gerektiğini söyledi. Bu evde bu asla mümkün olmaz."

Dudaklarına küçük bir öpücük kondurdu.

"Merak etme bende geleceğim seninle ama önce halletmem gereken bir kaç işim var."

Selin gözyaşlarını silerek, başını salladı. Eşyalarının bir kısmını toparlayıp, valize koyan kocasını izledi oturduğu yerden.

"Başka götürmek istediğin var mı güzelim. Onuda koyalım valize."

Selin başını aşağı yukarı sallarken, yorgun sesi ile ekledi.

"Sen."

Yekta gülerek karısının alnından öptü.