KUYTU KARANLIK

23.Bölüm &Yalnızlık&

-Kerem-

Zeynep ve malum kişilik Kutay beni evime bıraktığında moralimin sıfırlarda dolaştığını söylememe gerek yok herhalde? Hepiniz tahmin ediyorsunuzdur zaten.

Sanki annesi babası istediği oyuncağı almayan çocuklar gibiyim. İçim öyle gidiyor ki. Ama yok olmuyor işte.

Sevdiğini söylemek aslında kolay fakat Zeynep beni böyle kabul edecek mi? Onu böyle hayata itmek istemiyorum. Sevgilisi görmüyor, buna en fazla kaç gün dayanabilecek? Ya da kaç saat? En iyisi söylememek içinde saklamak bir daha dile getirmemek.

 Her hücremle seviyorum onu. Tüm hücrelerimi nasıl susturacağım ki?

Yatağıma uzandım. Mısra uzandırdı yani. İlk görmek isteyeceğim şey ne olabilir diye düşündüm.. Tabii ki hücrelerim hemen cevapladılar sorumu ‘Zeynep’..

-Zeynep-

Yarın için o kadar heyecanlıyım ki. Eve geldiğimden beri yarın nasıl giyinsem diye düşünüyorum. Belki de Kerem’in beni ilk göreceği gün yarın. Allah’ım sen bana yardım et yoksa ben her şeyi mahvedeceğim.

İçim kıpır kıpır. Her an düşüp bayılabilirim. Onu hayata döndürebilecek olmak. Yani bu ihtimalin olması bile beni ne kadar sevindirdi anlatamam. Kelime bulmaya çalışıyorum. Ama yok bulamıyorum. Cümle kuramıyorum.

-Mısra-

Ablamla telefonda konuştuktan sonra ağzım kulaklarıma vardı. İlk geçirdiğim şok ve ardından döktüğüm sevinç gözyaşları.. Bu gün bizim bayramımız!

Abimin odasına gidip onu uyandırdım. Hiçbir şey çaktırmadan sanki sadece kontrole gidiyormuş havası vermem gerek. Hadi bakalım!

-Kerem-

‘Abi..Abicim..’

‘Ne var bi’ uyutmadın ya.’

‘Kontrol var unuttun mu?’

‘Unutur muyum? Hele oksijen israfının geleceğini hiç unutmadım.’

‘Oksijen israfı kimdi?’

‘Boşver.. Boş bir insan yani o yüzden boşver diyorum.’

‘Anlaşıldı.’

‘Ne anlaşıldı? Hiçbir şey anlaşılmadı.’ Diyerek yerimden hafif doğrulmaya çabaladım. Mısra’nın desteğiyle yakında beni testereyle ayıracak oldukları sandalyeme yerleştim. Özlemişim..

‘Kıskanıyorsun ablamı işte.. Herkes anlar’

‘Zeynep de anlamış mıdır?’

‘Yok.. O saftır’

‘Hee iyi o zaman.’ Deyip beni ilerletmesini bekledim.

Kıyafetlerimi de üzerime geçirdikten sonra hastane yoluna düştük. Nefret ediyorum o yerden. Annemi orda kaybettim. Babam desen.. İyileşti fakat görüşmüyoruz. Ben hayattan yoksun hale düştüm. Bir’ tek Mısra’ya bir şey olmadı.. Ona bir şey olsaydı ne yapardım? Düşüncesi bile korkunç!

‘Abla biz geldik’ diyerek sanırım beni Zeynep’e teslim etti. Yanında da kişiliksiz var mıdır ki?

‘Hoş geldiniz. Ben Kutay’ deyip Mısrayla tanıştı bizim beyefendimiz (!)

‘Bende Mısra, memnun oldum’

‘Geçelim kontrole’ deyip beni bir odaya götürdüler.

Kontroller kadar gereksizsin Kutay!