VAB Akademisi ( Vampir Avcı Ve Büyücü Akademisi)

VAB #3 İnanmadılar

***

Sabah olmuştu. Uyanmıştım. Ama daha gözlerimi açmamıştım. Açmakta istemiyordum. Hele yaralarımı görmek hiç mi hiç istemiyordum. Yanımda birinin varlığını hisstemiştim , baş ucuma oturmuştu. Birazda korkmuştum. Gecede birisinin varlığını hissetmiştim. Belki de bana öyle gelmişte olabilir. Ama yinede hissettiğimden eminim. Gözlerimi açmamıştım yani açamamıştım. O kadar çok yorgundum ki varlığını hissetmeme rağmen hemen uykuya dalmıştım.

Çok geçmeden de konuşmaya başladı. " Uyumadığını biliyorum güzelim. " Sesini duymamla rahatlamam bir olmuştu. Saçlarımı okşamaya başladığında ise gözlerimi açmıştım. " Günaydın, daha iyi misin? " hafif bir gülümsemeyle " Günaydın , evet daha iyiyim " biraz doğrulup yatağa oturdum. Oda yanıma oturup " Yaraların? " dedi. Anlamayarak yaralarıma baktığımda ise tek bir iz bile göremedim. Nasıl olmuştu bu bilmiyordum ama çok şaşırmıştım. Gece gözlerimi açamayışıma lanet ettim.

Yaralarımı beni seven birisi iyileştirmiş olmalı yoksa neden yapsın ki tabi bunu bir hemşire de yapmış olabilir ama bunu yapmak gibi bir hakları yoktur. Daha dayanıklı ve güçlü olabilmemiz için yaralarımızı hemen iyileştirmezlerdi. O zaman kim yaptı bunu. Albertonun bana seslenmesiyle irkildim. " Kim yaptı bunu? " şaşkın gözlerle ona bakarken " Bilmiyorum " diyebildim. Karnımın guruldamasıyla Alberto'nun kahkahalara boğulması bir olmuştu. Ona sinirli sinirli bakarken bana " Açmısın? " demişti. Ufak bir tebessümle " Şey... evet ya çok acıktım.. " hala gülüyorken " Bunu görebiliyorum. " demişti. Ya of çok utandım. " Hadi gidelim artık.. " dedim ve bir gurultu daha... Kısaca tam bir rezillik.

Odadan çıktığımızda Alberto'nun sinirli sinirli baktığını gördüm. Daha az önce gülüyordu , bir anda nasıl bu kadar çok sinirlenebilmişti.

Dayanamadım ve sordum.
" Ne oldu? "
" Ne olduğunu sen söyliyeceksin. "
Anlamıştım ama anlamazdan gelip
" Anlamadım! " dedim.
Alberto da biraz sesini yükselterek
" Neden yaptın. " dedi.
Ben uzun bir süre cevap vermeyince de " Anlatmayacak mısın? " diye bağırdı. Etraftan konuşma sesleri gelmeye başlamıştı. Etrafıma baktım. Alberto ise benden bir cevap almaya o kadar odaklanmış ki hiç etrafına bakmamıştı. Kısık bir sesle " Alberto bize bakıyorlar... " Bunu duyunca etrafımızda ki topluluklara sert bir bakış atıp tekrar bana döndü ve cevap vermemi bekledi. Etraftakiler korkup gitmiştiler. Bende sadece başımı sallayıp " Bana inanmayacaksınız biliyorum. " diye bildim. Tekrar kahkaha atmaya başlamıştı. Sinirleri bozulduğu her halinden belliydi. Geri geri gidip siyah saçlarından elini geçirip sakinleşmeye çalışıyordu. Sakinleşememiş olmalı ki duvara gelişi güzel bir yumruk attı. Bana baktığını biliyordum ama yüzüne bakmıyordum. Benim gözlerim ise az önce yediği yumruk dan dolayı içe çökmüş olan duvara sonrasında ise duvarda ki kanda. Yanıma geldiğinde gözüm eline kaydı , kanlar içindeydi. Çenemden tutup ona bakmamı sağladı. Anlımızı birleştirdi. Dudağını dudaklarıma yaklaştırdı. Nefesini dudaklarım da hissettiğim de içimde bir ürperti oluştu. Ben hala ne yaptığını anlamaya çalışırken Alberto konuşmaya başlamıştı. " Bahçede bizi bekliyorlar, herşeyi anlatırsın, Anlaştık mı? "

Alberto dudaklarını dudaklarım dan uzaklaştırmıştı. Bir an gerçekten beni öpmesini istemiştim. Neden böyle olduğunu anlamamıştım. Muhtemelen benim hissetmiş olduğum kişiyi o da hissetmişti. Belki de bu yüzden öpmemişti. Sonuçta sadece arkadaştık öpmemesi arkadaşlığımız için daha iyiydi.

Albertoyu onaylar bir şekilde başımı sallayıp hızla uzaklaşmaya çalışmıştım ama bu planım da karşıma Dawson'un çıkması ve ona çarpmam yoktu. Sert bir şekilde Dawson un göğsüne çarpmıştım. O bir milim bile kımıldamazken ben dengemi kaybedip yere doğru iniş yapıyordum. Hiç beklemediğim bir şekilde Dawson beni belinden kavrayıp düşmekten kurtardı.