art ' yoonkook ✓

töz,genç adamın gözlerinde değil ruhunda

Min Yoongi, bir hafta boyunca tıpkı bir fare gibi tırnak kemirdi. Uh, hayır bu acayip değildi. Yalnızca artık korkularını ve duygularını açıkça yaşıyordu. Jeon, onu bu hâle getiren bir numaralı insandı.

Bu hoşuna gitmiyor denemezdi ancak daima olduğu gibi yeni şeyler yeni korkular demekti. Açık biri olunca hislerinin kötüye kullanılmasından korkuyordu Yoongi. Hayatında daha önce böyle olaylar tabii olmuştu, Jeon gelmeden önce olanların bir önemi de kalmamıştı artık kendinde. Çünkü o, ondan öncesini bir kalemde silmişti kolayca.

İşlerini hızla ve aceleyle yaptı, eksik olmamasına dikkat ettikten sonra saati kontrol etti. 4'e henüz vardı ve hâlâ stresini atmak için oyalanabilirdi. Alkolün damarlarına karışması yerine odasındaki stres çarkını eline alıp çevirmeye başladı. Sonra kaşlarını çattı, onun stres çarkı yoktu ki! Buna sinirlendi ve erken çıkmaya karar verdi, zaten gergindi ve yerinde duramıyordu.

İlk durağı bir marketti. Jungkook ile bunları aşamazsa biraz rüşvet verecekti. Tabii, o da kabul ederse. Marketten gerekli abur cuburları aldıktan sonra geri arabasına atladı ve rotasını genç adamın yurduna çevirdi.

Ancak bilmiyordu ki, Jungkook onu başından beri beklemeye razıydı. Zaten bayağı beklemişti, 3 5 ayın lafı bile olmazdı. Yine de kendini naza çekmek ve Min Yoongi'ye bunları yapmak, âdeta bir zevkti.

Pek sevgili Min bunları yaparken Jeon Jungkook odasının penceresinden bir şahin edasıyla dışarıyı süzüyordu. Yoongi'nin yurda yaklaşan arabasıyla olduğu yerde dondu kaldı ama bu pek uzun sürmedi. Hemencecik asansörle inip kapıya seri adımlarla yürüdü. Yoongi deri ceketinin cebine ellerini sokmuş Jeon'u süzerken içtenlikle gülümsedi. 

"Güvenliği değiştirmişler bu iyi." Jungkook da onunla beraber gülümsedi. "Ah, evet. Ayyaş insanlar giremiyor artık." Yoongi gülümsemeye son verip eliyle arabasını gösterdi. "Arabamda konuşalım mı?" Jungkook olumsuz anlamda kafa salladı. Deplasmana hiiiç gerek yoktu.

"Benim evimde olacak bu düello, sizin değil." Yoongi kaşlarını çattı. Düello da neyin nesiydi böyle? "Hm, tamam. Haydi konuş." Jungkook gülümsedi. Bu daha çok küçümser bir gülümsemeydi. "Konuşacak olan sizsiniz yalnız." Yoongi utanıp ensesini kaşıdı. "Haklısın."

"Jungkook bak, biliyorsun... Yani, beni tanıyorsun. Imm, hislerimi genelde saklarım yani, ıhm. Bunu söylemesi çok güç aslında. Nasıl bu kadar cesursun?.. Ah, tahmin ettiğin üzere, seni seviyorum. Şey, evet, sana değer veriyorum." Yoongi derin bir nefes aldı ve sonunda genç adamın gözlerine baktı. O gözlerde her zamankinden farklı bir şey vardı. Töz dolmuştu sanki gözlerine, içinde yatan koskoca cevheri görememek imkansızdı.

İşte Min Yoongi o an kavradı gerçek aşkın varlığını. Bunca yıl kavrulmaktan korkup kaçtığı için utandı kendinden. Bazen küçücük bir olay hayatımızda büyük adımlar atmamızı sağlardı ve Jeon Jungkook Min Yoongi için bunun en büyük temsilcisi olmuştu.

"Ben... Ben de sizi seviyorum Bay Min." Daha fazla kendini tutamayarak genç adam mutluluktan ağlamaya başladı. Yoongi'ye sarıldı, mutluluğunu ona da bulaştırmak istercesine. "Şşt, ağlama şimdi." Sesi titreyince Jungkook kafasını kaldırıp şaşkınca ona baktı. Yoongi'nin de gözleri dolmuştu. Jungkook ağlıyor diye o da ağlayacak gibi hissediyordu. Anın ağırlığında ruhları ezilmişti sanki.

Jungkook toparlandı,Yoongi onun göz yaşlarını sildi. Bütün yurtta kalan öğrenciler pencereden onları izlerken bu, ikilinin umrunda bile değildi. Zaten Yoongi buraya gelerek birçok şeyi geride bırakmıştı bile. "Bundan sonra mutluluktan dahi olsa ağlamak yok,tamam mı?" Jungkook usluca kafasını salladı. İtaatkar bir Jeon,kesinlikle Min'in zaafıydı.

"Şey.. Ben gideyim o hâlde. Görüşürüz Bay Min." Yoongi onun hâlâ 'Bay Min' demesine güldü. Büyük ihtimalle uzun bir süre alışamayacaktı. "Görüşürüz sevgili Jungkook. Ayrıca bana artık Yoongi diye hitap etmelisin." Jungkook utanıp hızla içeri girdi.

Yoongi de arkasından gülüp mutlulukla evine gitti.

•

aman tanrım bölümü yazarken ağladım, yoonkook benim cidden zaafım