Ρομαντικός Αναρχισμός

Κεφάλαιο 9🖤

Εύα POV

Ξύπνησα από το κουδούνι να χτυπάει. Πάω και ανοίγω και βλέπω τον Νίκο έναν από τους φυλακές να υποθέσω.
"Εμ, Εύα έχω να σου πω κάτι πολύ άσχημο αλλά θέλω να μείνεις ψύχραιμη." και κατευθείαν αγχώθηκα.
"Πες μου."
"Εμ ο Αλεξ χτυπήθηκε από μια μολότοφ στο κεφάλι όπως πήγαν να φύγουν από την πορεία και τώρα είναι στο νοσοκομείο.". Μόλις άκουσα πως ο Αλεξ τραυματιστηκε κατευθείαν λιποθύμησα. Ξύπνησα στο νοσοκομείο και εγώ. Πρεπει ο Νίκος να με έφερε. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα την κολλ μου την Ελένη να κάθεται σε μια καρέκλα. Με είδε και έτρεξε προς τα εμένα και με αγκάλιασε.
"Ελένη τι έγινε;"
"Εμ αυτά που σου είπε ο Νίκος είναι αλήθεια τώρα περιμένουμε για τους γιατρούς. Ο Αλεξ είναι στο χειρουργείο." Τιιιιι; το αγόρι μου χαροπαλευει και εγώ κοιμάμαι; σηκώνομαι γρήγορα και βγαίνω έξω. Εκεί βλέπω τον γιατρό να μιλάει με κάποια από τα παιδιά της συμμορίας.
"Γιατρέ τι έγινε με τον Αλεξ;" λέω γρήγορα
"Έχω και καλά και κακά νέα. Τα καλά είναι πως ο κίνδυνος έφυγε. Τα κακά είναι πως έπεσε σε κώμα. Δεν ξέρουμε σε πόσο θα ξυπνήσει αλλά αν δεν ξυπνήσει μέσα σε έναν μήνα θα πρέπει να βγάλουμε το καλώδιο." είπε λυπημένος.
"Που είναι;" ρώτησα με τα δάκρυα έτοιμα να κάνουν την εμφάνισή τους.
"Δωμάτιο 212" μου λέει και εγώ φεύγω κατευθείαν. Πάω στο δωμάτιο και τον βλέπω να είναι ξαπλωμένος, με πληγές παντού. Όχι αυτός δεν μπορεί να είναι ο Αλεξ που εγώ ξέρω. Ο δυναμικός, ο έξυπνος, ο τρυφερός Αλεξ που ξέρω. Κάθομαι σε μια καρέκλα και του πιάνω το χέρι και του το φιλαω. Δεν αντέχω πια και αφήνω τα δάκρυα ελεύθερα.
"Γιατί ρε Αλεξ; γιατί μου το κάνεις αυτό; δεν θα το αντέξω αν πεθάνεις. Αν πεθάνεις θα αυτοκτονήσω. Δεν αντέχω μακριά σου σε παρακαλώ γίνε καλά. Οι γιατροί σου δίνουν έναν μήνα να ξυπνήσεις. Σε παρακαλώ ξύπνα. Για την συμμορία. Για τους κολλητούς σου. Για τους αναρχικούς. Στην τελική καντο για εμένα. Είσαι ακόμα νέος. Έχεις όλη την ζωή μπροστά σου να κάνεις ότι θες. Δεν θέλω να πεθάνεις. Παρόλο που δεν είμαστε πολύ καιρό μαζί δεν θα το αντέξω αν σε χάσω. Θα πεθάνω. Σε παρακαλώ αν όπως έλεγες με αγαπάς κάνε αυτή την προσπάθεια και ξύπνα. Δεν χωρίσαμε ούτε από τους χειρότερους καυγάδες. Δεν θα μας χωρίσει ο θάνατος. Πότε. Σε παρακαλώ." λέω και πλέον δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Παίρνω μερικές βαθιές αναπνοές και αφού χαλάρωσε λίγο σηκώθηκα και πήγα και τον φίλησα στα χείλη. Πόσο θα μου λείψουν αν..... Βγαίνω έξω και τους βλέπω όλους. Δεν αντέχω να μιλήσω σε κανέναν και ξαφνικά ζαλίζομαι και πέφτω κάτω. Η Ελένη, ο Νίκος και ο Πέτρος έρχονται δίπλα μου και με κρατάνε καθώς δύο νοσοκόμες μου λένε να τις ακολουθήσω. Περπατάω μαζί τους και μου κάνουν μερικές εξετάσεις και μετά μου λένε να περιμένω. Μετά από λίγη ώρα έρχονται με κάτι χαμόγελα μέχρι τα αυτιά.
"Συγχαρητήρια!" μου λένε και οι δύο μαζί.
"Για ποιο πράγμα;" ρωτάω μην ξέροντας τι γίνεται.
"Δεν ξέρεις;" με ρωτάνε με σοκ. Κουνάω το κεφάλι μου όχι.
"Λοιπόν είσαι έγκυος! Και πάλι συγχαρητήρια" μου λένε και φεύγουν. Τι εννοεί είμαι έγκυος; δεν μπορώ να είμαι έγκυος. Δεν είμαι έτοιμη. Και τι θα γίνει αν ο Αλεξ δεν ζήσει; τι θα κάνω; πάω πάλι στο δωμάτιο του Αλεξ που τώρα μέσα είναι ο Πέτρος με τον Νίκο.
"Φύγετε έχω να πω κάτι στον Αλεξ." λέω σοβαρά και αυτοί φεύγουν.
"Το ξέρω πως μπορεί να μην με ακούσεις και τζάμπα το λέω αυτό αλλά να είμαι έγκυος. Το ξέρω πως το συζητούσαμε χθες αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Θα περιμένω και εσένα να ξυπνήσεις, αν ξυπνήσεις, και θα αποφασίσουμε μαζί τι θα κάνουμε. Αν σε περίπτωση δεν τα καταφέρεις εγώ το παιδί θα το κρατήσω και θα το Αλέξανδρο ή Αλεξάνδρα για να σε θυμάμαι. Αυτό ήθελα να πω. Αντίο για σήμερα." λέω και φεύγω από το νοσοκομείο. Πάω σπίτι και ξαπλώνω στο κρεβάτι αγκαλιαζοντας το μαξιλάρι του και χωνοντας το κεφάλι μου σε αυτό. Αφήνω τα δάκρυα μου ελεύθερα και κάπως έτσι με παίρνει ο ύπνος.

Λοιπον πιτσουνακια μου αυτό ήταν το κεφάλαιο. Ξέρω πάρα πολλές εξελίξεις αλλά σκέφτηκα πως θα είναι ωραίο. Εσείς τι λέτε; θα ζήσει ο Αλεξ ή θα μείνει η Εύα μόνη της με το παιδί της; λοιπόν δεν ξέρω πότε θα ξαναανεβασω λογικά το σκ αλλά δεν παίρνω και όρκο. Όπως πάντα μην ξεχνιόμαστε ⭐ και 💬.

Φιλάκια 😘❤️😘❤️