syf, ubóstwo i malaria; haikyuu!! ᵒⁿᵉ ˢʰᵒᵗˢ

teatralny dramat

oikawa x iwaizumi

Oikawa leżał zawinięty w kocu na kanapie i zajadał się Pocky. Jego chłopak poprosił o pomoc, więc ten się zgodził, ale za małą opłatą (właśnie się nią zajadał). Zobaczył na stoliku egzemplarz jednej z powieści Shakespeare'a.

— Iwa! — zawołał sięgając po książkę. — Tak w zasadzie to po co ja tutaj przyszedłem, co?!

Drugi z nastolatków zbiegł po schodach i przeprosił za chwilową nieobecność. Telefony od mamy nigdy nie trzymają się obiecanych pięciu minut.

— Musisz mi pomóc — podrapał się nerwowo po karku i zarumienił.

— No chyba nie będziesz grał Romea — zaśmiał się machając książką, jednak widząc zakłopotaną twarz Iwaizumiego parsknął śmiechem. — Żartujesz? Dałeś się namówić tym dziewczynom z kółka teatralnego? — Oikawa nie mógł powstrzymać chichotu.

— Przestań się śmiać — uderzył swojego chłopaka poduszką w twarz. — Potrzebuję przećwiczyć parę kwestii.

— Ej! Chwileczkę — Oikawa momentalnie się wyprostował. — Będziesz się mizdrzyć z jakąś dziewczyną?! Na scenie?! Ja na to nie wyrażam zgody, halo! — wygramolił się z koca i uderzył nogą w stół.

— Nie, nie będę — pokręcił głową.

— Kamień z serca. To by było takie... hetero — wzdrygnął się.

— Nie czytałeś Romea i Julii, prawda? — Iwaizumi przetarł twarz ręką i westchnął. — Irracjonalna komedia pomyłek, która doprowadza do śmierci głównych bohaterów, a po drodze ginie jeszcze parę osób.

— Piszę się — opadł z powrotem na kanapę i otworzył książkę.

Obok niego zasiadł Iwaizumi, który patrzył, jak Oikawa wczytuje się w początek książki.

— Ale ty wiesz, że nie musisz czytać teraz tej książki, prawda?

— Mam zwyczaj drapać zaraz, jak mnie kto rozrucha — nastolatek próbował powstrzymać śmiech. — Ja cię mogę rozruchać — parsknął.

— Widzę, że twój umysł gimnazjalisty zaczął pracować na pełnych obrotach — zażenowany Iwa wyrwał książkę z rąk Oikawy i zjechał wzrokiem parę wersów niżej. — Rozruchać się tyle znaczy co ruszyć się z miejsca; być walecznym jest to stać nieporuszenie: pojmuję więc, że skutkiem rozruchania się twego będzie - drapnięcie — przeczytał.

— Jasne, możesz mnie drapać — pokiwał głową okrywając się kocem. — Au! Za co to było — pomasował tył głowy.

— Chodzi o scenę z balkonem — zignorował fantazje swojej drugiej połówki. — Ta strona — poszperał w książce i przekazał ją chłopakowi na odpowiednio otworzonej stronie. — Będziesz Julią.

— Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo! — Oikawa przyłożył dłoń do czoła i opadł z teatralną gracją na poduszki.

Iwaizumi zawisł nad swoim chłopakiem i spojrzał na niego z mordem w oczach.

— Nie nadajesz się do teatru.

— Ty też — oplótł jego szyję swoimi rękami. — Bo jesteś tylko moim Romeo — zachichotał i cmoknął go w usta.

a/n

pamiętam, że ten shot pisałam na poprawę humoru i nie wiem, ale mnie wciąż prymitywnie bawi