Ρομαντικός Αναρχισμός

Κεφάλαιο 11🖤

Ο Αλεξ βγήκε από το νοσοκομείο πριν από 2 εβδομάδες περίπου. Τώρα έχει γυρίσει πάλι στο να είναι ο παλιός καλός του εαυτός που ερωτεύτηκα. Οργανώσαμε μια επίθεση για απόψε οπότε τώρα ετοιμαζόμαστε. Εγώ φόρεσα το τζιν μου και το τοπ μου και έβαλα την μαύρη ζακέτα μου. Αχ πόσο μου έλλειψε! (ναι μην σχολιάστε καλύτερα). Τεσπα ετοίμασα και το σακίδιο μου και βγήκα έξω.
"Αντε ρε μωρό μου βαρέθηκαααα" μου λέει ο Αλεξ αγανακτισμενος.
"Φαντάσου να αργούσα κιόλας" μονολογώ αλλά με άκουσε. Με πέταξε ένα ψεύτικο δολοφονικό βλέμμα και φύγαμε για την αποθήκη. Εκεί τους βρήκαμε όλους. Οι περισσότεροι τους ετοίμαζαν τις μολότοφ και ήταν και μερικοί που ετοίμαζαν τα σπρέι για τα γκράφιτι. Η επίθεση ήταν να γίνει σε 3 ώρες οπότε είχαμε ώρα. Όταν όλοι τελείωσαν, μας είχαν μείνει ακόμα 2 ώρες οπότε είπαμε να παραγγείλουμε κάτι να φάμε. Καταλήξαμε να παραγγείλουμε σουβλάκια για όλους και μερικές πίτσες για υδατάνθρακες. Φάγαμε και μετά ξεκινήσαμε για το σύνταγμα. Η ώρα είχε πάει 9 και μισή και σε μισή ώρα θα ξεκινούσαμε την επίθεση όταν είδαμε τους μπάτσους να μας κάνουν έφοδο. Ε όχι! Αυτό δεν θα περάσει! Έβαλα γρήγορα την μπαντανα μου και την κουκούλα μου και έβγαλα 2 μολότοφ από την τσάντα μου. Συνολικά είχα 9. Τις πέταξα στο μέρος που οι μπάτσοι ήταν οι περισσότεροι. Τους πέτυχε και έπεσαν πίσω λιποθυμοι. Τότε έγινε κάτι απρόσμενο. Ακούσαμε φωνές από πίσω μας. Γυρίσαμε και είδαμε και άλλους μπάτσους να έρχονται προς τα εμάς. Δεν το πιστεύω! Μας έκαναν ενέδρα οι πουστηδες! Αρχίσαμε να πετάμε μολότοφ και προς τις δύο κατευθύνσεις αλλά μας έφτασαν οι πουστηδες. Τότε ανέλαβα πιο δραστικά μέτρα. Έβγαλα τα μαχαίρια και άρχισα να τα πετάω. Πέτυχα μερικούς αλλά και πάλι ήταν πολλοί οι μπάτσοι. Τελικά αποφασίσαμε να φύγουμε αλλά όπως έτρεχα, σκονταψα και γύρισα το πόδι μου. Φώναξα από τον πόνο και ο Αλεξ με έπιασε και με έβαλε σε ένα στενό από δίπλα. Οι μπάτσοι πέρασαν από μπροστά αλλά ευτυχώς δεν μας είδαν. Όταν όλοι έφυγαν πήρα μια βαθιά ανάσα.
"Μωρό μου είσαι καλά;" με ρώτησε.
"Ναι απλά λίγο το γύρισα."
"Μπορείς να περπατήσεις;"
"Νομίζω πως ναι απλά να στηρίζομαι πάνω σου."
"Και βέβαια μωρό μου."μου λέει και με σηκώνει από το δάπεδο και με στηρίζει από την μέση ενώ εγώ περνάω το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του και πήγαμε στην αποθήκη. Εκεί μας περίμεναν όλοι.
"Που είστε ρε μαλακες μας έφαγε η αγωνία νομίζαμε σας έπιασαν οι μπάτσοι!" μας λέει ο Άκης από την συμμορία του Αλεξ.
"Σόρυ ρε μαλακες αλλά η Εύα γύρισε το πόδι της και έμεινα πίσω." λέει ο Αλεξ σε όλους.
"Εύα είσαι καλά;" με ρώτησε ο Πέτρος.
"Ναι μια χαρά θα το δέσω και σε κάνα δυο μέρες θα είμαι πάλι καλά. Αλεξ πάμε σπίτι να κοιμηθούμε;"
"Ναι φυσικά. Καληνύχτα παιδιά." και με αυτό φύγαμε. Μετά από 5 λεπτά φτάσαμε στο σπίτι.
"Αλεξ, εγώ θα πάω να λουστώ."
"Και αν δεν μπορέσεις να σταθείς; μήπως να έρθω να σε στηρίζω όσο θα λουζεσαι;"
"Αλεξ αυτά δεν πιάνουν σε εμένα. Επιπλέον έχω και ένα μωρο στην κοιλιά μου και δεν θα μπορώ να το φροντίζω αν δεν μπορώ να περπατήσω. Αντε μπορείς να με αφήσεις" του λέω και αυτός με αφήνει. Παραπαραω λίγο στην αρχή αλλά σιγά σιγά πάω προς το μπάνιο. Μετά από 15 λεπτά βγαίνω από το μπάνιο και πάω στο δωμάτιο μας. Μπαίνω μέσα και πάω κατευθείαν στην ντουλάπα. Την ανοίγω και παίρνω ένα από τα t-shirt του Αλεξ και το φοράω. Η μπλούζα μου φτάνει μέχρι πάνω από τα γόνατα οπότε καλύπτει τα βασικά. Ξαπλώνω και τότε μπαίνει μέσα ο Αλεξ. Ξεντυνεται και αυτός και μενει με το μποξερακι. Ανεβαίνει στο κρεβάτι και με παίρνει αγκαλιά, το χέρι του στην μέση μου, καθώς χώνω το κεφάλι μου στο στήθος του και χαϊδεύω τους κοιλιακούς του με τα δάχτυλα μου. Ο Αλεξ μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με φιλάει το κεφάλι και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος.

Γειά σας πιτσουνακια μου τι κάνετε; ελπίζω να είστε όλοι καλά. Σόρυ κιόλας που δεν ανέβασα εδώ και μέρες αλλά ρε παιδιά είχα πάθει συγγραφικό μπλοκ και δεν είχα καθόλου έμπνευση. Δοκίμασα να γράψω παντού. Τι-πο-τα! Αλλά σήμερα έγραψα κυρίως επειδή με έπρηζε η κολλ μου αλλιώς ούτε που θα έγραφα. Τεσπα ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο και όπως πάντα ⭐ και 💬.

Φιλάκια 😘❤️😘❤️