Texting With Mafia [T.W.M.] -Book 2- ➡️

#06

Αλλη μια βασανιστική εβδομάδα ξεκινά.
Αλλη μια βασανιστική εβδομάδα ξεκινά.
Αλλη μια βασανιστική εβδομάδα ξεκινά.

ΑΛΛΗ ΜΊΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΉ ΕΒΔΟΜΆΔΑ ΞΕΚΙΝΆ.
ΆΛΛΗ ΜΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΉ ΕΒΔΟΜΆΔΑ ΞΕΚΙΝΆ.

"ΤΟ ΚΑΤΑΛΆΒΑΜΕ ΗΛΊΘΙΑ"

Δέχομαι μπουλινγκ απο το υποσυνείδητο μου.

Την πρώτη ώρα η τρίτη τάξη μπαίνει μεσα και τότε μου έρχεται στο μυαλό τι έπρεπε να κάνω.

Η ΗΛΙΘΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞ.

Τα μάτια μου γουρλωσαν και ενα πλάγιο χαμόγελο περνά απο μπροστά μου.

"Τι γίνεται συνεργάτιδα, ολα καλα;" το ηλιθιοποιημενο καβουρι του ειρηνικού ωκεανού, με κοιτά ειρωνικά και αχ θέλω να τον χτυπήσω.
"Ξεχάσαμε το πρώτο μέρος της εργασίας χαζέ" ψιθυρίζω φωναχτά.

Γελάει. Αρχίζει και γελάει. ΓΕΛΑΕΙ. Γ Ε Λ Α Ε Ι.

Ο κόσμος καίγεται, ο άριστος βαθμός κάνει φτερά και αρχίζω να φρικαρω.

"Μην αγχώνεσαι χαζή, την εχω έτοιμη" ενα χαρτόνι έρχεται πάνω στο θρανίο και μένω έκπληκτη.
"Μιλά σκουλήκι, πιο σπασικλακι πλήρωσες για να σου το κανει;"
"Ή μπορούσα να τους δείξω το τέλειο κορμί μου ομως δεν εκανα τίποτα απότα δύο, γιατί πολύ απλά ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ" παρατηρώ καθώς μιλάει. Τα σημάδια απο εκείνο το βράδυ εχουν φύγει, αλλα το χείλη του ειναι ακομα σκισμένο και ράμματα βρίσκονται πάνω απο το φρύδι του.

Κανονικά δεν έπρεπε καν να του μιλάω.

"Οκ, καλα σε πιστεύω!" Αγανάκτησα και απλα περίμενα τι θα κάνει.

Η καθηγήτρια φωνάζει εναν απο καθε ομάδα για να παραδώσει την εργασία και ο ηλίθιος σηκώνεται με αλαζονικό βλέμμα και γρ πως δεν εχω βγάλει φωτιές.

Δεν πιστεύω οτι το μυαλό του δούλεψε και κατάφερε ολο αυτό.

Το κουδούνι χτυπά και βγαίνω έξω.

"Woah, woah, woah που πας;"
"Τι θες;" γυρίζω απότομα για να πέσω πάνω του.
"Ενα "Ευχαριστώ υπεροχε, έξυπνε, πανεμορφε Αλεξ που εκανες την εργασία μονος σου ενω εγω το ξέχασα να έρθω" αυτο" θέλω να τον χτυπήσω.
"Ώστε έτσι; και εγώ θα ήθελα ενα ευχαριστώ που σε κουβάλησα στο νοσοκομείο και μετά σε έπιασε μαλακινση και με αφησες εκει!" Μερικά βλέμματα έπεσαν πάνω μας.
"Δεν έπρεπε να βρίσκεσαι καν εκει!" Μια διακριτική φλέβα πετάχτηκε στον λαιμό του.
"Όμως βρέθηκα και φέρθηκες σαν κάφρος"
"Ωραία ευχαριστώ"
"Οκ, οκ ηλιθιε και εγω"
"Συμφωνουμε!"
"Τελεια!"
"Υπέροχα!"
"Θαυμάσια!"
"Χαζε!"
"Χαζη!"

Μετα απο δολοφονικά βλέμματα μεταξύ μας, οι δρόμοι μας χωρίζουν.

Βγαίνω έξω στην αυλή όπου η Έλενα και ο Μάριος συζητούν.

Κάθομαι ανάμεσα τους ενω είμαι φουλ νευρική.

"Ασε με να μαντέψω. Σε νευρίασε ξανα ο Αλεξ;"
"Γκαντ, ναι ο ηλίθιος"

Εξιστορω τι συμβαίνει παραλείποντας εκείνο το βράδυ. Δεν χρειαζόταν να ξέρουν πιστεύω.

Ο Μάριος απο δίπλα μου γελούσε όπως και η Έλενα.

"Τον ξερεις τον Αλεξ. Ειναι ετσι απο μικρό παιδί"

Μικρό παιδι...

Κοιτάω την Έλενα πριν τα δάκρυα κυλήσουν.

"Πάμε για καφέ αργότερα; Να ανέβει λιγο η διάθεση;" ο Μάριος προτείνει και με κοιτάει χαμογελώντας.
"Φυσικά" συμφωνούμε και εμεις.

[...]

Η μέρα πέρασε αργά. ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ. Τον Άλεξ τον είδα ελάχιστα και καθε φορα που τον έβλεπα κοιτούσαμε ο ενας τον αλλον δολοφονικά.

Τωρα, βρισκόμαστε στην καφετέρια διπλα απο το σχολείο. Δυο τραπέζια παρα πέρα βρίσκονται η παρέα φωτιά και η παρέα της Ευας. Ο Αλεξ σαλιαριζεται με την Ευα και η θεα αυτη σε κάνει να ξερασεις την σοκολάτα, την τυρόπιτα, την μπουγάτσα, το κρουασάν σοκολάτας, τον χυμό και τον καφε που ήπια μολις.

"Πρέπει να φύγω. Ο αδελφός δεν νομίζω να έρθει" αποχαιρετώ τα παιδιά και ξεκινώ για το σπιτι.
"Χαρά!" Ο Μαριος φωνάζει απο πίσω μου, κρατώντας την ζακέτα μου.
"Ω, ευχαριστώ που την έφερες"
"Ναι, τίποτα" προσπαθεί να βρει τις ανασες του.
"Χαρα!" Το όνομα μου ακούγεται απο τον Αλεξ αυτή την φορά. Οπα τι;
Στριφογύριζω τα μάτια μου και ενα πνιχτό γέλιο βγαίνει απο τα χείλη του Μαριου.
"Έχουμε μια εργασία να κάνουμε" ειπε οταν βρέθηκε διπλα μας.
"Την ίδια ωρα σπίτι σου. Γεια σας" λεω γρήγορα και φεύγω απο εκει.

"Μην το ξεχάσεις μόνο!" Φωνάζει καθως ειχα απομακρυνθεί απο τα δυο αγόρια.

Ω χευυυ🙂
ΜΗΝ ΜΕ ΠΆΡΕΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΕΣ ΠΛΙΖ😅
Λοιπόν ζω και ειμαι καλα✌

Τι γίνεται αδέλφια; πως τα πατε;

Αρχιζω να φρικαρω π πλησιάζουν οι εξετάσεις κ φρικαρω κι αλλο, αφου ο καιρός εχει περίοδο κ εχει χειμώνα 🙃

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο ❤

Σι για🤘