Texting With Mafia [T.W.M.] -Book 2- ➡️

#05

Κάτσαμε σε ενα άδειο τραπέζι στη  καφετέρια.

"Λες και θα καθόμασταν σε τραπέζι με αλλα άτομα κοκλα μου"

Άνθρωποι είμαστε,  λάθη λεμε.

"Καλά ανθρωπισσα"

Σταματώ αυτό τον διάλογο και συγκεντρώνομαι στον νουνο μου, Χάρη.  Ναι, βρισκόμαστε στην δικια του καφετέρια.

Η παγωμένη σοκολάτα που παράγγειλα έρχεται μπροστά μου, καθώς συνεχίζω την ιστορία των γονιών μου στην Ελενα.

"Εγω θέλω τον αλήτη με την μηχανή" γελάω με την Έλενα και συνεχίζουμε να συζητάμε.

Δέκα λεπτά αργότερα αποφασιζουμε να φύγουμε.

Τα μαγαζιά είναι γεμάτα, αλλα ευτυχώς η Έλενα βρίσκει το κατάλληλο φόρεμα.

Η ωρα περνάει ευχάριστα και έτσι αποφασίζουμε να παμε στα σπίτια μας.

Οταν χώρισαν οι δρόμοι μας, άρχισα να ακολουθώ τον δρόμο για το σπιτι μου. Αρχίζει να πέφτει ο ήλιος,  αλλά το σπίτι μου είναι κοντά.

Ενα τετράγωνο πρίν ακούω φωνές και βογγητά. Αρχίζω να φοβάμαι και σκεφτόμουν αν πρέπει να περάσω απο εκει.

"Περνά!"

Για πιο λογο Αφροξυλάνθη;

"Ιδκ αχρηστη,  να εχει λιγο σασπενς"*💁‍♀️*

Για να πεθάνω, όχι γισ το σασπένς.

"Το ίδιο λεμε"*🤦‍♀️*

Και όντως τα πόδια μου πηγαίνουν προς τα εκεί χωρις καν να το καταλάβω. Κι αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια; Και για αυτο θέλω να γίνω γιατρός,  για να σωζω ζωες.

"Φοράτε ζώνες ασφάλειάς.  Σώζει ζωές! Α, μωρη πήγαινε εκει να δούμε"

Καλα, Αννα Αμανατιδου.

Πριν καν φτάσω εκει, κάποιοι τυπαδες φεύγουν,  φορώντας μαύρα.

Τότε, ακούω κάποιος να βήχει και να βογκαει.

Τρέχω πως τα εκεί και με σοκάρει αυτο που βλέπω.  Ο Αλεξ πεσμένος κάτω και αίματα να τρέχουν απο το πρόσωπο του.

"Αλεξ!" Οσο και να τον μισώ,  ποτέ δεν θα τον άφηνα σε αυτη την κατάσταση.  Τρέχω προς τα εκεί και πέφτω κατω για να τον βοηθήσω.
"Φύγε" αποφεύγει να με κοιτάξει και καταλαβαίνω οτι πονάει απο τον μορφασμο του προσώπου του.
"Αχ ηλίθιε, εδω θα σε αφηνα για το πείσμα σου, αλλα κριμα να σε αφήσω εδω να σε φάνε οι γάτες" με δυσκολία τον σηκώνω στα πόδια του και ενα αχνο χαμόγελο σχηματίζεται.
"Το ξέρω οτι δεν μπορεις να ζησεις χωρις εμενα" μετα απο αυτό αρχίζει και βήχει.
"Καλα, καλα, αφου ξέρεις οτι πετάς κουλά και μεχρι και ο οργανισμός σου το ξέρει οποτε μην μιλάς"γελάει λίγο,  αλλα σταματάει οταν ξανα βήχει.

Δεν μπορώ να παω ετσι σπιτι μαζί του και ουτε να τον αφήσω στους δικους του. Ευτυχώς,  το νοσοκομείο είναι κοντά,  στο επομενο τετράγωνο.

Μεχρι εκεί προσπαθώ να καταλάβω γιατί αυτοί οι δύο τύποι τον χτύπησαν.  Που εχει μπλεξει;

Μπαίνω γρήγορα στο κτήριο και παω στα επείγοντα. Ενας γιατρός τον παίρνει μέσα στην αίθουσα και εγω περιμένω στις καρέκλες εξω. Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά και αρχίζω να αγχώνομαι.  Τοτε, μου έρχεται στο μυαλό οτι εγω αργήσει και θα ανησυχούν.

Παίρνω τηλέφωνο τον Νικόλα.

"Σε παρακαλώ,  κάλυψε με και θα σου δώσω 20€"
"Οκ" μου το κλείνει και κοιτάω απορημένη την οθόνη που συμφώνησε τόσο γρήγορα.

Μετα απο αρκετή ώρα, ο Αλεξ βγαίνει πλεον πολυ καλύτερα απο εκει μέσα με κάποιους επιδέσμους στο πρόσωπο.

Χαμογελάω και σηκώνομαι.

"Αμ παμε;" ρωτάω δειλά απο το βλέμμα που μου έριξε.
"Γιατί περίμενες;" οκ, αυτο ηταν ψυχρό.
"Να δω πως θα είσαι και--"
"Ειμαι μια χαρά οποτε αντιο" φεύγει με γρήγορα βήματα προς την είσοδο με εμενα να περιμένω εκεί ακίνητη.

Τι στο--

ΗΛΊΘΙΕ,  ΒΛΑΚΑ, ΣΑΛΑΧΙ ΤΟΥ ΚΑΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΕΙΣ.

ΕΓΩ ΦΤΑΊΩ ΡΕ ΠΟΥ ΈΚΑΤΣΑ ΚΑΙ ΠΕΡΊΜΕΝΑ.

ΣΤΑ ΔΙΑΛΑ.

Ξεφυσαω θυμωμένη και αρχίζω να περπατώ προς το σπίτι.  Ευτυχώς,  οταν μπαίνω δεν μου λένε κατι , αφου ο Νικόλας βρήκε μια καλη δικαιολογία.

Παω στο δωμάτιο με πολλα νεύρα και πέφτω μπρούμυτα στο κρεβάτι. Απλα γιατί να μην πει ενα ευχαριστώ;

Ξεφυσαωκαι γυρίζω να κοιτάξω το ταβάνι. Όμως, τοτε νιώθω κατι να δονείται και το κινητό μου αρχίζει να αναβοσβήνει.

Ανώμαλος που δεν ξέρω.
"Μπέιμπι 🤤"

Ρούλα η καυτή😍🔥.
"Πως και έστειλες;🤔"

Ανώμαλος που δεν ξέρω.
"Να σου πω κλνχτ για να σε δω στα όνειρά μου☺"

Ρούλα η καυτή😍🔥.
"Τρεις λαλουν κ δυο χορεύουν(:"

Ανώμαλος που δεν ξέρω.
"Είσαι κακια:("

Ρούλα η καυτή 😍🔥.
"Σορρυνοτσορρυ💁‍♀️"

Ενα εχω να πω ... ΚΑΛΟ ΠΆΣΧΑ ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ😍🙈🇬🇷