June 15, 2007
Part 2
Friday
Hapon
Matapos kong isara ang room, lumakad na ko sa hallway para umuwi. Isang linggo nang hindi napasok si crush sa school. Hindi ko iyon masyadong pinansin dahil mukhang hindi naman nag-aalala ang mga close na babae ni crush sa room at hindi ko rin naman siya madalaw sa kanila bilang pagtupad sa deal naming dalawa, kaya inisip ko na lang na papasok din siya isang araw pero mali yata ang pasya ko.
Pababa na ko ng hagdan nang marinig ko ang usapan ng mga teachers.
Maam: kawawa naman ang batang ‘yon
Sir: kailan pa ba ‘yon nangyari? Parang ‘di pa alam ng mga estudyante n’yo maam a!
Merro: Kahapon lang, tsk! Kahit ako naaawa talaga, ayoko munang sabihin para makapagpahinga muna siya sa Hospital. Kasi kapag nalaman ‘yun ng mga kaklase niya magdadagsaan ‘yun du’n, lalong hindi siya nakapagpahinga nu’n!
Maam: sa bagay, e yung tatay, nasa’n na?
Merro: naka kulong ngayon sa Barangay, gusto ngang kasuhan ng DSWD e
Sir: tama lang naman ‘yun, e panu pala yung bata sino na lang mag-aasikaso ng bayarin nu’n?
Merro: Nakakaawa talaga, walang kamag-anak na gustong umako. Yung totoong tatay kasi nu’n patay na, nag-asawa ulit yung nanay niya kaya nagalit yung mga kamag-anak ng lalaki, e yung side ng stepfather hindi naman tutulong ‘yun dahil nga pinakulong yung kamag-anak nila.
Sir: e yung sa side ng nanay?
Merro: ayun, gusto nga tumulong kaso naman, gustong ipadala sa probinsya, doon daw aalagaan
Maam: hala! E bakit pa!? Nandito na nga ang Ospital, hindi ba nila alam ‘yung lagay ng bata kaya ganiyan sila mag-isip?!
Merro: ayun nga maam, wala kasing pampa-Ospital kaya gusto dalhin sa kanila, wala rin kasing pamasahe.
Sir: mas kailangan n’yo ‘yang i-announce maam, para kahit papano makalikom tayo ng pera.
Biglang nagsitindigan ang balahibo ko sa katawan, nagitla ako at parang pakiramdam ko ay tinkasan ako ng kulay sa pamumutla ng mukha. Binaba ko ang hagdan at mabilis na binuksan ang pintuan ng room kung nasaan ang mga teachers.
Ako: maam, ano pong Ospital?!
Merro: Abel! Hindi ka pa rin----
Sir: sa kabilang bayan, yung bagong tayong Ospital ‘dun!
ako: salamat Sir!
Kumaripas na ko ng takbo, natatandaan ko ang Hospital na tinutukoy ni Sir, agad na kong sumakay sa bike at buong lakas na pumadyak, wala na kong pakialam kung abutin man ako ng isa o dalawa o ilang oras bago makarating doon dahil ang tanging nasa isip ko ay makapunta sa Ospital na iyon.
Mabilis ang pagtakbo ng aking bisikleta. Ang kani-kanina lang na mainit na hangin ay unti-unti nang lumalamig. Lumulubog na ang araw kaya’t nakikita ko na ang mga bituin sa langit, ang malagkit kong pawis ay natuyo na rin. Hindi ko man malinaw na nakikita ang daan, hindi ko alam kung sa dilim ng paligid o sa bilis ko, pero ininda ko na ang mga iyon para lang makarating sa pupuntahan.
BINABASA MO ANG
to be continue...
Jugendliteraturpa'no ba mag move on? "be patient, but don't wait forever for something that isn't going to happen" "sometimes you just have to pick yourself up and carry on" "one has to learn to forgive not only the person who have done one wrong but also oneself"...
