Why Can't we Stay the Same

Chapter 14 (Lucid Dreaming and Scents)

Jillian's POV

Ang dilim, sobrang dilim yung tipong wala ka na talagang makikita kahit na imulat mo ng sobra yung mata mo.

Pero sa isang iglap nag bago ang paligid ko at biglang lumiwanag, ako'y napapikit dahil sa liwanag na lumabas sa kung saan.

Sa pag dilat ko nasa isang lugar na ako kung saan mukha itong pamilyar at nakita ko ulit yung batang babae na nag iisang umiiyak at bakas sa mukha niya ang sobrang takot.

Sinubukan kong tawagin ang batang babae pero parang di niya ako naririnig at nakikita

hindi ko na din maikilos ang katawan ko, para akong naparalyze ng nakatayo, kung idedescribe ko ang nakikita ko ngayon ay para akong nasa sinehan dahil wala akong magawa kundi manood na lamang sa nangyayari, pero ibang iba ito sa sinehan dahil ako mismo ay nasa lugar kung saan nang yayari ang lahat.

"Huhuhuhuhuhu, Mmm-ommy, Dda- daddy, huhuhuhuhu" Iyak nung batang babae.

Pero may biglang dumating na batang lalaki na mukhang nasa edad na 7 yrs. old at walang makikitang bakas ng takot ang mukha niya. Nilapitan niya ang batang babae at binigyan ng isang pack ng "Gummy Bears" galing sa pocket niya at inabot sa batang babae at sinabing

"Shhhh... Don't cry Barbie, because when they hear your cry, the bad guys will hurt you, and if they hurt you, you'll have bruises all over your face, and if you have bruises, you'll be ugly and no one will love you, so do you still want to cry?" tanong ng batang lalaki.

"Nno (*hiccups) no no" Sabi nung batang babae habang sinisinok.

"Good, so eat that "Gummy Bear" and you'll feel better okay?" sabi nung batang lalaki habang kinuha ang pack ng Gummy Bear sa batang babae at binuksan ito.

"Thank (*hiccups) You" nahihiyang sabi nung batang babae.

Makalipas ang limang minuto tumigil na sa pag hikbi ang batang babae at kumakain na ito ng gummy bear na binigay ng batang lalaki.

"You called me 'Barbie', why? and who are you? Why are you not crying? Don't you miss your mommy and daddy?" tanong ng batang babae habang kumamain.

" Well, you look like a barbie because of your clothes and I dont even know your name, so I called you that, and it seemed that you like it too" sabi ng batang lalaki.

"Okay, my name is Jen" pag papakilala ng batang babae sa lalaki.

"Hi Jen, I'm Axe" sabay shake hands ng dalawang bata.

"Where are we?" tanong ni Jen kay Axe habang inililibot niya ang paningin niya.

Asan na nga ba kami? Para kaming nasa isang abandonadong building na maraming ilaw.

"I don't now either, but I'm sure that they will come to rescue us, they said that we are important in our family and that nobody could hurt us, and I know that sooner or later we will be out of here, so don't be scared Jen" sabi ni Axe kay Jen.

"Who are coming to save us? Superman? or Wonder Woman?" tanong ni Jen kay Axe at bigla namang ngumiti si Axe sa tanong ni Jen.

"No, they're not heroes, they are my friends, they're like a superhumans" paliwanag ni Axe sa mukhang napaka inosenteng si Jen.

"Okay, Im sleepy (*yawn) ... But I don't want to close my eyes because maybe you'll leave me, and I'll be alone again, and you'll be free." Sabi ni Jen habang kinukusot ang mga mata niya.

"Psh... Crazy, I won't leave you, you're already my Friend and I won't let anyone hurt my friends... Sleep tight so when you wake up, we will be free again and you'll see you your Mom and Dad" sabi ni Axe habang inihihiga si Jen sa lap niya para matulog.